«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Εξέγερση είναι η απάντηση του λαού στη συνεχή καταπίεση. Είναι εκείνες οι στιγμές, που ο λαός αφήνει την θέση του παρατηρητή και αντιδρά στον εκάστοτε καταπιεστή. Παίρνει ενεργά θέση στις εξελίξεις , είτε αυτές είναι κοινωνικές είτε πολιτικές και μάχεται για τα δικαιώματά του.
Απτό παράδειγμα είναι αυτή του Νοέμβρη του ’73. Νέοι φοιτητές και εργαζόμενοι έδωσαν μάχη και με τον αγώνα τους ανέτρεψαν τη χούντα των συνταγματαρχών, που για 7 χρόνια είχαν επιβάλει στρατιωτικό νόμο, είχαν καταπατήσει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και η καθημερινότητα είχε μετατραπεί σε διαρκή εγκλεισμό.

38 χρόνια πέρασαν από τότε κι όμως η κατάσταση σήμερα δεν απέχει πάρα πολύ.

Μπορεί σήμερα να έχουμε κάποιες συνταγματικές “ελευθερίες”, διότι το τότε καθεστώς ήταν ολοκληρωτικό, αλλά αντίθετα στις μέρες μας όλη η καταπιεσμένη ανθρωπότητα παγκοσμίως παρακολουθείται μέσω καμερών και άλλων συστημάτων παρακολούθησης, έτσι ώστε να ελέγχεται πιο εύκολα από τους εξουσιαστές της. Παρ’όλα αυτά βλέπουμε εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα να τινάζονται στον αέρα την ώρα που η εργατική τάξη δέχεται επίθεση με μαζικές απολύσεις, μείωση μισθών και συντάξεων, ανεργία, ελαστικές συμβάσεις εργασίας και έκτακτες εισφορές. Άμεσο επακόλουθο, η μετατροπή της ζωής μας σε διαρκή αγώνα επιβίωσης, καθώς βασικά αγαθά όπως ρεύμα, νερό και θέρμανση γίνονται όλο και πιο δύσκολο να αποπληρωθούν.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι μόνο αποτέλεσμα μιας κακής πολιτικής της αστικής δημοκρατίας, αλλά κυρίως η ίδια η ουσία του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε ένα επαναλαμβανόμενο βρόγχο οικονομικών κρίσεων, που έχουν άμεσο αντίκτυπο στις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις της κάθε χώρας.

Όχι κύριοι, δεν δημιούργησε ο λαός την κρίση…

Έτσι θέλησαν να περάσουν στον κόσμο το αίσθημα της ευθύνης και της ανοχής. Ο ίδιος όμως ο καπιταλισμός είναι που βασίζεται στον ακατάπαυστο ανταγωνισμό μεταξύ των μελών, που απαρτίζουν την κοινωνία. Αυτός ο ανταγωνισμός δηλαδή, και η αμείωτη επιθυμία των κεφαλαιοκρατών για αύξηση του κέρδους τους, διαχώρισε τον κόσμο σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους με την άνιση κατανομή του πλούτου.
Το τραπεζο-οικονομικό σύστημα που αναπτύχθηκε, άρπαξε την ευκαιρία, που του δόθηκε μέσω διαφόρων παραθύρων της πολιτικής των ισχυρών κρατών, αναπτύχθηκε και έφτασε σε σημείο να ελέγχει και να καθορίζει την ρευστότητα, τη διάθεση και την αγοραστική δύναμη του χρήματος. Μέσω των δανείων, που διαφημίστηκαν ως λύτρωση και λύση για μία πιο άνετη ζωή, με υποσχέσεις και ευκαιρίες, διακινούν και παράγουν ένα εικονικό χρήμα, που στην ουσία δεν υπάρχει, καθώς και μέσω καταθέσεων εκδίδουν δάνεια τα οποία υπό τη μορφή χρέους απαιτούνται από τους δανειολήπτες. Έτσι ζητούν χρήματα, που ποτέ δεν είχαν στα ταμεία τους και μετατρέπουν ατομικά χρέη σε κεφάλαιο.
Το ελληνικό κράτος έπεσε πολύ εύκολα σε αυτή την καλοστημένη παγίδα. Όντας  ένα αδύναμο καπιταλιστικό κράτος, χωρίς να έχει ιδιαίτερα ισχυρές βάσεις, όπως βαριά βιομηχανία ή φυσικούς πόρους, μπλέχτηκε πολύ εύκολα στα πλοκάμια της επιχειρησιακής μανίας και του χρηματιστηρίου, χειραγωγούμενο από τις διεθνείς επιλογές και στόχους των ξένων “μεγάλων δυνάμεων” και της Ε.Ε.
Έτσι πολιτικοί (με μίζες και πληθώρα σκανδάλων), εκκλησία, τράπεζες, χρηματιστήρια και μεγαλοεταιρείες, αφού ρούφηξαν σαν βδέλλες το δημόσιο χρήμα, προξένησαν και παρουσίασαν με την καλή βοήθεια των Μ.Μ.Ε, ένα τεράστιο έλλειμμα και τώρα καλούν τον λαό να πληρώσει το χρέος. Σαν απομηχανής θεός έρχεται να δώσει την λύση το ΔΝΤ, που ωθεί την χώρα ξανά σε έναν λαβύρινθο δανεισμών με μόνη διέξοδο το πλήρες ξεπούλημα του κράτους και με μια σειρά σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, όπως αυτά που περιλαμβάνονταν στο μνημόνιο και στο μεσοπρόθεσμο με αποτελέσματα όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Κύριος στόχος αποδεικνύεται η προστασία των τραπεζών και γενικότερα των οικονομικά ισχυρών τάξεων εις βάρος των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Ο λαός έδειξε όμως την δύναμή του. Αντιστάθηκε, πάλεψε και συνεχίζει καθημερινά.
Μαζικότατες πορείες, απεργίες, καταλήψεις σε εφορίες, υπουργία και άλλα δημόσια κτήρια είναι κάποιες από τις κινήσεις, που γίνονται πανελλαδικά και δείχνουν την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στους εκμεταλλευτές και κερδοσκόπους. Στις 19 Οκτωβρίου είδαμε την μαζικότερη απεργιακή κινητοποίηση μετά την μεταπολίτευση με παραπάνω από 1,5 εκατομμύριο πολίτες σε όλη τη χώρα να κατεβαίνει στο δρόμο και να δείχνει την αγανάκτηση του απέναντι στην αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που άσκησε το μέχρι πρότινος κυβερνόν κόμμα. Οι αγώνες μας δεν αποδείχθηκαν μάταιοι. Σε λιγότερο από ένα μήνα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έπεσε.
Η τρόικα και το ΔΝΤ ένιωσαν πραγματικά ότι απειλούνται, γι’ αυτό και επέλεξαν να παίξουν ένα ακόμη χαρτί. Τον σωτήρα και καλοθελητή, όπως τον παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, Λ.Παπαδήμο  ως πρωθυπουργό στην ¨κυβέρνηση εθνικής ενότητας¨. Πρόκειται για εκπρόσωπο του διεθνούς τραπεζικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, που έρχεται με τρόπο ανάλογο με αυτόν με τον οποίο τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά τη δεκαετία του ’30. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως βλέπουμε και την συμμέτοχή σε υπουργικές θέσεις στοχαστών του εθνικισμού και της ακροδεξιάς.

