>
Ας δώσουμε το παρών όλοι και όλες στις 23 φεβρουαρίου στις 10।00 π।μ। στην πλατεία Κρονίου για να διαδηλώσουμε ακόμα μια φορά ενάντια στον τρόμο διεκδικώντας για ακόμα μια φορά τα αυτονόητα.

>Στις 11 Φεβρουαριου πραγματοποιηθηκε το απογευμα, μικροφωνικη παρεμβαση στο κεντρο της πολης των Σερρων, στα πλαισια της Πανελλαδικής-Πανευρωπαϊκής ημέρας αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας.

>

>

>

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

ΝΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Οι εξεγέρσεις του χθες και του σήμερα είναι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μέσα στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη, τα οποία είναι ικανά να επιφέρουν καθοριστικές αλλαγές στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Πάγια είναι η πολιτική της εξουσίας, η οποία φοβούμενη τις συνέπειες για την ίδια προσπαθεί να βάλει ταφόπλακα και ταυτόχρονα να τις οικειοποιηθεί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη. Οι εξεγέρσεις αλλά και οι αγώνες των νέων και των εργαζομένων δεν αποτελούν απονευρωμένες επετείους, αλλά ολομέτωπο αγώνα για την κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στερούνται. Δικαιώματα που σήμερα δέχονται και πάλι σφοδρή επίθεση από ντόπιους και ξένους εξουσιαστές. Η κοινωνία μουδιασμένη και καθηλωμένη σε ρόλο δέκτη, υπομένει τις συνέπειες των πολιτικών της επιλογών χωρίς δικαίωμα αντίδρασης, είτε στοιχειώδους συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων. Απογυμνωμένη και αφημένη στο έλεός της, χωρίς κανενός είδους θεσμικής θωράκισης, προδομένη από κάθε λογής προστάτες όπως συνδικαλιστές-εργατοπατέρες, γίνεται έρμαιο της ακόρεστης επιθυμίας των αφεντικών για κέρδος.

Η νέα πραγματικότητα του εργασιακού μεσαίωνα επιβάλλει την όλο και συνεχόμενη μείωση των μισθών σε αντίθεση με ένα κόστος ζωής που αυξάνεται υπέρμετρα. H ανισότητα ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες διογκώνεται, δίνοντας λαβή στους δεύτερους να καταργούν κάθε είδους συλλογική σύμβαση, να “κόβουν και να ράβουν” στα μέτρα τους το νέο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, με αυξημένα ωράρια εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες και απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις όταν το επιθυμούν. Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι η καλπάζουσα αύξηση της ανεργίας και της εργατικής ανασφάλειας. Ακόμα και το τελευταίο δείγμα αξιοπρέπειας ξεφτιλίζεται, από τη στιγμή που ο εργαζόμενος καταδικάζεται στη δουλειά μέχρι τα γεράματα, ενώ όταν σταματήσει να είναι παραγωγικός ανταμείβεται με σύνταξη πείνας. Ενώ ο σκοπός δημιουργίας των κρατικών υπηρεσιών αποτελούσε την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και η διαχείριση των εσόδων τους είχε ως μοναδικό στόχο την οικονομική αυτοσυντήρησή τους, πλέον παρουσιάζονται σαν αποτυχημένες επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υποβαθμίζονται και τελικά ιδιωτικοποιούνται. Όλο αυτό το μωσαϊκό συνθέτει το σημερινό κοινωνικό κανιβαλισμό από τον οποίο για να ξεφύγουμε η κοινωνική αλληλεγγύη θα έπρεπε να αποτελεί μονόδρομο.

