Το απόγευμα της Παρασκευής 27/4 πραγματοποιήθηκε στις Σέρρες, στον πεζόδρομο και μπροστα στην νομαρχία, παρέμβαση για την υπόθεση των απεργών πείνας Γ.Καραγιαννίδη, Κ.Σακκά, Α.Μητρούσια. μοιράστηκαν αρκετά κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια

το κείμενο που μοιράστηκε:

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ

Α. ΜΗΤΡΟΥΣΙΑ, Γ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ, Κ. ΣΑΚΚΑ

ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 6/4

Στις 23/9/2009 και μετά από επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής σε Χαλάνδρι και Γαλάτσι , συλλαμβάνονται 5 άτομα . Την επόμενη μέρα εκδίδονται 6 εντάλματα σύλληψης , μεταξύ των οποίων και για το Γιώργο Καραγιαννίδη.

Στις αρχές του 2010, με βάση αποτύπωμα του, που βρέθηκε στο σπίτι του Χαλανδρίου, εκδίδεται ένταλμα και για τον Αλέξανδρο Μητρούσια. Όλα τα παραπάνω εντάλματα αφορούσαν ένταξη και συμμετοχή στην Ε.Ο. Σ.Π.Φ.

Στις 2/11/2010, αφού έχουν προηγηθεί αποστολές παγιδευμένων δεμάτων σε πρεσβείες , αρχηγούς κρατών και διεθνείς οργανισμούς από την Ε.Ο. Σ.Π.Φ. και η σύλληψη 2 μελών της , δημοσιεύονται φωτογραφίες καταζητούμενων για τη συγκεκριμένη οργάνωση , μεταξύ αυτών και των Μητρούσια και Καραγιαννίδη.

Ένα μήνα αργότερα , στις 4/12/2010 το μεσημέρι , 2 από εμάς , οι Κώστας Σακκάς και Αλέξανδρος Μητρούσιας , συλλαμβανόμαστε μεταφέροντας οπλισμό στην περιοχή της Ν.Σμύρνης . Μια ώρα αργότερα συλλαμβάνεται στον Πειραιά και ο Γιώργος Καραγιαννίδης.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας συλλαμβάνονται σε ξεχωριστές επιχειρήσεις οι αναρχικοί Χρήστος Πολίτης στα Εξάρχεια, Δημήτρης Μιχαήλ στη Σητεία και Στέλλα Αντωνίου στην Καλλιθέα.

Όλο το επόμενο 10 ημερο τα δελτία ειδήσεων οργιάζουν για εξάρθρωση μεγάλου «τρομοκρατικού» δικτύου. Όλοι οι συλληφθέντες κατονομαζόμαστε ως μέλη όλων των τότε γνωστών επαναστατικών οργανώσεων, δίνεται έμφαση στο μεγάλο αριθμό όπλων που βρέθηκαν και κυκλοφορούν διάφορα αστυνομοδημοσιογραφικά σενάρια για το πού ετοιμαζόμασταν να χτυπήσουμε, δεδομένης και της σημαδιακής 6/12 που πλησίαζε.

Παρ’όλα αυτά και αφού η έρευνα δεν «προχώρησε» περαιτέρω, αποδίδονται τόσο σε εμάς , όσο και στους άλλους 3 συλληφθέντες ,κατηγορίες για συμμετοχή σε άγνωστη «τρομοκρατική» οργάνωση με άγνωστες ενέργειες.

Τρείς μήνες αργότερα και αντιλαμβανόμενοι οι ειδικοί εφέτες –ανακριτές που ανέλαβαν την υπόθεση, το γελοίο των συγκεκριμένων κατηγοριών, τις μετατρέπουν σε ένταξη και συμμετοχή στη Σ.Π.Φ . ,βασιζόμενοι στο ότι για 2 από εμάς (Αλέξανδρος Μητρούσιας- Γιώργος Καραγιαννίδης) εκκρεμούσαν ήδη εντάλματα σύλληψης με τις ίδιες κατηγορίες καθώς και σε γνωριμίες και σε φιλικές σχέσεις.

Επίσης στις 17/2/2011, οι Μητρούσιας- Καραγιαννίδης κατηγορούμαστε και για την αποστολή των παγιδευμένων δεμάτων και ξαναπροφυλακιζόμαστε. Οι νέες αυτές διώξεις στηρίχτηκαν σε ψεύτικες αναγνωρίσεις και μαρτυρίες.

Εν τω μεταξύ έχει ήδη ξεκινήσει η λεγόμενη «δίκη του Χαλανδρίου» με 9 κατηγορούμενους παρόντες και 4 φυγόδικους. Μετά από 6 μήνες οι 3 αθωώνονται και υπόλοιποι 6 καταδικαζόμαστε συνοπτικά σε ποινές από 11-25 χρόνια.

Από την αρχή έχουμε ξεκαθαρίσει ότι δεν έχουμε καμία σχέση με την Ε.Ο. Σ.Π.Φ., όπως αντίστοιχα δηλώνει το ίδιο και η οργάνωση λίγες μέρες μετά τη σύλληψή μας. Ξεκαθαρίσαμε επίσης πως με τον Χρήστο Πολίτη δεν γνωριζόμασταν καθόλου πριν τη σύλληψή μας , ενώ με τους Δημήτρη Μιχαήλ και Στέλλα Αντωνίου είχαμε μόνο προσωπικές –φιλικές σχέσεις. Μετά από 6 σχεδόν μήνες προφυλάκισης οι Χρήστος Πολίτης και Δημήτρης Μιχαήλ απαλλάσσονται των κατηγοριών και αποφυλακίζονται .Αντίθετα η Στέλλα Αντωνίου παραμένει εδώ και 16 μήνες προφυλακισμένη, παρ όλη την επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας της.

Στα μέσα Μαρτίου του 2012 , κάνοντας ένα βήμα παραπάνω και χρησιμοποιώντας τις σκόπιμα ασαφείς διατάξεις του βελτιωμένου τρομονόμου, οι ειδικοί εφέτες- ανακριτές απαγγέλλουν κατηγορίες σε 16 άτομα, μεταξύ των οποίων εμείς και η Στέλλα Αντωνίου, για 250 περίπου παλαιότερες επιθέσεις της Σ.Π.Φ. Αυτή τη φορά δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατασκευάσουν στοιχεία, όπως στην υπόθεση των δεμάτων .

Σε ολόκληρη τη σχεδόν 7000 σελίδων δικογραφία δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ που να μας συνδέει με τις ενέργειες.

Παρ’όλα αυτά εμείς οι 3 προφυλακιζόμαστε εκ νέου ενώ στη Στέλλα Αντωνίου επιβάλλονται περιοριστικοί όροι.

Απαντώντας σε αυτή την απόπειρα δικαστικής εξόντωσης μας, έχουμε ξεκινήσει από τις 6/4 απεργία πείνας διεκδικώντας την άρση των τελευταίων προφυλακίσεων και τη άμεση απελευθέρωση της συντρόφισσας Στέλλας Αντωνίου για λόγους υγείας.