Και οι δικές σας μέρες είναι μετρημένες.

Ήρθε η ώρα λοιπόν
Απέναντι σε αυτή την ταξική επίθεση, τα διλήμματα – χρεοκοπία ή σωτηρία μέσα από το μηχανισμό στήριξης – στάση πληρωμών ή διαπραγμάτευση του χρέους –  ευρώ ή δραχμή – εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή εκτός – αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – δεν ήταν και δεν είναι ποτέ επιλογή μας. Πρόκειται για επίπλαστα διλήμματα, που μας εγκλωβίζουν στο παρόν του κεφαλαίου και των αναγκών του. Πρόκειται για τον Καπιταλισμό.   Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, δεν καταρρέει αλλά ανατρέπεται. Για το λόγο αυτό επιλέγουμε την εξέγερση και την σύγκρουση ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο και συγχρόνως οργανώνουμε τις ανάγκες  μας συνδιαμορφώνοντας μέσα από αυτο-οργανωμένες συνελεύσεις (σωματεία βάσης, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών), οριζόντια και αντι-ιεραρχικά.

ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΠΟΡΕΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ –  ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ  – ΣΑΜΠΟΤΑΖ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ

>Παρέμβαση αλληλεγγύης στον Άρη Σειρηνίδη πραγματοποιήθηκε σήμερα στις Σέρρες εν όψει της δίκης του στην Αθήνα στις 8/6
μοιράστηκαν κείμενα σε 2 κεντρικά σημεία της πόλης και αναρτήθηκε πανό στην πλατεία Ελευθερίας

το κείμενο που μοιράστηκε:

O Άρης Σειρηνίδης κρατείται από τις αρχές Mαΐου 2010 με την κατηγορία ότι πυροβόλησε (χωρίς θύματα) εναντίον μιας κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια τον Ιούλιο του 2009.

Tο σκηνικό της δίωξης έχει όλα τα σασπένς αστυνομικής ταινίας τρόμου και όλα τα χαρακτηριστικά κλασικής αστυνομικής σκευωρίας.

Aρχικά, τον κατηγόρησαν για ένοπλη ληστεία μετά φόνου, που έγινε στο Πράκτικερ της οδού Πειραιώς. Αφού τον κράτησαν 5 ολόκληρες μέρες, κατά παράβαση των δικονομικών κανόνων, απέσυραν τις κατηγορίες της ένοπλης ληστείας. H προσπάθεια να τον παρουσιάσουν ως «αιμοδιψή» ληστή απέτυχε, αλλά οι διώκτες του ήταν αποφασισμένοι να του φορτώσουν κατηγορίες. Aφού τον κράτησαν παράνομα στα κρατητήρια της ΓAΔA άλλες 5 μέρες, την τελευταία στιγμή, κι ενώ ετοιμάζονταν να τον αφήσουν ελεύθερο, του φόρτωσαν μια άλλη κατηγορία για μια άσχετη υπόθεση, τον πυροβολισμό εναντίον κλούβας των MAT στην οδό X. Tρικούπη ένα χρόνο πριν.

Θυμίζουμε πως όταν έγινε η επίθεση κατά της κλούβας των MAT, τον Ιούλιο του 2009, ακόμα και η αστυνομία δεν είχε δώσει διαστάσεις, θεωρώντας πως κανείς «τρομοκράτης» δε θα πυροβολούσε μέσα στον κόσμο ένα καλοκαιρινό βράδυ στα Εξάρχεια φορώντας σαγιονάρες, σομπρέρο και χειρουργική μάσκα. Tότε απέδιδε σε κάποιον «σαλεμένο» τον πυροβολισμό.

Στην πραγματικότητα κανένα στοιχείο και καμιά μαρτυρία δεν ταίριαζε στον Άρη Σειρηνίδη για να συρθεί στα δικαστήρια και τις φυλακές με τη βαρύτατη κατηγορία για 17 απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συρροή. Oι καταθέσεις του διοικητή της διμοιρίας των MAT που δέχθηκε την επίθεση και άλλων αυτοπτών μαρτύρων μιλούσαν τότε για έναν κοντό, ύψους 1.60 – 1.65 μ. μελαχρινό και με σχιστά μάτια.