Παρόλο που τα αντιλαϊκά μέτρα στη Γαλλία δεν είναι τόσο αυταρχικά σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, ο γαλλικός λαός όντας δραστήριος ακολουθεί με άγριες απεργίες και καταλήψεις τους πρώτους απεργούς, υπερασπίζοντας έτσι τα ανθρώπινα δικαιώματά του, χτίζοντας γέφυρες αλληλεγγύης για τη συνέχιση των αγώνων. Αντίθετα, για την εσωστρέφεια του κινήματος στη Ελλάδα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ξεπουλημένη ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς η απουσία των εργαζομένων απ’ τους δρόμους είναι ξεκάθαρα δική της ευθύνη. Ένας ακόμη κατασταλτικός παράγοντας για το κίνημα είναι τα Μ.Μ.Ε., τα οποία φροντίζουν να εναντιώνουν το κοινωνικό σύνολο στους απεργούς, διαμορφώνοντας έτσι ανταγωνιστικές συνειδήσεις μεταξύ των καταπιεσμένων. Έχοντας πάρει θέση οι εντολοδόχοι των αφεντικών αποτρέπουν τον κόσμο απ’ το να συμμετέχει σε δυναμικές κινητοποιήσεις, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που μπορούμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, καθώς δικά μας είναι τα δικαιώματα που χάνονται και δικές μας είναι οι ζωές που θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας. Να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, ορίζοντας εμείς τους όρους της επίθεσης. Θέτοντας τον εαυτό μας σε αυτοοργανωμένες συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές μας και όπου αλλού οι επιθυμίες μας το ορίζουν, αποτρέπουμε τα σχέδια των αφεντικών και δημιουργούμε εστίες αντίστασης μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ – ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

>

>





Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε την Τριτη 18 Μαιου στο ΤΕΙ Σερρών με μικροφωνική και μοίρασμα φυλλάδιων ενάντια στη διαδικασία των φοιτητικών εκλογών.

.::Κειμενο που μοιραστηκε::.

ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥΣ…

Εκλογές. Μια διαδικασία μέσω της οποίας ο κόσμος παροτρύνεται να διαλέξει ο ίδιος τους εξουσιαστές του, παρουσιάζοντας απροκάλυπτα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό τη συμμετοχή του σε αυτή, σαν δικαίωμα. Όμως, μόνο δικαίωμα δεν είναι. Κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας από τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας. Όχι για το ποιος απ’ όλα τα λαμόγια θ’ αναλάβει τα ηνία της λήψης αποφάσεων, αλλά για το ότι δίνεται η εξουσία σε ελάχιστα άτομα να αποφασίζουν για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, με διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες. Αυτός ο τεράστιος αριθμός ανθρώπων που καλούνται σαν ψηφοφόροι να συμμετάσχουν στο εκλογικό πανηγυράκι , μετά το πέρας των εκλογικών ημερών αποκλείονται αυτόματα από τη συμμετοχή στη λήψη κάθε λογής απόφασης, μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Λογικό επακόλουθο ήταν η εξάπλωση αυτού του δημιουργήματος των εξουσιαστών σε όλα τα επίπεδα, μέχρι και στους εκπαιδευτικούς χώρους. Διαμορφώνεται στις συνειδήσεις μας, από πολύ μικρή ηλικία, σαν μια απόλυτα λογική διαδικασία, από το σχολείο με τις εκλογές των 15μελών μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι φοιτητικές παρατάξεις -σαν προέκταση του πολιτικού συρφετού μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα- δεν δρουν ούτε κατά το ελάχιστο διαφορετικά. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους η δράση τους, για την βελτίωση ή επίλυση των προβλημάτων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των φοιτητών, είναι επιφανειακή έως ανύπαρκτη. Όμως λίγο πριν τη χρονική περίοδο των εκλογών ξεκινάει το παιχνίδι της απεγνωσμένης ψηφοθηρίας, και σαν άξιοι μιμητές των κομμάτων χρησιμοποιούν ύπουλες, υπόγειες και παραπλανητικές τακτικές. Σκοπεύοντας στην εξάλειψη κάθε πιθανής αντίστασης, με τη χρήση μιας γενικευμένης πλύσης εγκεφάλου μέσω τεράστιων πανό, συνεχούς και μονότονης επανάληψης αφισών με περιεχόμενο αόριστα και ακαταλαβίστικα σλόγκαν, με ένα επίχρισμα επαναστατικής φρασεολογίας δεν αφήνουν και πολύ περιθώριο για διαμόρφωση προσωπικής και πολιτικής άποψης.