Ας παραθέσουμε εδώ κάποιες σκέψεις γύρω από τις διώξεις που μας έχουν ασκηθεί. Αρχικά, έχουμε αποδεχτεί την κατοχή των όπλων, των πλαστών ταυτοτήτων και μιας ποσότητας εκρηκτικών. Δηλαδή δεν μιλάμε για σκευωρία .

Από εκεί και πέρα δεν έχουμε σχέση με καμία άλλη υπόθεση που μας εμπλέκουν. Οι ειδικοί εφέτες –ανακριτές Μόκκας και Μπαλντάς «πιάνονται» από ένα αληθινό περιστατικό , την κατοχή όσων αναφέραμε και προσπαθούν να μας περιβάλλουν με μια αύρα ενοχής παραπέμποντας μας για όλες σχεδόν τις επιθέσεις της Σ.Π.Φ.

Αυτοί οι ανακριτές , με κάθε νέα δίωξη συμπληρώνουν και προωθούν το σκεπτικό τους, αφού μέσα από τα δικά τους χέρια οδηγούμαστε σε δικαστήρια με 2 ή 4 προφυλακίσεις και με την εντύπωση να πλανάται πως συμμετείχαμε σε όλες τις ενέργειες. Μας φορτώνουν προκαταβολικά , θέλοντας να μας παρουσιάσουν σαν τους φυσικούς αυτουργούς διαφόρων ενεργειών της Σ.Π.Φ. , παρ’όλο που πέραν της κατοχής όσων αναφέραμε , δεν έχουν κανένα στοιχείο εναντίον μας.

Οπότε με μία καθαρά νομική ερμηνεία, είμαστε «ένοχοι» για κάποιες κατηγορίες που μας προσάπτουν, δεν σχετιζόμαστε όμως με τη δράση της οργάνωσης.

Για εμάς οι νόμοι ,είναι ο έλεγχος και η κύρωση της κρατικής εξουσίας στις ζωές μας. Νεκρές ακολουθήσιμες αξίες και επιβολές που ελέγχουν το κοινωνικό γίγνεσθαι σε μια συνεχή σχέση υποταγής και ανελευθερίας. Και καθώς πάντοτε η ελευθερία είχε μια κοινωνική αλλά και μια πολύ προσωπική έννοια , ο ατομικός μας αγώνας ήταν πέρα από τα στενά όρια των νόμων και του κοινωνικού συμβολαίου.

Απόσπασμα από το κείμενο των Κώστα Σακκά, Αλέξανδρου Μητρούσια, Γιώργου Καραγιαννίδη.

Η εντεινόμενη επίθεση του κράτους δεν επικεντρώνεται μονάχα κατά των ριζοσπαστικών και επαναστατικών κομματιών της κοινωνίας αλλά επεκτείνεται σε κάθε μέλος της που αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι οι εξουσιαστές έχουν καταλύσει κάθε δικαίωμα μας για ζωή. επιβάλλοντας ένα μεγάλο κομμάτι της στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Ως συνέπεια αυτής της καταπίεσης είναι η αντίσταση με οποιοδήποτε δυνατό μέσο και αφού το κράτος αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση στρέφεται στην αναβάθμιση του νομικού του ¨οπλοστασιου¨.

Όσο η ψαλίδα ανάμεσα στους λίγους ισχυρούς και την υπόλοιπη κοινωνία θα ανοίγει, τόσο η καταστολή θα αγριεύει. Από το ανελέητο ξύλο και τις συλλήψεις στις πορείες, τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες μέχρι την στοχοποίηση κάθε μορφής αγώνα, η νεοφιλελεύθερη χούντα επελαύνει στις ζωές μας.

Εμείς ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αντιστεκόμενο άνθρωπο που παλεύει για μια αξιοπρεπή ζωή, και ειδικότερα στους συντρόφους μας που βασανίζονται καθημερινά και δέχονται το εκδικητικό μένος των κρατικών και δικαστικών αρχών

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Γ.ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ,

Α. ΜΗΤΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Κ.ΣΑΚΚΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Μικροφωνική παρέμβαση και μοίρασμα κειμένων έγινε στις 27/3 το απογευμα στην πλ. Ελευθερίας και στις 28/3 στο ΤΕΙ, με σκοπό την αντιπληροφόρηση του κόσμου  σχετικά με τα  γεγονότα που συνέβησαν σε ολή την ελλαδα την μέρα της παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

το κείμενο που μοιράστηκε:

Η ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ,

ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ

Μια κορύφωση της χρόνιας επίθεσης, ενάντια σε κάθε αντιστεκόμενη φωνή βιώσαμε στις 25 Μαρτίου 2012. Μια επίθεση του κατασταλτικού βραχίονα του κράτους, που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια και εντείνεται μέρα με τη μέρα, ενάντια σε κάθε απεργία, διαμαρτυρία, αντίδραση, στην παραμικρή φωνή ή πράξη αντίστασης. Στόχος; Η φίμωση κάθε αγώνα και κάθε άνθρωπου που μάχεται ενάντια στην αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση. Έτσι και για την ημέρα της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, η επιβολή της τρομοκρατίας και της αστυνομοκρατίας είχε ξεκινήσει μέρες πριν. Με προαναγγελίες για μεγάλο αριθμό αστυνομικών δυνάμεων, αποκλεισμό δρόμων, ακόμα και με ελεύθερους σκοπευτές στραμμένους προς τους ανθρώπους. Το σύστημα οχυρώνεται ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση του, προστατεύοντας έτσι τους εκάστοτε εκπροσώπους του σε βάρος των πολιτών. Το συντονισμένο σχέδιο της αστυνομίας, με προσαγωγές και συλλήψεις ομάδων δύο και τριών ανθρώπων από πλατείες και δρόμους, που “αποτελούν απειλή” για το κράτος μόνο και μόνο για τις ιδέες τους, ταυτίζεται απόλυτα με τακτικές δικτατορικών και ανελεύθερων καθεστώτων.  Η εξουσία προσπαθεί απεγνωσμένα , με καταστολή, να βρει χώρο να αναπνεύσει από την οργή του κόσμου.

Πιο συγκεκριμένα, προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις έγιναν στο Ηράκλειο, τη Λαμία, τη Λιβαδειά, τα Χανιά, τη Λάρισα, τη Φλώρινα, την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τη Βέροια και στις Σέρρες.

Στις Σέρρες, η μέρα ξεκίνησε με 8 προληπτικές προσαγωγές ατόμων που απλά βρίσκονταν στην πλατεία Ελευθερίας πριν ξεκινήσει το οτιδήποτε. Μέχρι το πέρας της παρέλασης, προσήχθησαν ακόμη 7 άτομα που είτε τραβούσαν φωτογραφίες, είτε επιτέθηκαν λεκτικά προς τους “επισήμους”. Μετά το τέλος της παρέλασης και αφού παρέμειναν αναίτια στο τμήμα για πάνω από 3 ώρες, οι 15 προσαχθέντες αφέθησαν ελεύθεροι.