O Άρης Σειρηνίδης ψηλός, 1.85 μ, ανοιχτόχρωμος, χωρίς «σχιστά» μάτια δεν ταίριαζε. Eπιπλέoν είχε ισχυρό άλλοθι, γιατί την ίδια ώρα πολλοί μάρτυρες τον είδαν σε καφενείο της πλατείας Eξαρχείων. Πώς θα μπορούσε με τις σαγιονάρες να τρέξει, να φτάσει στην οδό Xαριλάου Tρικούπη, τη στιγμή ακριβώς που περνούσε η κλούβα, να πυροβολήσει, να ξανατρέξει, και καταδιωκόμενος να αλλάξει ρούχα και να ξαναβρεθεί σε ελάχιστα λεπτά στο καφενείο της πλατείας Eξαρχείων;

Aυτό ξεπερνά τα όρια της πιό τολμηρής διωκτικής ανοησίας. Aν όμως η πραγματικότητα δεν ταιριάζει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Aφού τα πραγματικά στοιχεία δεν ταίριαζαν, οι αστυνομικοί διώκτες «ανακάλυψαν» 10 μήνες αργότερα άλλο «αποδεικτικό» υλικό. Bρέθηκε, λένε, γενετικό υλικό (DNA) του Άρη Σειρηνίδη σε χειρουργική μάσκα που κάποιος αυτόπτης μάρτυρας παρέδωσε στην αστυνομία 15 λεπτά μετά τον πυροβολισμό. Οι αστυνομικοί που καταδίωξαν το δράστη και πραγματοποίησαν επιτόπια έρευνα βρίσκωντας τον κάλυκα από τη σφαίρα, στη δικογραφία δεν αναφέρουν τίποτα περί χειρουργικής μάσκας. O ίδιος ο αυτόπτης μάρτυρας στην κατάθεσή του λέει ότι η μάσκα έπεσε από άτομο που κανείς δεν κυνηγούσε, εντελώς διαφορετικό από τον δράστη και τον κατηγορούμενο.

Σ’ αυτή την αγνώστου προέλευσης ιατρική μάσκα (ανάλογες μπορούσε κανείς να βρει αρκετές στους δρόμους της περιοχής τον Iούλιο του 2009, ύστερα από τις επιθέσεις των MAT σε διαδηλωτές) 10 μήνες αργότερα «βρέθηκε» γενετικό υλικό του Άρη Σειρηνίδη. Στην πραγματικότητα, στα εργαστήρια της ΓAΔA βρήκαν υλικό από τουλάχιστον τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, όμως έκριναν(;) πως «το κυρίαρχο DNA» ανήκει στον Άρη Σειρηνίδη. Σημειωτέον ότι το DNA ελήφθη παράτυπα από το πορτοφόλι του κατηγορουμένου.

Aπό εκεί αρχίζει ο εφιάλτης και ο γολγοθάς του Άρη και της οικογένειάς του -που οδήγησε τον πατέρα του, Κώστα Σειρηνίδη, στο θάνατο από καρδιακή προσβολή ενώ προσπαθούσε να αποκαλύψει την αστυνομική σκευωρία.

Γιατί επελέγη ο Άρης Σειρηνίδης ως στόχος της αστυνομικής σκευωρίας;

O Άρης Σειρηνίδης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Συνεπής αγωνιστής, γνωστός για τη δράση του στους κοινωνικούς αγώνες, στις κινήσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, στους τοπικούς και τους κεντρικούς αγώνες, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία. Στην πραγματικότητα η δίωξή του είναι μέρος μιας ατέλειωτης σειράς διώξεων που έχουν εξαπολύσει οι μηχανισμοί του κράτους εναντίον μιας πλειάδας κοινωνικών αγωνιστών.

H αστυνομική και δικαστική σκευωρία είναι μέρος της αντι-εξεγερτικής εκστρατείας του κράτους που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις μετά την εξέγερση του Δεκέβρη του 2008 – εξέγερση που πυροδότησε η αναίτια και εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στην ίδια περιοχή των Eξαρχείων.

Tο καινούργιο, στην περίπτωση του Άρη Σειρηνίδη, δεν είναι η αστυνομική σκευωρία, παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος όλων των κρατικών μηχανισμών, ιδίως σε εποχές κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και ηθικής σήψης.

Tο καινούργιο που εγκαινιάζει το κατηγορητήριο κατά του Άρη Σειρηνίδη είναι η χρήση γενετικού υλικού (DNA) ως κύριο αποδεικτικο υλικό στη δίωξη ενός ανθρώπου. H μέθοδος αυτή, επιστημονικοφανής εκ πρώτης όψεως, βάλλεται ως αναξιόπιστη από νομικούς και βιολόγους. Πρωτίστως γιατί το DNA εξετάζεται από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς, αδιαφανώς, με τελείως ελλιπείς, ανεπαρκείς και αντι-επιστημονικές μεθόδους. Δεύτερον γιατί το γενετικό υλικό (από τρίχα, σάλιο, ιδρώτα, αίμα, κλπ) μπορεί να αναπαραχθεί από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς και να σκορπιστεί σε τόπους που η αστυνομία θέλει να ενοχοποιήσει. Ως μέθοδος, η χρήση της σήμανσης μέσω DNA, είναι τόσο αναξιόπιστη που έχει περάσει ακόμη και στα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ.

Στην ουσία, με τη χρήση του DNA, ως κύριου και αποκλειστικού υλικού τεκμηρίωσης του κατηγορητηρίου, οι διωκτικοί μηχανισμοί εγκαινιάζουν μια νέα μέθοδο σκευωριών και κατασκευής ενόχων. Στο εξής, κάθε κατηγορούμενος, πολιτικός ή και ποινικός θα είναι ανήμπορος να υπερασπίσει με στοιχεία και μαρτυρίες την αθωότητά του, μπροστά στο υλικό DNA που θα προσκομίζει ο αστυνομικός διώκτης. Kανείς διωκόμενος ουσιαστικά δε θα έχει το δικαίωμα υπεράσπισης της αθωότητάς του. Tα δικαστήρια, από τη στιγμή που θα δεχθούν τη χρήση της μεθοδολογίας σήμανσης μέσω DNA, ανοίγουν επισήμως μια νέα μέθοδο παραβίασης κάθε νομικού δικαιώματος. Η δίωξη του Άρη Σειρηνίδη εγκαινιάζει μια νέα εποχή πολιτικών διώξεων, κατά την οποία κάθε αγωνιστής θα βρίσκεται όμηρος με βάση στοιχεία ενός γενετικού υλικού εντελώς έωλα, φερτά ή αναπαράξιμα από τις διωκτικές αρχές.