Βλέπουμε τις ζωές μας να βαίνουν όλο προς το χειρότερο, υπό την ηγεσία των αντιπροσώπων που εκλέγονται για να μας κουμαντάρουν. Η απάθεια, η παθητικότητα και η ανάθεση, αφού βαφτιστούν «συμμετοχή», παρουσιάζονται ως σωστές και λογικές πρακτικές. Ενώ η αυτοοργάνωση και η αυτορύθμιση των αναγκών και επιθυμιών μας από εμάς τους ίδιους, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, φαντάζει ως μια ιδέα λανθασμένη, αναποτελεσματική και αδύνατη. Τους έχουμε καταλάβει. Όλα τα πολιτικά τους φερέφωνα μοιάζουν να μην έχουν πλέον τίποτα να επιδείξουν, ώστε να μας πείσουν να συνεχίσουμε να στηρίζουμε το καταστροφικό τους, για εμάς, σύστημα.

Καθένας από μας, κάθε γειτονιά, κάθε χωριό και πόλη, διαφοροποιείται και εξελίσσεται διαμέσου των ποικίλων αναγκών και συνθηκών λειτουργίας και διαβίωσης. Αντιιεραρχικά, χωρίς αρχηγούς και αντιπροσώπους, χωρίς νομιμοποιημένες διαδικασίες που τελματώνουν τις συνθήκες διαβίωσης, να μην μείνουμε θεατές μπροστά στη ζωή. Να ορίσουμε μόνοι μας την πραγματικότητα μας, εξαλείφοντας κάθε τέχνασμα της όποιας εξουσίας για να μας χειραγωγήσει. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: να διεκδικήσουμε να βγαίνουν όλες οι αποφάσεις μέσα απ’ τα δικά μας στόματα, μέσα από τις δικές μας σκέψεις, όντας οι ίδιοι πιο αρμόδιοι από τον κάθε επιτήδειο που θέλει να ορίσει το παρόν και το μέλλον μας.

Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις μας ως φοιτητές, δεν θα μπορούσαν παρά να αποτελούν ένα μόνο μέρος των επιθυμιών και των ονείρων μας για μια ζωή χωρίς ιεραρχία και εξουσία, για έναν κόσμο αυτοοργάνωσης και ελευθερίας.

ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

>

.::Φωτογραφιες απο τη συγκεντρωση εκτος Δικαστικου Μεγαρου:

>

Η πορεία στις Σέρρες πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 150 ατόμων εκ των οποίων τα 70 άτομα συγκροτούσαν τα μπλοκ του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού και του αγωνιστικού συντονισμού εργαζομένων. Τα δύο αυτά μπλοκ μπήκαν στην κεφαλή της πορείας , με σκοπό να γυρίσει η πορεία , στους δρόμους των Σερρών και να αποτραπεί η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ (ο γνωστός περίπατος από τη νομαρχία ως την πλατεία ελευθερίας που για όσους γνωρίζουν από την πόλη των Σερρών είναι μία απόσταση 100 περίπου μέτρων).

Όταν σύντροφος έγραφε συνθήματα σε τράπεζες, οι μπάτσοι επενέβησαν για να προστατέψουν την περιουσία των αφεντικών τους και προσπάθησαν να συλλάβουν έναν άλλο σύντροφο. Οι μπάτσοι έπεσαν επάνω του, ρίχνοντάς τον κάτω αλλά η αλληλεγγύη για άλλη μια φορά έδειξε τη δύναμή της, καθώς οι διαδηλωτές που συγκροτούσαν τα δύο μπλοκ έπεσαν επάνω τους για να πάρουν το σύντροφό τους.

Πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

Από τις αρχές του 16 αιώνα , ένα νέο οικονομικό σύστημα έμελλε να δημιουργηθεί από τις ιδέες μερικών Άγγλων αλλά κυρίως Γάλλων φιλοσόφων , με το περίφημο “leusair-fair” ( “ας περάσει”) αναφερόμενοι στην ελευθερία των αγορών αλλά και γενικότερα σε μια ιδεατή κοινωνία , της οποίας η ανάπτυξη αλλά και η ευμάρεια θα πήγαζε από τον ακατάπαυστο ανταγωνισμό μεταξύ των μελών που την απαρτίζουν . Έτσι γεννήθηκε ο πλέον περίφημος σε όλους μας καπιταλισμός? ένα οικονομικό σύστημα το οποίο διαφημίστηκε σαν το τελειότερο που έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να είναι ένας επαναλαμβανόμενος βρόγχος οικονομικών κρίσεων και εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων, έχοντας προκαλέσει δύο παγκοσμίους πολέμους στην προσπάθεια του να ανακάμψει. Δύο από τις πιο φημισμένες κρίσεις που έχει προκαλέσει είναι το κραχ του 1929 στην Αμερική και η πρόσφατη που εξελίσσεται μέχρι σήμερα.

Η κρίση αυτή δημιουργήθηκε μέσω της δυνατότητας των τραπεζών να καθορίζουν την ρευστότητα, τη διάθεση και την αγοραστική διανομή του χρήματος. Μέσω των δανείων έχουν την ικανότητα να παράγουν χρήμα το οποίο πραγματικά δεν υπάρχει, καθώς και μέσω καταθέσεων εκδίδουν δάνεια τα οποία υπό τη μορφή χρέους απαιτούνται από τους δανειολήπτες. Έτσι πλασματικά απαιτούν χρήματα τα οποία ποτέ δεν υπήρχαν μετατρέποντας τα ατομικά χρέη σε τραπεζικό κεφαλαίο.

Μέσα σε όλη αυτή τη δύνη των κοινωνικοπολιτικών αλλαγών, το ελληνικό κράτος από την δημιουργία του κιόλας, αναπτύχθηκε σαν ένα αδύναμο και δορυφορικό καπιταλιστικό κράτος, μιας και δεν είχε , ούτε έχει γερές βάσεις (βαριά βιομηχανία), έχοντας στο δυναμικό του ένα πολύ μεγάλο χρέος ως απόρροια παλαιότερων δανείων, και τέσσερις πτωχεύσεις στην σχετικά πρόσφατη ιστορία του, κατευθύνεται και χειραγωγείται από τις διεθνείς επιλογές και στόχους των “μεγάλων δυνάμεων”. Όλοι αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους το ελληνικό κράτος αποτέλεσε έναν από τους πιο αδύναμους κρίκους στην Ε.Ε. και ένα από τα πρώτα κράτη που ένιωσαν τους βίαιους κλυδωνισμούς της παγκόσμιας κρίσης.

Η σημερινή κατάσταση την οποία βιώνουμε δείχνει ξεκάθαρα την ουσία του καπιταλισμού, την κοινωνική-ταξική ανισότητα, ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Η αμείωτη επιθυμία των κεφαλαιοκρατών για την αύξηση του πλούτου τους, ήταν η αιτία της οικονομικής κρίσης.

Για μια ακόμη φορά, είμαστε θεατές στο φαινόμενο της συνεργασίας αφεντικών, κράτους και Μ.Μ.Ε. που προσπαθούν να σπείρουν την μοιρολατρία στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Ειδήσεις του πολιτικού παρασκηνίου λογοκρίνονται, παραποιούνται ακόμα και αποκρύπτονται . Σαν βάση της λύσης για την χρεοκοπία της χώρας, τίθεται η προσπάθεια δημιουργίας της αίσθησης για εθνική ενότητα και η συνδρομή όλων για να βοηθήσουμε το κράτος να ξεχρεώσει, αποσιωπόντας την ευθύνη του εκάστοτε κρατικού μηχανισμού, του κεφαλαίου και των τραπεζών για την τροπή της σημερινής κατάστασης. Στόχος ήταν να πείσουν πως ο εργάτης και ο εργαζόμενος πρέπει να κάνει θυσίες για να ξεπεράσει το πρόβλημα. Τα μέτρα τους δεν άργησαν να εφαρμόζονται. Έτσι το εργατικό δυναμικό παντός είδους επιχειρήσεων δέχεται επίθεση μαζικών απολύσεων, μείωση μισθών και συντάξεων, ανεργία, πληθωρισμό, αύξηση Φ.Π.Α. και νέα νομοθεσία περί εργασιακών συμβάσεων.