Το αποκορύφωμα όμως της κρατικής καταστολής έλαβε χώρα στην Βέροια, όπου από το πρωί υπήρχε συγκέντρωση στον χώρο της παρέλασης. Εκεί πραγματοποιήθηκαν 32 προσαγωγές εκ των οποίων οι 27 μετατράπηκαν σε συλλήψεις, συμπεριλαμβανομένου και ενός ανήλικου ατόμου που αφέθηκε ελεύθερο. Οι κατηγορίες ήταν κυρίως για αντίσταση κατά της αρχής. Η πλειοψηφία των συλληφθέντων ήταν άτομα από το ανοιχτό κοινωνικό στέκι Baruti, το οποίο αποτελεί μια φωνή αντίστασης και ελευθερίας μέσα στην πόλη. Ακόμα, η αστυνομία δεν δίστασε, παρουσία εισαγγελέα και ενός από τους συλληφθέντες να εισβάλλει στο στέκι, παραβιάζοντας την πόρτα χωρίς να βρεθεί οποιοδήποτε ενοχοποιητικό στοιχείο. Η δίκη των συλληφθέντων έχει οριστεί στις 29 Μαΐου.

Θεωρούμε πως όλες αυτές οι προσαγωγές και οι συλλήψεις δεν είναι τυχαίες και στόχο έχουν να σπείρουν τον φόβο και να δώσουν το μήνυμα πως όποιος τολμά και μόνο να σκέφτεται να αντισταθεί, θα θεωρείται ένοχος και θα συλλαμβάνεται. Εμείς από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και αντιστεκόμαστε έμπρακτα, με εντατικούς αγώνες ενάντια σε όποια μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

Την Τετάρτη 21/12 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης με θέμα τον αγώνα των απεργών της Χαλυβουργίας στην πλ. Ελευθερίας. Μοιράστηκε κείμενο και αναρτήθηκε πανό μπροστά στη Νομαρχία.ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε…

Αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών εργατών της  “Ελληνικής Χαλυβουργίας”. Εμπρός για άγριες απεργίες διαρκείας – 51η ημέρα απεργίας

            Η Ελληνική Χαλυβουργία του βιομήχανου Μάνεση είναι μία από τις 3 βιομηχανίες (Χαλυβουργική – Σιδενόρ – Ελληνική Χαλυβουργία), που ελέγχουν το 100% της παραγωγής σιδήρου στη χώρα. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια που η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ταλανίζεται από την οικονομική κρίση με καθημερινά λουκέτα σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις η Ελληνική Χαλυβουργία είχε αύξηση παραγωγής από 196.000 σε 266.000 τόνους σιδήρου ενώ ο τζίρος το 2010 ήταν 227 εκατομμύρια ευρώ.

            Το κέρδος, όμως έχει και το τίμημα του. Και αυτό δεν το πληρώνουν οι βιομήχανοι… Εργάτες που δούλευαν εδώ και χρόνια υπό άθλιες συνθήκες, με ελλιπή μέτρα ασφαλείας, με ένα νεκρό συνάδελφο τους, με μισθούς πείνας καλούνται να γίνουν τα πειραματόζωα του νέου εργασιακού μεσαίωνα που προσπαθούν να περάσουν σε όλο τον κόσμο της εργασίας. Δουλειά εκ περιτροπής, από 8ωρο σε 5ωρο, 40% μείωση στον ήδη πενιχρό μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εντατικοποίηση, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Με φόντο αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα, η απόλυση 34 εργαζομένων ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

   Όμως οι εργαζόμενοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια και προχώρησαν σε απεργία διαρκείας, η οποία κόστισε τις δουλειές σε 16 ακόμα εργαζομένους. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι απεργοί δέχονται τις απειλές και την τρομοκρατία τόσο των βιομηχάνων, όσο και του ίδιου του κράτους που για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνει ότι η θέση του είναι δίπλα στο κεφάλαιο και τα αφεντικά. Όπως οι ίδιοι αναφέρουν στις ανακοινώσεις τους:

“Αφού οι «επισκέψεις» στα σπίτια, οι «επιστολές», η τρομοκρατία με τα εξώδικα, έπεσαν στο κενό, τώρα βάζουν το Υπουργείο Εργασίας να μας «συμβουλεύει»: «Δεχθείτε τους όρους του Μάνεση, διαφορετικά θα βρεθείτε όλοι στο ταμείο ανεργίας». Μας απειλούν με 180 ακόμα απολύσεις!

[…]Οι βιομήχανοι κλιμακώνουν την επίθεσή τους .. Και οι εργάτες θα κάνουμε το ίδιο! Εμείς είμαστε πιο δυνατοί! Και είμαστε ακόμα στην αρχή! […]Για την καλοδουλεμένη τους μηχανή εμείς είμαστε τα γρανάζια που τους αποφέρουν τα κέρδη. […]Αν σπάσουμε εμείς δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Δε θα δουλεύουν αυτοί, για ψίχουλα στα εργοστάσια. Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους. […]Δεν κατεβήκαμε σε τέτοιο σκληρό αγώνα για να περάσουμε την ώρα μας! Για να τα διπλώσουμε στις δυσκολίες και τις απειλές. Υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και το ψωμί των παιδιών μας. […]Ήρθε η ώρα ο αγώνας σαν φωτιά να ανάψει στα εργοστάσια. Τώρα η συμμετοχή σας στον αγώνα δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη. Παραμερίστε τους ανθρώπους των βιομηχάνων, μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση. Κάντε γενική συνέλευση, ελάτε σε επαφή μαζί μας, αποφασίστε απεργία. Είναι η ώρα οι βιομήχανοι να πάρουν ένα καθαρό μήνυμα που μόνο ο αγώνας των εργατών στα εργοστάσια μπορεί να δώσει. […]Κύριοι βιομήχανοι, είστε βαθιά νυχτωμένοι. Την τελευταία μας λέξη δεν την είπαμε ακόμα! Είμαστε μια γροθιά. Έτοιμοι, για την πιο σκληρή ταξική αναμέτρηση!”

 Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας και σε κάθε δίκαιο αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι μη έχοντας άλλους οικονομικούς πόρους αδυνατούν να συνεχίσουν την απεργία τους χωρίς την έμπρακτη στήριξη όλων μας. Έφτασε η ώρα η αλληλεγγύη μας να γίνει πράξη!

Αριθμός λογαριασμού για την οικονομική ενίσχυση των απεργών:

200/623301-52 στην Εθνική (Δικαιούχος λογαριασμού: Δημήτρης Λιάκος, ταμίας του Σωματείου Εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας).