«Aντιμετωπίζουμε ένα κραχ στην οικονομία και ένα κραχ στην ασφάλεια», είχε δηλώσει ο (πρώην) υπουργός Προστασίας του Πολίτη Xρυσοχοΐδης. Aνεξάρτητα από πρόσωπα, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, την αλλαγή της αμερικανικής στρατηγικής σε «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την εσωτερίκευσή της στην Ελλάδα με απαρχή το τρομοκρατικό καλοκαίρι του 2002, το ίδιο το κράτος μετατοπίζεται όλο και περισσότερο σε θέση εκτός των νομικών και συνταγματικών του ορίων, ενεργώντας όλο και πιο συχνά σαν “σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης”. Ειδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 νέα αντι-εξεγερτικά σώματα δημιουργούνται, όπως οι Ομάδες ΔEΛTA και ΔIAΣ και η αστυνομία στρατιωτικοποιείται, την ίδια στιγμή που ο στρατός αποκτά χαρακτηριστικά αστυνομικής δύναμης κρούσης όχι τόσο ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», όσο ενάντια στον συνεχώς διευρυνόμενο «εσωτερικό εχθρό». Στο δικαστικό/νομοθετικό επίπεδο, νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται εν κρυπτώ, η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις «που εκτρέπονται» γίνεται κακούργημα, και νέες μέθοδοι χρησιμοποιούνται (όπως η χρήση DNA) για την καταστολή κάθε εστίας κοινωνικής αντίστασης.

Στην περίοδο της μεγαλύτερης επίθεσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, της λεηλασίας των κοινωνικών κεκτημένων, αλλά και της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και συγκρούσεων, ο αγώνας μας οφείλει να περιλαμβάνει την υπεράσπιση κάθε διωκόμενου αγωνιστή.O Άρης Σειρηνίδης διώκεται για το φρόνημα και τη δράση του. Aνεξάρτητα από ιδεολογικές ή πολιτικές συμφωνίες και διαφωνίες, οφείλουμε όλοι να τον υπερασπίσουμε. H παράταση της προφυλάκισής του είναι ένα ακόμη δικονομικό σκάνδαλο. Απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης. Η απελευθέρωση του Άρη να γίνει ένα ακόμη ανάχωμα στα εξοντωτικά τους σχέδια.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΕΙΡΙΝΙΔΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

>Για σήμερα, 12/05 καλέστηκε συγκέντρωση- μικροφωνική, ενάντια στην κρατική βια στην χτεσινή πορεία της Αθήνας. Λόγω βροχής δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί η μικροφωνική, η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρή και αρκεστήκαμε στο να μοιράσουμε κάποια κείμενα. Καλούμε ξανά αύριο σε συγκέντρωση – μικροφωνική – πορεία, στις 18:00 στην Πλατεία Ελευθερίας.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΠΟΣΟΙ ΑΚΟΜΑ;;;

Ένα χρόνο τώρα, μετά την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό «στήριξης» , βλέπουμε ένα- ένα τα εργασιακά δικαιώματα που με αγώνες είχαν κατακτηθεί, να καταργούνται. Στην πανελλαδική γενική απεργία της Τετάρτης 11/05, χιλιάδες κόσμος βγήκε στους δρόμους αντιδρώντας στα νέα μέτρα που πρόκειται να παρθούν από την κυβέρνηση και το χουντικό καθεστώς του ΔΝΤ. Συγκεντρώσεις, πορείες, κινητοποιήσεις, έλαβαν χώρα σε πολλές επαρχιακές πόλεις και με μαζικότερες αυτές στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Η απάντηση του κρατικού μηχανισμού σε αυτήν την ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια και αντίδραση του λαού, είναι η απροκάλυπτα βίαιη απόπειρα καταστολής του. Οι δρόμοι γεμίζουν με αστυνομικές δυνάμεις, εξοπλισμένες με νέες τεχνικές και νέα όπλα, ενώ ταυτόχρονα τα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας πληθαίνουν.

Πιο συγκεκριμένα, στην Αθήνα , κατά τη διάρκεια της πορείας, στην αρχή της Πανεπιστημίου και με μηδαμινή αφορμή, οι δυνάμεις των ΜΑΤ εφόρμησαν κατά των διαδηλωτών, ξυλοκοπώντας τους τόσο βίαια, ώστε περισσότερα από 90 άτομα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με τραύματα και αιμορραγίες στο κεφάλι από τα χτυπήματα των «προστατών» του πολίτη. Ένας από αυτούς υποβλήθηκε σε σπληνεκτομία ενώ ένας άλλος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε κρίσιμη κατάσταση στο Κρατικό Γενικό Νίκαιας. Ο τραυματίας, Γιάννης K. νοσηλεύεται αυτή τη στιγμή διασωληνωμένος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και η κατάσταση της υγείας του χαρακτηρίζεται πολύ κρίσιμη, ενώ ιατρικές πηγές εκτιμούν ότι θα παραμείνει κρίσιμη για το επόμενο επταήμερο. Ακόμα, είναι πολύ πιθανό, εάν και εφόσον ξεπεραστεί ο κίνδυνος, το υποσκληρίδιο αιμάτωμα που του προκάλεσε το πλήγμα από κλομπ των πραιτόρων να του επιφέρει μόνιμες βλάβες.