Και εφόσον το πρόβλημα δεν επιλήφθηκε, η δήθεν άμεση λύση του κράτους είναι ακόμα ένας αφέντης πάνω από τις ζωές μας. Η Ελλάδα υποδέχεται μετα βαΐων και κλάδων, τον ληστρικό οργανισμό Δ.Ν.Τ.. Και φυσικά απαιτούνται περισσότερες θυσίες για να βγούμε από τον βούρκο. Και αυτός που θα θυσιαστεί και θα πληρώσει είναι και πάλι ο εργάτης. Θα πληρώσει κάτι που δεκαετίες πλήρωνε και κάτι που δεν δημιούργησε αυτός αλλά τα αφεντικά του. Εκτός των άλλων με την “βοήθεια” αυτού του οργανισμού η Ελλάδα οφείλει να εναρμονίσει τους νόμους της στην πλανητική κυριαρχία του χρήματος, του κεφαλαίου και της εξουσίας αυτών. Κάτι τέτοιο είδαμε πριν χρόνια να συμβαίνει και στην Αργεντινή όπου καταργήθηκαν όλα τα δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, διαλύοντας κάθε μορφής κίνημα ενάντια στο καπιταλιστικό μοντέλο.

Κατά την διάρκεια του κοινωνικού αυτού στραγγαλισμού, το κράτος επιστρατεύει όλους τους μηχανισμούς του . Την ίδια στιγμή που οι εργατικοί-κοινωνικοί αγώνες αποτελούν μονόδρομο , κρατικοδίαιτοι εργατοπατέρες της ΓΣΣΕ και της ΑΔΕΔΥ όταν δε σιωπούν, φροντίζουν απλά και μόνο να προβαίνουν σε κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, αφήνοντας τους εργαζόμενους έρμαια στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών.

Φυσικά οι επερχόμενες αναταραχές και η κοινωνική οργή δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και για το λόγο αυτό ήδη έχουν επιστρατευτεί οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Η ολοφάνερη τρομοκράτηση της κοινωνίας μέσα από αστυνομοκρατούμενες πόλεις, βίαιες συλλήψεις, ξυλοδαρμούς διαδηλωτών και μέσα από την ποινικοποίηση πολιτικών χώρων, όπως του αντιεξουσιαστικού, αποδεικνύουν περίτρανα την πραγματική ουσία της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, η οποία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από παλιότερα απολυταρχικά καθεστώτα.

Είναι επιτακτικότερη από ποτέ για τους καταπιεσμένους , η επιλογή στο δίλημμα της εκ΄ νέου υποταγής στα νέα συμφέροντα των αφεντικών , ή της ολομέτωπης σύγκρουσης και της υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς τους. Ας ανθίσουν παντού οι αυτο-οργανωμένοι αγώνες των εργατών και ας μαραθεί στις συνειδήσεις τους η συνδιαλλαγή με την εξουσία. Πρωταρχικό μέλημα των καταπιεσμένων είναι να βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση και εξέγερση με το κράτος και κεφάλαιο , με γενικές απεργίες συνδιαμορφώνοντας μέσα από αυτο-οργανωμένες συνελεύσεις , αντι-ιεραρχικά , χωρίς κομματικές χειραγωγήσεις και εργατοπατέρες .

<> Ρήγας Φεραίος

Φωτογραφιες απο την πορεια:

>



Στην πόλη των Σερρών πραγματοποιήθηκε την τρίτη 27-4 στην πλατεία ελευθερίας παρέμβαση για τον Γ. Δημητράκη .Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο και αναρτήθηκε πανό.