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΤΕΙ Σερρών

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Εξέγερση είναι η απάντηση του λαού στη συνεχή καταπίεση. Είναι εκείνες οι στιγμές, που ο λαός αφήνει την θέση του παρατηρητή και αντιδρά στον εκάστοτε καταπιεστή. Παίρνει ενεργά θέση στις εξελίξεις , είτε αυτές είναι κοινωνικές είτε πολιτικές και μάχεται για τα δικαιώματά του.
Απτό παράδειγμα είναι αυτή του Νοέμβρη του ’73. Νέοι φοιτητές και εργαζόμενοι έδωσαν μάχη και με τον αγώνα τους ανέτρεψαν τη χούντα των συνταγματαρχών, που για 7 χρόνια είχαν επιβάλει στρατιωτικό νόμο, είχαν καταπατήσει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και η καθημερινότητα είχε μετατραπεί σε διαρκή εγκλεισμό.

38 χρόνια πέρασαν από τότε κι όμως η κατάσταση σήμερα δεν απέχει πάρα πολύ.

Μπορεί σήμερα να έχουμε κάποιες συνταγματικές “ελευθερίες”, διότι το τότε καθεστώς ήταν ολοκληρωτικό, αλλά αντίθετα στις μέρες μας όλη η καταπιεσμένη ανθρωπότητα παγκοσμίως παρακολουθείται μέσω καμερών και άλλων συστημάτων παρακολούθησης, έτσι ώστε να ελέγχεται πιο εύκολα από τους εξουσιαστές της. Παρ’όλα αυτά βλέπουμε εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα να τινάζονται στον αέρα την ώρα που η εργατική τάξη δέχεται επίθεση με μαζικές απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων, ανεργία, ελαστικές συμβάσεις εργασίας και έκτακτες εισφορές. Άμεσο επακόλουθο, η μετατροπή της ζωής μας σε διαρκή αγώνα επιβίωσης, καθώς βασικά αγαθά όπως ρεύμα, νερό και θέρμανση γίνονται όλο και πιο δύσκολο να αποπληρωθούν.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι μόνο αποτέλεσμα μιας κακής πολιτικής της αστικής δημοκρατίας, αλλά κυρίως η ίδια η ουσία του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε ένα επαναλαμβανόμενο βρόγχο οικονομικών κρίσεων, που έχουν άμεσο αντίκτυπο στις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις της κάθε χώρας.

Όχι κύριοι, δεν δημιούργησε ο λαός την κρίση…

Έτσι θέλησαν να περάσουν στον κόσμο το αίσθημα της ευθύνης και της ανοχής. Ο ίδιος όμως ο καπιταλισμός είναι που βασίζεται στον ακατάπαυστο ανταγωνισμό μεταξύ των μελών, που απαρτίζουν την κοινωνία. Αυτός ο ανταγωνισμός δηλαδή, και η αμείωτη επιθυμία των κεφαλαιοκρατών για αύξηση του κέρδους τους, διαχώρισε τον κόσμο σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους με την άνιση κατανομή του πλούτου.
Το τραπεζο-οικονομικό σύστημα που αναπτύχθηκε, άρπαξε την ευκαιρία, που του δόθηκε μέσω διαφόρων παραθύρων της πολιτικής των ισχυρών κρατών, αναπτύχθηκε και έφτασε σε σημείο να ελέγχει και να καθορίζει την ρευστότητα, τη διάθεση και την αγοραστική δύναμη του χρήματος. Μέσω των δανείων, που διαφημίστηκαν ως λύτρωση και λύση για μία πιο άνετη ζωή, με υποσχέσεις και ευκαιρίες, διακινούν και παράγουν ένα εικονικό χρήμα, που στην ουσία δεν υπάρχει, καθώς και μέσω καταθέσεων εκδίδουν δάνεια τα οποία υπό τη μορφή χρέους απαιτούνται από τους δανειολήπτες. Έτσι ζητούν χρήματα, που ποτέ δεν είχαν στα ταμεία τους και μετατρέπουν ατομικά χρέη σε κεφάλαιο.
Το ελληνικό κράτος έπεσε πολύ εύκολα σε αυτή την καλοστημένη παγίδα. Όντας  ένα αδύναμο καπιταλιστικό κράτος, χωρίς να έχει ιδιαίτερα ισχυρές βάσεις, όπως βαριά βιομηχανία ή φυσικούς πόρους, μπλέχτηκε πολύ εύκολα στα πλοκάμια της επιχειρησιακής μανίας και του χρηματιστηρίου, χειραγωγούμενο από τις διεθνείς επιλογές και στόχους των ξένων “μεγάλων δυνάμεων” και της Ε.Ε.
Έτσι πολιτικοί (με μίζες και πληθώρα σκανδάλων), εκκλησία, τράπεζες, χρηματιστήρια και μεγαλοεταιρείες, αφού ρούφηξαν σαν βδέλλες το δημόσιο χρήμα, προξένησαν και παρουσίασαν με την καλή βοήθεια των Μ.Μ.Ε, ένα τεράστιο έλλειμμα και τώρα καλούν τον λαό να πληρώσει το χρέος. Σαν απομηχανής θεός έρχεται να δώσει την λύση το ΔΝΤ, που ωθεί την χώρα ξανά σε έναν λαβύρινθο δανεισμών με μόνη διέξοδο το πλήρες ξεπούλημα του κράτους και με μια σειρά σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, όπως αυτά που περιλαμβάνονταν στο μνημόνιο και στο μεσοπρόθεσμο με αποτελέσματα όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Κύριος στόχος αποδεικνύεται η προστασία των τραπεζών και γενικότερα των οικονομικά ισχυρών τάξεων εις βάρος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Ο λαός έδειξε όμως την δύναμή του. Αντιστάθηκε, πάλεψε και συνεχίζει καθημερινά.
Μαζικότατες πορείες, απεργίες, καταλήψεις σε εφορίες, υπουργία και άλλα δημόσια κτήρια είναι κάποιες από τις κινήσεις, που γίνονται πανελλαδικά και δείχνουν την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στους εκμεταλλευτές και κερδοσκόπους. Στις 19 Οκτωβρίου είδαμε την μαζικότερη απεργιακή κινητοποίηση μετά την μεταπολίτευση με παραπάνω από 1,5 εκατομμύριο πολίτες σε όλη τη χώρα να κατεβαίνει στο δρόμο και να δείχνει την αγανάκτηση του απέναντι στην αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που άσκησε το μέχρι πρότινος κυβερνόν κόμμα. Οι αγώνες μας δεν αποδείχθηκαν μάταιοι. Σε λιγότερο από ένα μήνα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έπεσε.
Η τρόικα και το ΔΝΤ ένιωσαν πραγματικά ότι απειλούνται, γι’ αυτό και επέλεξαν να παίξουν ένα ακόμη χαρτί. Τον σωτήρα και καλοθελητή, όπως τον παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, Λ.Παπαδήμο  ως πρωθυπουργό στην ¨κυβέρνηση εθνικής ενότητας¨. Πρόκειται για εκπρόσωπο του διεθνούς τραπεζικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, που έρχεται με τρόπο ανάλογο με αυτόν με τον οποίο τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά τη δεκαετία του ’30. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως βλέπουμε και την συμμέτοχή σε υπουργικές θέσεις στοχαστών του εθνικισμού και της ακροδεξιάς.