Όσο και αν αυτό το απάνθρωπο σύστημα προσπαθεί μάταια να γαντζωθεί και να παρατείνειτην ύπαρξή του, προβάλλοντας συνεχώς το εκδικητικό του πρόσωπο ενάντια σε όσους αντιστέκονται, η θέση του και ο επίλογός του είναι ήδη προδιαγεγραμμένα, όπως και τόσων άλλων καθεστώτων του παρελθόντος.

Είναι η δική μας ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας τώρα, εμείς οι εκμεταλλευόμενοι, οι εγκλωβισμένοι, οι αδικημένοι, οι ανυπότακτοι, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι διαδηλωτές, οι απεργοί.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Επίσης μαζί με το κείμενο μοιράστηκε και η Ανακοίνωση της Τοπικής Επιτροπής ΕΙΝΑΠ Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας.

>την Τρίτη 22 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό σημείο του ΤΕΙ μικροφωνική παρέμβαση και μοιράστηκε κείμενο με σκοπό την γνωστοποίηση των απειλών που δέχτηκε το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι απο ομάδα διοικητικών μελών του ΤΕΙ

το κείμενο που μοιράστηκε:

Η ΑΝΟΧΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ… Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΧΙ

Την Πέμπτη 17/03/2011 κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου, δεχθήκαμε «επίσκεψη» διοικητικών μελών του ΤΕΙ (πρόεδρος ΤΕΙ, πρόεδρος ΣΤΕΦ), οι οποίοι με αυταρχικές διαθέσεις, δηλώνοντας επανειλημμένα πως δεν έχουν καμία διάθεση για διάλογο, μας είπαν τα εξής: Με πρόσχημα τις υποτιθέμενες διαμαρτυρίες καθηγητών για το θόρυβο και φοβούμενοι πως το καφενείο επιδρά αρνητικά στο κέρδος του κυλικείου, απαίτησαν την άμεση διακοπή λειτουργίας του. Το εξουσιαστικό παραλήρημα συνεχίστηκε με λεκτικές επιθέσεις ενάντια στον πολιτικό χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού και στα άτομα που συμμετέχουν και το στηρίζουν. Απαξιώνοντας τις πολιτικές μας πεποιθήσεις με προσβολές, κατηγορώντας μας ως τρομοκράτες, ο μονόλογος κορυφώθηκε με μια χυδαία επίδειξη δύναμης, με τον ισχυρισμό πως όποτε θέλουν, μπορούν να αδειάσουν τον χώρο, μιας και κατά τα λεγόμενά τους, θεωρούν πως το ΤΕΙ είναι τσιφλίκι τους.

Οι άνθρωποι αυτοί που τόσο υποκριτικά περιφέρουν τις απόψεις τους για την διαφύλαξη του ασύλου και την κοινωνική μέριμνα για τους φοιτητές, είναι οι ίδιοι που επικεντρώνονται στις οικονομικές απολαβές από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρο εντός και εκτός ιδρύματος (λέσχη, αστικά, κυλικείο, βιβλιοπωλείο) εις βάρος του καθενός από εμάς. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τις δηλώσεις του ίδιου του προέδρου του ΤΕΙ (Νομαρχιακό συμβούλιο, 22/02/2010) όταν σε συζήτηση για το τμήμα Γραφιστικής, αναφέρει πως ο φοιτητής είναι η καλύτερη επένδυση για την πόλη, κοστολογώντας τον καθένα μας ως 600€ μηνιαίως. Το μεγαλείο της ειρωνείας είναι φανερό μιας και ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθούν για την μείωση του κόστους ζωής (πχ παραχώρηση εστιών) βλέπουν τον φοιτητή απλά ως “ ζεστό χρήμα ”

Το φαινόμενο αυτό, της απόπειρας καταστολής, στο βωμό του κέρδους, των ελεύθερων ιδεών και χώρων, είναι γενικευμένο και όλο και εντεινόμενο τα τελευταία χρόνια. Παράφωνη νότα στην επιβεβλημένη κανονικότητα είναι οι μικρές μα ουσιαστικές στιγμές ελευθερίας. Από πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις φωτογραφίας-ζωγραφικής, συναυλίες και πάρτι, μέχρι πολιτικές εκδηλώσεις, όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις και παρεμβάσεις, ο χώρος του ΤΕΙ μπορεί να γίνει ουσιαστικά βιώσιμος και οικείος. Η ελευθερία της έκφρασης εντός και εκτός του ΤΕΙ, είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη και δεν επιδέχεται κανενός είδους θεσμική νομιμοποίηση. Οι δημόσιοι χώροι αποτελούν κοινωνικό κεκτημένο και δεν χρειαζόμαστε καμία άδεια από θεσμικούς φορείς για να τους χρησιμοποιήσουμε. Δεν ζητιανεύουμε από κανέναν όσα μας ανήκουν. Τα επανοικειοποιούμαστε.

Την ίδια στιγμή που οι συνθήκες για την πραγματοποίηση μιας οποιασδήποτε δραστηριότητας από μέρους των φοιτητών γίνονται όλο και πιο δυσχερείς, το ίδιο αυτό αφιλόξενο περιβάλλον μετατρέπεται σ’ ένα πεδίο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης από τους κάθε λογίς επιχειρηματίες, στο βωμό του κέρδους. Ενώ χαμόγελα υποκρισίας ξεφυτρώνουν κατά τη διάρκεια γκλαμουράτων εκδηλώσεων στα αμφιθέατρα του ΤΕΙ, οι ανεξάρτητες φοιτητικές δραστηριότητες λασπολογούνται και απαξιώνονται. Με τακτικές εκφοβισμού, όπως η επίδειξη φοιτητικού πάσο στην είσοδο, ενώ το άσυλο είναι ελεύθερο για όλους και με απειλές εναντίων ελεύθερων χώρων και εκδηλώσεων, επιχειρείται η αυτοκαταστολή τους. Δεν νοείται η ύπαρξη κανενός περιορισμού στην πρόσβαση και την ελεύθερη έκφραση οποιουδήποτε εντός του ΤΕΙ.