.::KEIMENO

Εν μέσω της περίφημης οικονομικής κρίσης , όπου η καθημερινή επιβίωση είναι όλο και δυσκολότερη ,για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας , γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτή η πραγματική ουσία και δομή του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος ,που τόσα χρονιά καθορίζει τις ζωές μας .

Βάση του συστήματος αυτού ,αποτελεί η μισθωτή εργασία από την οποία εξασφαλίζεται η κερδοφορία των αφεντικών αδιαφορώντας για την εκπλήρωση των κοινωνικών αναγκών , ενώ την ίδια στιγμή κορυφή της πυραμίδας αποτελούν οι γνωστές σε όλους μας τράπεζες. Το τραπεζικό σύστημα είναι υπεύθυνο για την διατήρηση ,συσσώρευση αλλά και διαχείριση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου , στα χέρια των λίγων εις βάρος των πολλών.

Καθημερινά αντικρίζουμε διαφημίσεις με ευτυχισμένους ανθρώπους που ικανοποίησαν τις πλασματικές τους ανάγκες με την λήψη δανείων απ τις τράπεζες .Δείχνοντας έτσι τον δρόμο προς την ευτυχία , η τράπεζα σαν νόμιμος τοκογλύφος , μας προσφέρει την ιδανική οικονομική βοήθεια για να καλύψουμε το κενό μας .Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που προσπαθώντας να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή, αναγκάζονται να γίνουν δανειολήπτες .Ο καπιταλισμός είναι αυτός που μας εξαθλιώνει και συγχρόνως παρουσιάζεται σαν σωτήρας. Έτσι όλοι οι δανειολήπτες γίνονται όμηροι των τραπεζών , δουλεύοντας μια ζωή για να ξεχρεώσουν ή σε μια διαφορετική περίπτωση πραγματοποιούνται κατασχέσεις , πλειστηριασμοί μέχρι και φυλακίσεις .Το τραπεζικό σύστημα δεν χαρίζεται σε κανέναν και δεν διστάζει να πετάξει κόσμο στον δρόμο.

Η νόμιμα προκλητική πολιτική τους και ο υπέρογκος πλουτισμός τους , ρίχνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στο μαρασμό. Άμεσο επόμενο αυτού του κοινωνικού στραγγαλισμού από τις τράπεζες , είναι η υπεράσπιση της αξιοπρεπείας μας , η οποία δεν εντάσσεται μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας .

Ο Γιάννης Δημητράκης συνελήφθηκε στην προσπάθεια του να απαλλοτριώσει την εθνική τράπεζα , θέλοντας να υπερασπιστεί τις αρνήσεις του σε ατομικό επίπεδο, για να μην γίνει άλλη μια παραγωγική μονάδα στα χέρια των αφεντικών.

Μετά την σύλληψή του, εκδίδονται εντάλματα για τα αδέλφια Μάριο και Συμεών Σεϊσίδη καθώς και του Γρηγόρη Τσιρώνη .Τα Μ.Μ.Ε δημιουργούν σενάρια τρομοϋστερίας ,παρουσιάζοντάς τους ως τους <> και συνδέοντάς τους με γιάφκες και ένοπλη δράση .

Η εκδικητικότητα του κράτους φαίνεται στην δίκη του Γιάννη Δημητράκη όπου αποφασίζεται η εξοντωτική ποινή των 35 χρόνων και 6 μηνών , που κατά συγχώνευση γίνεται ποινή έκτισης 25 ετών. Ακόμα και σήμερα οι υπουργοί <> και οικονομικών, συνεχίζοντας το κυνήγι μαγισσών επικήρυξαν τους 3 διωκόμενους με την χρηματική αμοιβή των 600.000 ευρώ στοχεύοντας στην επάνοδο της ρουφιανιάς και της δοσιλογίας .

Εδώ και τέσσερα χρονιά ο Γιάννης Δημητράκης βρίσκεται στη φυλακή. Μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους αλλά και ατομικά δίνει έναν αγώνα ενάντια στη συνθήκη του εγκλεισμού για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των φυλακισμένων.

Κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση αξίζει

την αλληλεγγύη όλων μας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