Και οι δικές σας μέρες είναι μετρημένες.

Ήρθε η ώρα λοιπόν
Απέναντι σε αυτή την ταξική επίθεση, τα διλήμματα – χρεοκοπία ή σωτηρία μέσα από το μηχανισμό στήριξης – στάση πληρωμών ή διαπραγμάτευση του χρέους –  ευρώ ή δραχμή – εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εκτός – αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – δεν ήταν και δεν είναι ποτέ επιλογή μας. Πρόκειται για επίπλαστα διλήμματα, που μας εγκλωβίζουν στο παρόν του κεφαλαίου και των αναγκών του. Πρόκειται για τον Καπιταλισμό.   Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν καταρρέει αλλά ανατρέπεται. Για το λόγο αυτό επιλέγουμε την εξέγερση και την σύγκρουση ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο και συγχρόνως οργανώνουμε τις ανάγκες  μας συνδιαμορφώνοντας μέσα από αυτο-οργανωμένες συνελεύσεις (σωματεία βάσης, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών), οριζόντια και αντι-ιεραρχικά.

ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΠΟΡΕΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ –  ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ  – ΣΑΜΠΟΤΑΖ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ

>

>Παρέμβαση αλληλεγγύης στον Άρη Σειρηνίδη πραγματοποιήθηκε σήμερα στις Σέρρες εν όψει της δίκης του στην Αθήνα στις 8/6
μοιράστηκαν κείμενα σε 2 κεντρικά σημεία της πόλης και αναρτήθηκε πανό στην πλατεία Ελευθερίας

το κείμενο που μοιράστηκε:

O Άρης Σειρηνίδης κρατείται από τις αρχές Mαΐου 2010 με την κατηγορία ότι πυροβόλησε (χωρίς θύματα) εναντίον μιας κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια τον Ιούλιο του 2009.

Tο σκηνικό της δίωξης έχει όλα τα σασπένς αστυνομικής ταινίας τρόμου και όλα τα χαρακτηριστικά κλασικής αστυνομικής σκευωρίας.

Aρχικά, τον κατηγόρησαν για ένοπλη ληστεία μετά φόνου, που έγινε στο Πράκτικερ της οδού Πειραιώς. Αφού τον κράτησαν 5 ολόκληρες μέρες, κατά παράβαση των δικονομικών κανόνων, απέσυραν τις κατηγορίες της ένοπλης ληστείας. H προσπάθεια να τον παρουσιάσουν ως «αιμοδιψή» ληστή απέτυχε, αλλά οι διώκτες του ήταν αποφασισμένοι να του φορτώσουν κατηγορίες. Aφού τον κράτησαν παράνομα στα κρατητήρια της ΓAΔA άλλες 5 μέρες, την τελευταία στιγμή, κι ενώ ετοιμάζονταν να τον αφήσουν ελεύθερο, του φόρτωσαν μια άλλη κατηγορία για μια άσχετη υπόθεση, τον πυροβολισμό εναντίον κλούβας των MAT στην οδό X. Tρικούπη ένα χρόνο πριν.

Θυμίζουμε πως όταν έγινε η επίθεση κατά της κλούβας των MAT, τον Ιούλιο του 2009, ακόμα και η αστυνομία δεν είχε δώσει διαστάσεις, θεωρώντας πως κανείς «τρομοκράτης» δε θα πυροβολούσε μέσα στον κόσμο ένα καλοκαιρινό βράδυ στα Εξάρχεια φορώντας σαγιονάρες, σομπρέρο και χειρουργική μάσκα. Tότε απέδιδε σε κάποιον «σαλεμένο» τον πυροβολισμό.

Στην πραγματικότητα κανένα στοιχείο και καμιά μαρτυρία δεν ταίριαζε στον Άρη Σειρηνίδη για να συρθεί στα δικαστήρια και τις φυλακές με τη βαρύτατη κατηγορία για 17 απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συρροή. Oι καταθέσεις του διοικητή της διμοιρίας των MAT που δέχθηκε την επίθεση και άλλων αυτοπτών μαρτύρων μιλούσαν τότε για έναν κοντό, ύψους 1.60 – 1.65 μ. μελαχρινό και με σχιστά μάτια.

O Άρης Σειρηνίδης ψηλός, 1.85 μ, ανοιχτόχρωμος, χωρίς «σχιστά» μάτια δεν ταίριαζε. Eπιπλέoν είχε ισχυρό άλλοθι, γιατί την ίδια ώρα πολλοί μάρτυρες τον είδαν σε καφενείο της πλατείας Eξαρχείων. Πώς θα μπορούσε με τις σαγιονάρες να τρέξει, να φτάσει στην οδό Xαριλάου Tρικούπη, τη στιγμή ακριβώς που περνούσε η κλούβα, να πυροβολήσει, να ξανατρέξει, και καταδιωκόμενος να αλλάξει ρούχα και να ξαναβρεθεί σε ελάχιστα λεπτά στο καφενείο της πλατείας Eξαρχείων;

Aυτό ξεπερνά τα όρια της πιό τολμηρής διωκτικής ανοησίας. Aν όμως η πραγματικότητα δεν ταιριάζει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Aφού τα πραγματικά στοιχεία δεν ταίριαζαν, οι αστυνομικοί διώκτες «ανακάλυψαν» 10 μήνες αργότερα άλλο «αποδεικτικό» υλικό. Bρέθηκε, λένε, γενετικό υλικό (DNA) του Άρη Σειρηνίδη σε χειρουργική μάσκα που κάποιος αυτόπτης μάρτυρας παρέδωσε στην αστυνομία 15 λεπτά μετά τον πυροβολισμό. Οι αστυνομικοί που καταδίωξαν το δράστη και πραγματοποίησαν επιτόπια έρευνα βρίσκωντας τον κάλυκα από τη σφαίρα, στη δικογραφία δεν αναφέρουν τίποτα περί χειρουργικής μάσκας. O ίδιος ο αυτόπτης μάρτυρας στην κατάθεσή του λέει ότι η μάσκα έπεσε από άτομο που κανείς δεν κυνηγούσε, εντελώς διαφορετικό από τον δράστη και τον κατηγορούμενο.

Σ’ αυτή την αγνώστου προέλευσης ιατρική μάσκα (ανάλογες μπορούσε κανείς να βρει αρκετές στους δρόμους της περιοχής τον Iούλιο του 2009, ύστερα από τις επιθέσεις των MAT σε διαδηλωτές) 10 μήνες αργότερα «βρέθηκε» γενετικό υλικό του Άρη Σειρηνίδη. Στην πραγματικότητα, στα εργαστήρια της ΓAΔA βρήκαν υλικό από τουλάχιστον τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, όμως έκριναν(;) πως «το κυρίαρχο DNA» ανήκει στον Άρη Σειρηνίδη. Σημειωτέον ότι το DNA ελήφθη παράτυπα από το πορτοφόλι του κατηγορουμένου.