Ως αναρχικοί/ αντιεξουσιαστές, με γνώμονα την αυτοοργάνωση και τις οριζόντιες δομές, δημιουργούμε καθημερινά μικρές ρήξεις και εναντιωνόμαστε σε λογικές κέρδους, εμπορευματοποίησης και διαμεσολάβησης. Εφαρμόζοντας έμπρακτα τις ιδέες μας αυτές, από το 2006, έχουμε δημιουργήσει έναν ανοιχτό πολιτικό/κοινωνικό χώρο, αποτελούμενο από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, προσπαθώντας μέσα από συζητήσεις, διαφωνίες και συμφωνίες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να διαμορφώσουμε μια πιο οικεία πραγματικότητα στον αποστειρωμένο χώρο του ΤΕΙ. Ένα πρωτοβουλιακό εγχείρημα του είναι και η έναρξη λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου. Ένα εγχείρημα που σκοπό δεν έχει το κέρδος, ούτε κινείται στην λογική πελάτη-υπαλλήλου-αφεντικού. Με αυτή τη μικρή εστία αυτοδιαχείρισης ελπίζουμε και προτείνουμε για περισσότερες δράσεις από εμάς για εμάς. Πέρα από προέδρους, διοικήσεις, συμβούλια, εξουσιαστές, εμπορικές σχέσεις, κατασταλτικές τακτικές. Να δώσουμε σάρκα και οστά στις επιθυμίες μας. Να διεκδικούμε ακατάπαυστα όσα δικαιωματικά μας ανήκουν.

ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ

>

Ακόμα κι αν μια σταγόνα είναι αρκετή για να ξεχειλίσει ένα ολόκληρο ποτήρι, φαίνεται πως η μουντάδα των καθημερινών εξελίξεων δεν είναι ικανή να ξυπνήσει για τα καλά τους ολοένα αυξανόμενους καταπιεσμένους. Μια κοινωνία η οποία μοιάζει να ξυπνάει διαρκώς από τον εφιάλτη των νέων «έκτακτων» μέτρων κι όμως η ίδια να παραμένει δέσμια του λήθαργου της. Ένας κοινωνικός λήθαργος ο οποίος χτίστηκε μέσα από δεκαετίες αποχαύνωσης, ποικίλων θεαμάτων, καταναλωτικής μανίας, μέσα από τον εκκωφαντικό ήχο των χειροκροτημάτων των σημερινών δημίων μας. Μιας υπόσχεσης για ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο σαν δόσεις δανείων καλούμαστε σήμερα να αποπληρώσουμε λόγο της ματαιοδοξίας μας . Κι όμως οι κρατικοδίαιτες φιλολαϊκές πολιτικές οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ ξανά, και ο μόνος λόγος ύπαρξής τους ήταν η προϋπόθεση για την επιτυχία της σημερινής μας αφαίμαξης προς όφελος και σωτηρία των εξουσιαστών μας.

Άλλωστε τα κατάλοιπα των πολιτικών επιλογών του παρελθόντος είναι που δημιουργούν τους βίαιους κλυδωνισμούς στη Μέση Ανατολή και Αφρική, με αλυσιδωτές εξεγέρσεις και κοινωνικές εκρήξεις. Η αναπροσαρμογή των κρατών με κάθε κόστος είναι μία πραγματικότητα μέσα από την διαρκή πίεση των νέων οικονομικών συνθηκών. Κι όμως παρ’ όλες τις προσπάθειες της εξουσίας, οι λαοί επιμένουν να αντιστέκονται σε πείσμα των καιρών με δυναμικές αντιδράσεις ακόμα και σε χώρες κοντά στη δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά της Πορτογαλίας, Ιρλανδίας , Ιταλίας, Ισπανίας και Αγγλίας. Αγώνες ανθρώπων τόσο κοινούς με τους δικούς μας, δημιουργημένοι από κοινές αφορμές και αφετηρίες. Έτσι λοιπόν η ελληνική πραγματικότητα ορίζεται μέσα από νέες μειώσεις μισθών, με αυξήσεις άμεσων-έμμεσων φόρων, μείωση και ξεπούλημα των δημοσίων υπηρεσιών-παροχών, συνθέτουν μια επιβίωση που γίνεται όλο και δυσκολότερη για όλους μας.

Το τεταμένο και αφιλόξενο αυτό κλίμα όπως είναι επόμενο, έρχεται να εναντιώσει ένα κομμάτι της κοινωνίας στα νέα μέτρα , το οποίο αρνούμενο να ξεπουλήσει τα στοιχειώδη εναπομείναντα βιοτικά αγαθά , έμπρακτα επιλέγει την δική του πλευρά στη μάχη για επιβίωση με ποικίλους τρόπους δράσης , όπως οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις. Στον αντίποδα των αντιφρονούντων σ’ αυτήν την καταπίεση, τα αδηφάγα κοράκια των ΜΜΕ κατασπαράζουν τους αγώνες των απεργών διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Φορώντας την μάσκα της αντικειμενικής“ενημέρωσης”, τερατοποιούν τα γεγονότα και παρουσιάζουν τους απεργούς σαν θύτες και εχθρούς της κοινωνικής ειρήνης. Υπό τον φόβο της κλιμάκωσης των κοινωνικών εντάσεων και προσπαθώντας να μετριάσουν την ολοένα και αυξανόμενη οργή των καταπιεσμένων δημιουργούν αισθήματα τρομοκρατίας και προβάλουν την υποτιθέμενη λαϊκή απαίτηση για επέμβαση κατασταλτικών δυνάμεων.