Aπό εκεί αρχίζει ο εφιάλτης και ο γολγοθάς του Άρη και της οικογένειάς του -που οδήγησε τον πατέρα του, Κώστα Σειρηνίδη, στο θάνατο από καρδιακή προσβολή ενώ προσπαθούσε να αποκαλύψει την αστυνομική σκευωρία.

Γιατί επελέγη ο Άρης Σειρηνίδης ως στόχος της αστυνομικής σκευωρίας;

O Άρης Σειρηνίδης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Συνεπής αγωνιστής, γνωστός για τη δράση του στους κοινωνικούς αγώνες, στις κινήσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, στους τοπικούς και τους κεντρικούς αγώνες, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία. Στην πραγματικότητα η δίωξή του είναι μέρος μιας ατέλειωτης σειράς διώξεων που έχουν εξαπολύσει οι μηχανισμοί του κράτους εναντίον μιας πλειάδας κοινωνικών αγωνιστών.

H αστυνομική και δικαστική σκευωρία είναι μέρος της αντι-εξεγερτικής εκστρατείας του κράτους που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις μετά την εξέγερση του Δεκέβρη του 2008 – εξέγερση που πυροδότησε η αναίτια και εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στην ίδια περιοχή των Eξαρχείων.

Tο καινούργιο, στην περίπτωση του Άρη Σειρηνίδη, δεν είναι η αστυνομική σκευωρία, παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος όλων των κρατικών μηχανισμών, ιδίως σε εποχές κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και ηθικής σήψης.

Tο καινούργιο που εγκαινιάζει το κατηγορητήριο κατά του Άρη Σειρηνίδη είναι η χρήση γενετικού υλικού (DNA) ως κύριο αποδεικτικο υλικό στη δίωξη ενός ανθρώπου. H μέθοδος αυτή, επιστημονικοφανής εκ πρώτης όψεως, βάλλεται ως αναξιόπιστη από νομικούς και βιολόγους. Πρωτίστως γιατί το DNA εξετάζεται από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς, αδιαφανώς, με τελείως ελλιπείς, ανεπαρκείς και αντι-επιστημονικές μεθόδους. Δεύτερον γιατί το γενετικό υλικό (από τρίχα, σάλιο, ιδρώτα, αίμα, κλπ) μπορεί να αναπαραχθεί από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς και να σκορπιστεί σε τόπους που η αστυνομία θέλει να ενοχοποιήσει. Ως μέθοδος, η χρήση της σήμανσης μέσω DNA, είναι τόσο αναξιόπιστη που έχει περάσει ακόμη και στα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ.

Στην ουσία, με τη χρήση του DNA, ως κύριου και αποκλειστικού υλικού τεκμηρίωσης του κατηγορητηρίου, οι διωκτικοί μηχανισμοί εγκαινιάζουν μια νέα μέθοδο σκευωριών και κατασκευής ενόχων. Στο εξής, κάθε κατηγορούμενος, πολιτικός ή και ποινικός θα είναι ανήμπορος να υπερασπίσει με στοιχεία και μαρτυρίες την αθωότητά του, μπροστά στο υλικό DNA που θα προσκομίζει ο αστυνομικός διώκτης. Kανείς διωκόμενος ουσιαστικά δε θα έχει το δικαίωμα υπεράσπισης της αθωότητάς του. Tα δικαστήρια, από τη στιγμή που θα δεχθούν τη χρήση της μεθοδολογίας σήμανσης μέσω DNA, ανοίγουν επισήμως μια νέα μέθοδο παραβίασης κάθε νομικού δικαιώματος. Η δίωξη του Άρη Σειρηνίδη εγκαινιάζει μια νέα εποχή πολιτικών διώξεων, κατά την οποία κάθε αγωνιστής θα βρίσκεται όμηρος με βάση στοιχεία ενός γενετικού υλικού εντελώς έωλα, φερτά ή αναπαράξιμα από τις διωκτικές αρχές.

«Aντιμετωπίζουμε ένα κραχ στην οικονομία και ένα κραχ στην ασφάλεια», είχε δηλώσει ο (πρώην) υπουργός Προστασίας του Πολίτη Xρυσοχοΐδης. Aνεξάρτητα από πρόσωπα, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, την αλλαγή της αμερικανικής στρατηγικής σε «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την εσωτερίκευσή της στην Ελλάδα με απαρχή το τρομοκρατικό καλοκαίρι του 2002, το ίδιο το κράτος μετατοπίζεται όλο και περισσότερο σε θέση εκτός των νομικών και συνταγματικών του ορίων, ενεργώντας όλο και πιο συχνά σαν “σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης”. Ειδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 νέα αντι-εξεγερτικά σώματα δημιουργούνται, όπως οι Ομάδες ΔEΛTA και ΔIAΣ και η αστυνομία στρατιωτικοποιείται, την ίδια στιγμή που ο στρατός αποκτά χαρακτηριστικά αστυνομικής δύναμης κρούσης όχι τόσο ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», όσο ενάντια στον συνεχώς διευρυνόμενο «εσωτερικό εχθρό». Στο δικαστικό/νομοθετικό επίπεδο, νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται εν κρυπτώ, η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις «που εκτρέπονται» γίνεται κακούργημα, και νέες μέθοδοι χρησιμοποιούνται (όπως η χρήση DNA) για την καταστολή κάθε εστίας κοινωνικής αντίστασης.

Στην περίοδο της μεγαλύτερης επίθεσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, της λεηλασίας των κοινωνικών κεκτημένων, αλλά και της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και συγκρούσεων, ο αγώνας μας οφείλει να περιλαμβάνει την υπεράσπιση κάθε διωκόμενου αγωνιστή.O Άρης Σειρηνίδης διώκεται για το φρόνημα και τη δράση του. Aνεξάρτητα από ιδεολογικές ή πολιτικές συμφωνίες και διαφωνίες, οφείλουμε όλοι να τον υπερασπίσουμε. H παράταση της προφυλάκισής του είναι ένα ακόμη δικονομικό σκάνδαλο. Απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης. Η απελευθέρωση του Άρη να γίνει ένα ακόμη ανάχωμα στα εξοντωτικά τους σχέδια.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΕΙΡΙΝΙΔΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

>
Εκδήλωση-Συζήτηση για το νέο τρομονόμο, τον εγκλεισμό και την καταστολή των κοινωνικών αγώνων

Κείμενο της Εισήγησης:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»…

Το έτος που διανύουμε οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της ένταξης στο ΔΝΤ είναι εμφανείς στα περισσότερα στρώματα της κοινωνίας, όπου κυριαρχείται από ένα κλίμα ανασφάλειας κι αβεβαιότητας. Την κατάσταση αυτή επιβαρύνουν τα ΜΜΕ, με τις γνωστές τακτικές εκφοβισμού και τρομολαγνείας που μόνο στόχο έχουν να αποτρέψουν τον λαό από το να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να αντισταθεί. Έτσι και το κράτος με τη σειρά του, προβλέποντας τις επερχόμενες κοινωνικές αναταραχές, προσπαθεί να εντείνει τον έλεγχο και την πειθάρχηση της κοινωνίας, περνώντας νόμους όπως το λεγόμενο «τρομονόμο». – Ο οποίος, ψηφίστηκε αρχικά το 2001, με πρώτη τροποποίηση το 2004 και τελευταία, μάλιστα μέσα σε μία μόνο συνεδρίαση, το καλοκαίρι του 2010, περίοδο δηλαδή όπου όλα τα κινήματα βρίσκονται σε ύφεση.