Το κράτος καταστολής εδραιώνεται εκ νέου, με την ολοένα εντεινόμενη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του, οι οποίοι ως μόνο σκοπό έχουν τον περιορισμό των ήδη μειωμένων ελευθεριών της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, που οι αγώνες των ντόπιων εργατών βαφτίζονται με νομοθετικά τεχνάσματα καταχρηστικοί και αντισυνταγματικοί, η πραγματικότητα για τους ξένους εργάτες είναι πολύ χειρότεροι με πρόσφατο παράδειγμα αυτό των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσ/νίκη . Ένα περιστατικό το οποίο φανερώνει, το δόγμα μηδενικής ανοχής το οποίο ακολουθείται από την εξουσία απέναντι σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, ακόμα και στις περιπτώσεις που τα αιτήματα των αγωνιζόμενων βρίσκονται μέσα στα πλαίσια των νόμων η οποία δημιούργησε. Έτσι το άσυλο καταλύεται, για πρώτη φορά χωρίς την παραμικρή ύπαρξη αξιόποινης πράξης, ενώ οι μετανάστες διώκονται σε ακατάλληλο χώρο με την προκαταβολική άρνηση των κυριάρχων για ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Οι επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε νόμιμα και παράνομα μέσα, δεν υπήρξαν ποτέ πιο δυσδιάκριτες, καθώς το σύνταγμα της χώρας και οι νόμοι της, αλλάζουν καταλύεται παραγγελία με διαδικασίεςexpress, όταν τα ντόπια ή ξένα αφεντικά το επιθυμούν.

Την ουσία αυτής της κατάστασης, ζήσαμε κοντά στην πόλη των Σερρών με την χρήση του μέχρι πρότινος ανενεργού χουντικού νόμου περί απαγορεύσεων των συναθροίσεων, σαν ένα κατασταλτικό μέσο για την αποσιώπηση του αγώνα των ντόπιων αγροτών του νομού μας, δυστυχώς με επιτυχία προς το παρόν. Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην συνοδεύονται από την λύσσα των ένστολων σκυλιών η οποία αποτυπώνεται σε στατιστικές των ολοένα αυξανόμενων κρουσμάτων αστυνομικής αυθαιρεσίας, που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας.

Μέσα στο υπάρχον κλίμα αναβρασμού οι θεσμοθετημένοι συνδικαλιστικοί φορείς, αυτόκλητα αναλαμβάνουν τον ρόλο της βαλβίδας κοινωνικής αποσυμπίεσης, παίρνοντας πρωτοβουλίες πυροτεχνήματα, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής πορείας, χωρίς ουσία είτε στόχευση. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται περιχαρακωμένο από επαγγελματίες εργατοπατέρες οι οποίοι όχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά βρίσκονται σε αγαστή επικοινωνία και συνεννόηση με τα αφεντικά (ΣΕΒ), υπογράφοντας ακόμα και συμφωνίες για παγώματα μισθών προς όφελος της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρήσεων. Οι ίδιοι προσπαθούν να πατρονάρουν κάθε άμεση και πραγματική αντίδραση των εργατών, η οποία είναι εκτός των ορίων που οι ίδιοι θέτουν, λασπολογώντας είτε αποσιωπώντας πρωτοβουλίες ή περιστατικά. Είναι ζήτημα καθαρά δικό μας, εμάς των εξαθλιωμένων, να παλέψουμε μέσα από δικά μας πλαίσια, και τα δικά μας θέλω. Να πάψουμε επιτέλους να αναθέτουμε σε ‘αρμόδιους’ τόσο ουσιαστικά για μας ζητήματα επιδιώξεων.

Στις εποχές που διανύουμε αλλά και σε αυτές που πρόκειται να έρθουν, ο ασφυκτικός κλοιός, αυτοί οι συγκλειόμενοι τοίχοι της πίεσης του γενικευμένου ελέγχου, της εντεινόμενης καταστολής, της εργασιακής επισφάλειας και της ανάθεσης των αγώνων μας σε τρίτους, θα εντείνονται όλο και περισσότερο αν συνεχίσουμε να ενστερνιζόμαστε την απάθεια και τον εφησυχασμό. Μέσα από αυτοοργανομένες δομές από εμάς για εμάς, μέσα σε εργασιακούς χώρους, σχολές και γειτονιές, οφείλουμε στους εαυτούς μας να οργανώσουμε την πολύμορφη επίθεσή μας σε αυτόν τον σάπιο κόσμο. Να ενσαρκώσουμε την ελπίδα για μία άλλη ζωή μακριά από τα δεσμά της καταπίεσης που σήμερα μας σκλαβώνουν και μαυρίζουν της ζωές και τα όνειρα μας.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ

ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

>

ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

ΝΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Οι εξεγέρσεις του χθες και του σήμερα είναι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μέσα στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη, τα οποία είναι ικανά να επιφέρουν καθοριστικές αλλαγές στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Πάγια είναι η πολιτική της εξουσίας, η οποία φοβούμενη τις συνέπειες για την ίδια προσπαθεί να βάλει ταφόπλακα και ταυτόχρονα να τις οικειοποιηθεί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη. Οι εξεγέρσεις αλλά και οι αγώνες των νέων και των εργαζομένων δεν αποτελούν απονευρωμένες επετείους, αλλά ολομέτωπο αγώνα για την κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στερούνται. Δικαιώματα που σήμερα δέχονται και πάλι σφοδρή επίθεση από ντόπιους και ξένους εξουσιαστές. Η κοινωνία μουδιασμένη και καθηλωμένη σε ρόλο δέκτη, υπομένει τις συνέπειες των πολιτικών της επιλογών χωρίς δικαίωμα αντίδρασης, είτε στοιχειώδους συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων. Απογυμνωμένη και αφημένη στο έλεός της, χωρίς κανενός είδους θεσμικής θωράκισης, προδομένη από κάθε λογής προστάτες όπως συνδικαλιστές-εργατοπατέρες, γίνεται έρμαιο της ακόρεστης επιθυμίας των αφεντικών για κέρδος.