Το κράτος λοιπόν, στην προσπάθειά του να καταστείλει κάθε μορφή αντίδρασης, βαφτίζει κάθε τι που βρίσκεται εναντίων του, ως τρομοκρατία. Για εμάς από την άλλη, τρομοκρατία είναι η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση, η ανεργία, τα εργατικά «ατυχήματα», οι φυλακές, οι στρατοί, οι νεκροί και οι εξαθλιωμένοι των πολέμων, οι δολοφονίες των μεταναστών στα σύνορα, το τείχος της ντροπής της FRONTEX κ.ά. Καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από τους εξουσιαστές, οι οποίοι μαζί με την απαραίτητη συνεργασία των ΜΜΕ, παρουσιάζονται ως οι «προστάτες» της κοινωνίας ενώ ο αντιστεκόμενος λαός βαφτίζεται «εσωτερικός εχθρός». Έτσι εξαπολύεται ένας πόλεμος ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», ουσιαστικά ένας πόλεμος ενάντια σ’ όσους αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Αν πριν από 70 χρόνια ονόμαζαν τον εχθρό αυτό «κομμουνιστική απειλή», σήμερα τον ονομάζουν «τρομοκρατία». Με το φάντασμα της τρομοκρατίας να πλανιέται πάνω από τον λαό και να ακολουθείται από απειλές δίωξης και παραδειγματικής τιμωρίας, απονοηματοδοτούνται οι αγώνες και γίνεται απόπειρα για την πλήρη καταστολή αντιστάσεων ενάντια στην κυριαρχία.

Έχοντας σε ισχύ το νόμο από το 2001 έχουμε δει εώς τώρα το κράτος να τον χρησιμοποιεί για να καταστρατηγήσει όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις, «βαφτίζοντας» 11 ανήλικους στη Λάρισα ως τρομοκράτες στην εξέγερση του Δεκέμβρη, καταστέλλοντας απεργίες, ακόμα και συλλαμβάνοντας διαδηλωτές σε πορείες, και μετέπειτα προφυλακίζοντας τους χωρίς στοιχεία. Εδώ είναι όμως που ο «αθώος» νόμος παίρνει χαρακτηριστικά προληπτικής καταστολής και οδηγεί σε καταστάσεις ομηρίας. Συγκεκριμένα, μερικές από τις αλλαγές του τρομονόνου είναι οι εξής: η παρακώλυση συγκοινωνιών, η συμβολική κατάληψη κτιρίων και η κατασκευή οδοφραγμάτων, πλέον ανάγονται σε κακουργήματα. Η υλική ή άυλη υποστήριξη και αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους θεωρείται υποβοήθηση του «τρομοκρατικού έργου» και διώκεται ποινικά. Επίσης, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οποιοσδήποτε παρακινεί ,μέσω αφισών, προκηρύξεων κ.ά., στις παραπάνω πράξεις θα θεωρείται ότι απειλεί την «κοινωνική ειρήνη» και θα διώκεται. Στους δε μάρτυρες κατηγορίας το κράτος πλέον θα προσφέρει μια «αόρατη ρουφιανοκουκούλα», καθώς αφαιρεί απ’ τον κατηγορούμενο το δικαίωμα να γνωρίζει το όνομα αυτού που τον κατηγορεί. Με άλλα λόγια, δηλαδή, ο τρομονόμος προστατεύει πιο καλά τους ρουφιάνους, βάζει στο στόχαστρο τους αγωνιζόμενους ενώ παράλληλα οχυρώνει τη βία του κράτους.

Ένας ακόμη τρόπος περαιτέρω καταστολής και εκφοβισμού είναι ο εγκλεισμός των ανθρώπων που αντιστέκονται, στα κολαστήρια της «δικαιοσύνης», τις φυλακές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μέσα στη φυλακή βρίσκονται κλεισμένοι οι πιο φτωχοί και αποκλεισμένοι. Εκεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια περνάει σε δεύτερη μοίρα με τις άθλιες συνθήκες κράτησης, με στοιβαγμένους ανθρώπους μέσα στα κελιά, εξαιτίας του υπερπληθυσμού. Απειλές για πειθαρχικά και στέρηση άδειας, ξυλοδαρμοί ή βασανιστήρια από τους ίδιους τους δεσμοφύλακες, είναι μερικά στοιχεία από την καθημερινότητα των κρατουμένων.

Από τη δική μας σκοπιά, τα όποια ποιοτικά χαρακτηριστικά διαφοροποιούν τους πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους εξαντλούνται και αίρονται κάτω από τις εγκληματικές συνθήκες και όρια που επιβάλει η εξουσία για όλους. Θεωρούμε πως όλοι τους πρέπει να λαμβάνονται υπόψη ως κοινωνικοί έγκλειστοι ενός καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος όπου η ποινή έχει εκδικητικό και κατασταλτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση σωφρονιστικό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

>

>

Ακόμα κι αν μια σταγόνα είναι αρκετή για να ξεχειλίσει ένα ολόκληρο ποτήρι, φαίνεται πως η μουντάδα των καθημερινών εξελίξεων δεν είναι ικανή να ξυπνήσει για τα καλά τους ολοένα αυξανόμενους καταπιεσμένους. Μια κοινωνία η οποία μοιάζει να ξυπνάει διαρκώς από τον εφιάλτη των νέων «έκτακτων» μέτρων κι όμως η ίδια να παραμένει δέσμια του λήθαργου της. Ένας κοινωνικός λήθαργος ο οποίος χτίστηκε μέσα από δεκαετίες αποχαύνωσης, ποικίλων θεαμάτων, καταναλωτικής μανίας, μέσα από τον εκκωφαντικό ήχο των χειροκροτημάτων των σημερινών δημίων μας. Μιας υπόσχεσης για ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο σαν δόσεις δανείων καλούμαστε σήμερα να αποπληρώσουμε λόγο της ματαιοδοξίας μας . Κι όμως οι κρατικοδίαιτες φιλολαϊκές πολιτικές οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ ξανά, και ο μόνος λόγος ύπαρξής τους ήταν η προϋπόθεση για την επιτυχία της σημερινής μας αφαίμαξης προς όφελος και σωτηρία των εξουσιαστών μας.

Άλλωστε τα κατάλοιπα των πολιτικών επιλογών του παρελθόντος είναι που δημιουργούν τους βίαιους κλυδωνισμούς στη Μέση Ανατολή και Αφρική, με αλυσιδωτές εξεγέρσεις και κοινωνικές εκρήξεις. Η αναπροσαρμογή των κρατών με κάθε κόστος είναι μία πραγματικότητα μέσα από την διαρκή πίεση των νέων οικονομικών συνθηκών. Κι όμως παρ’ όλες τις προσπάθειες της εξουσίας, οι λαοί επιμένουν να αντιστέκονται σε πείσμα των καιρών με δυναμικές αντιδράσεις ακόμα και σε χώρες κοντά στη δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά της Πορτογαλίας, Ιρλανδίας , Ιταλίας, Ισπανίας και Αγγλίας. Αγώνες ανθρώπων τόσο κοινούς με τους δικούς μας, δημιουργημένοι από κοινές αφορμές και αφετηρίες. Έτσι λοιπόν η ελληνική πραγματικότητα ορίζεται μέσα από νέες μειώσεις μισθών, με αυξήσεις άμεσων-έμμεσων φόρων, μείωση και ξεπούλημα των δημοσίων υπηρεσιών-παροχών, συνθέτουν μια επιβίωση που γίνεται όλο και δυσκολότερη για όλους μας.

Το τεταμένο και αφιλόξενο αυτό κλίμα όπως είναι επόμενο, έρχεται να εναντιώσει ένα κομμάτι της κοινωνίας στα νέα μέτρα , το οποίο αρνούμενο να ξεπουλήσει τα στοιχειώδη εναπομείναντα βιοτικά αγαθά , έμπρακτα επιλέγει την δική του πλευρά στη μάχη για επιβίωση με ποικίλους τρόπους δράσης , όπως οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις. Στον αντίποδα των αντιφρονούντων σ’ αυτήν την καταπίεση, τα αδηφάγα κοράκια των ΜΜΕ κατασπαράζουν τους αγώνες των απεργών διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Φορώντας την μάσκα της αντικειμενικής“ενημέρωσης”, τερατοποιούν τα γεγονότα και παρουσιάζουν τους απεργούς σαν θύτες και εχθρούς της κοινωνικής ειρήνης. Υπό τον φόβο της κλιμάκωσης των κοινωνικών εντάσεων και προσπαθώντας να μετριάσουν την ολοένα και αυξανόμενη οργή των καταπιεσμένων δημιουργούν αισθήματα τρομοκρατίας και προβάλουν την υποτιθέμενη λαϊκή απαίτηση για επέμβαση κατασταλτικών δυνάμεων.

Το κράτος καταστολής εδραιώνεται εκ νέου, με την ολοένα εντεινόμενη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του, οι οποίοι ως μόνο σκοπό έχουν τον περιορισμό των ήδη μειωμένων ελευθεριών της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, που οι αγώνες των ντόπιων εργατών βαφτίζονται με νομοθετικά τεχνάσματα καταχρηστικοί και αντισυνταγματικοί, η πραγματικότητα για τους ξένους εργάτες είναι πολύ χειρότεροι με πρόσφατο παράδειγμα αυτό των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσ/νίκη . Ένα περιστατικό το οποίο φανερώνει, το δόγμα μηδενικής ανοχής το οποίο ακολουθείται από την εξουσία απέναντι σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, ακόμα και στις περιπτώσεις που τα αιτήματα των αγωνιζόμενων βρίσκονται μέσα στα πλαίσια των νόμων η οποία δημιούργησε. Έτσι το άσυλο καταλύεται, για πρώτη φορά χωρίς την παραμικρή ύπαρξη αξιόποινης πράξης, ενώ οι μετανάστες διώκονται σε ακατάλληλο χώρο με την προκαταβολική άρνηση των κυριάρχων για ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Οι επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε νόμιμα και παράνομα μέσα, δεν υπήρξαν ποτέ πιο δυσδιάκριτες, καθώς το σύνταγμα της χώρας και οι νόμοι της, αλλάζουν καταλύεται παραγγελία με διαδικασίεςexpress, όταν τα ντόπια ή ξένα αφεντικά το επιθυμούν.

Την ουσία αυτής της κατάστασης, ζήσαμε κοντά στην πόλη των Σερρών με την χρήση του μέχρι πρότινος ανενεργού χουντικού νόμου περί απαγορεύσεων των συναθροίσεων, σαν ένα κατασταλτικό μέσο για την αποσιώπηση του αγώνα των ντόπιων αγροτών του νομού μας, δυστυχώς με επιτυχία προς το παρόν. Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην συνοδεύονται από την λύσσα των ένστολων σκυλιών η οποία αποτυπώνεται σε στατιστικές των ολοένα αυξανόμενων κρουσμάτων αστυνομικής αυθαιρεσίας, που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας.

Μέσα στο υπάρχον κλίμα αναβρασμού οι θεσμοθετημένοι συνδικαλιστικοί φορείς, αυτόκλητα αναλαμβάνουν τον ρόλο της βαλβίδας κοινωνικής αποσυμπίεσης, παίρνοντας πρωτοβουλίες πυροτεχνήματα, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής πορείας, χωρίς ουσία είτε στόχευση. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται περιχαρακωμένο από επαγγελματίες εργατοπατέρες οι οποίοι όχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά βρίσκονται σε αγαστή επικοινωνία και συνεννόηση με τα αφεντικά (ΣΕΒ), υπογράφοντας ακόμα και συμφωνίες για παγώματα μισθών προς όφελος της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρήσεων. Οι ίδιοι προσπαθούν να πατρονάρουν κάθε άμεση και πραγματική αντίδραση των εργατών, η οποία είναι εκτός των ορίων που οι ίδιοι θέτουν, λασπολογώντας είτε αποσιωπώντας πρωτοβουλίες ή περιστατικά. Είναι ζήτημα καθαρά δικό μας, εμάς των εξαθλιωμένων, να παλέψουμε μέσα από δικά μας πλαίσια, και τα δικά μας θέλω. Να πάψουμε επιτέλους να αναθέτουμε σε ‘αρμόδιους’ τόσο ουσιαστικά για μας ζητήματα επιδιώξεων.

Στις εποχές που διανύουμε αλλά και σε αυτές που πρόκειται να έρθουν, ο ασφυκτικός κλοιός, αυτοί οι συγκλειόμενοι τοίχοι της πίεσης του γενικευμένου ελέγχου, της εντεινόμενης καταστολής, της εργασιακής επισφάλειας και της ανάθεσης των αγώνων μας σε τρίτους, θα εντείνονται όλο και περισσότερο αν συνεχίσουμε να ενστερνιζόμαστε την απάθεια και τον εφησυχασμό. Μέσα από αυτοοργανομένες δομές από εμάς για εμάς, μέσα σε εργασιακούς χώρους, σχολές και γειτονιές, οφείλουμε στους εαυτούς μας να οργανώσουμε την πολύμορφη επίθεσή μας σε αυτόν τον σάπιο κόσμο. Να ενσαρκώσουμε την ελπίδα για μία άλλη ζωή μακριά από τα δεσμά της καταπίεσης που σήμερα μας σκλαβώνουν και μαυρίζουν της ζωές και τα όνειρα μας.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ

ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