Η νέα πραγματικότητα του εργασιακού μεσαίωνα επιβάλλει την όλο και συνεχόμενη μείωση των μισθών σε αντίθεση με ένα κόστος ζωής που αυξάνεται υπέρμετρα. H ανισότητα ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες διογκώνεται, δίνοντας λαβή στους δεύτερους να καταργούν κάθε είδους συλλογική σύμβαση, να “κόβουν και να ράβουν” στα μέτρα τους το νέο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, με αυξημένα ωράρια εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες και απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις όταν το επιθυμούν. Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι η καλπάζουσα αύξηση της ανεργίας και της εργατικής ανασφάλειας. Ακόμα και το τελευταίο δείγμα αξιοπρέπειας ξεφτιλίζεται, από τη στιγμή που ο εργαζόμενος καταδικάζεται στη δουλειά μέχρι τα γεράματα, ενώ όταν σταματήσει να είναι παραγωγικός ανταμείβεται με σύνταξη πείνας. Ενώ ο σκοπός δημιουργίας των κρατικών υπηρεσιών αποτελούσε την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και η διαχείριση των εσόδων τους είχε ως μοναδικό στόχο την οικονομική αυτοσυντήρησή τους, πλέον παρουσιάζονται σαν αποτυχημένες επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υποβαθμίζονται και τελικά ιδιωτικοποιούνται. Όλο αυτό το μωσαϊκό συνθέτει το σημερινό κοινωνικό κανιβαλισμό από τον οποίο για να ξεφύγουμε η κοινωνική αλληλεγγύη θα έπρεπε να αποτελεί μονόδρομο.

Παρόλο που τα αντιλαϊκά μέτρα στη Γαλλία δεν είναι τόσο αυταρχικά σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, ο γαλλικός λαός όντας δραστήριος ακολουθεί με άγριες απεργίες και καταλήψεις τους πρώτους απεργούς, υπερασπίζοντας έτσι τα ανθρώπινα δικαιώματά του, χτίζοντας γέφυρες αλληλεγγύης για τη συνέχιση των αγώνων. Αντίθετα, για την εσωστρέφεια του κινήματος στη Ελλάδα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ξεπουλημένη ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς η απουσία των εργαζομένων απ’ τους δρόμους είναι ξεκάθαρα δική της ευθύνη. Ένας ακόμη κατασταλτικός παράγοντας για το κίνημα είναι τα Μ.Μ.Ε., τα οποία φροντίζουν να εναντιώνουν το κοινωνικό σύνολο στους απεργούς, διαμορφώνοντας έτσι ανταγωνιστικές συνειδήσεις μεταξύ των καταπιεσμένων. Έχοντας πάρει θέση οι εντολοδόχοι των αφεντικών αποτρέπουν τον κόσμο απ’ το να συμμετέχει σε δυναμικές κινητοποιήσεις, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που μπορούμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, καθώς δικά μας είναι τα δικαιώματα που χάνονται και δικές μας είναι οι ζωές που θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας. Να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, ορίζοντας εμείς τους όρους της επίθεσης. Θέτοντας τον εαυτό μας σε αυτοοργανωμένες συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές μας και όπου αλλού οι επιθυμίες μας το ορίζουν, αποτρέπουμε τα σχέδια των αφεντικών και δημιουργούμε εστίες αντίστασης μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ – ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

>

>





Παρέμβαση πραγματοποιήθηκε την Τριτη 18 Μαιου στο ΤΕΙ Σερρών με μικροφωνική και μοίρασμα φυλλάδιων ενάντια στη διαδικασία των φοιτητικών εκλογών.

.::Κειμενο που μοιραστηκε::.

ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥΣ…

Εκλογές. Μια διαδικασία μέσω της οποίας ο κόσμος παροτρύνεται να διαλέξει ο ίδιος τους εξουσιαστές του, παρουσιάζοντας απροκάλυπτα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό τη συμμετοχή του σε αυτή, σαν δικαίωμα. Όμως, μόνο δικαίωμα δεν είναι. Κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας από τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας. Όχι για το ποιος απ’ όλα τα λαμόγια θ’ αναλάβει τα ηνία της λήψης αποφάσεων, αλλά για το ότι δίνεται η εξουσία σε ελάχιστα άτομα να αποφασίζουν για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, με διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες. Αυτός ο τεράστιος αριθμός ανθρώπων που καλούνται σαν ψηφοφόροι να συμμετάσχουν στο εκλογικό πανηγυράκι , μετά το πέρας των εκλογικών ημερών αποκλείονται αυτόματα από τη συμμετοχή στη λήψη κάθε λογής απόφασης, μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Λογικό επακόλουθο ήταν η εξάπλωση αυτού του δημιουργήματος των εξουσιαστών σε όλα τα επίπεδα, μέχρι και στους εκπαιδευτικούς χώρους. Διαμορφώνεται στις συνειδήσεις μας, από πολύ μικρή ηλικία, σαν μια απόλυτα λογική διαδικασία, από το σχολείο με τις εκλογές των 15μελών μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι φοιτητικές παρατάξεις -σαν προέκταση του πολιτικού συρφετού μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα- δεν δρουν ούτε κατά το ελάχιστο διαφορετικά. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους η δράση τους, για την βελτίωση ή επίλυση των προβλημάτων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των φοιτητών, είναι επιφανειακή έως ανύπαρκτη. Όμως λίγο πριν τη χρονική περίοδο των εκλογών ξεκινάει το παιχνίδι της απεγνωσμένης ψηφοθηρίας, και σαν άξιοι μιμητές των κομμάτων χρησιμοποιούν ύπουλες, υπόγειες και παραπλανητικές τακτικές. Σκοπεύοντας στην εξάλειψη κάθε πιθανής αντίστασης, με τη χρήση μιας γενικευμένης πλύσης εγκεφάλου μέσω τεράστιων πανό, συνεχούς και μονότονης επανάληψης αφισών με περιεχόμενο αόριστα και ακαταλαβίστικα σλόγκαν, με ένα επίχρισμα επαναστατικής φρασεολογίας δεν αφήνουν και πολύ περιθώριο για διαμόρφωση προσωπικής και πολιτικής άποψης.

Βλέπουμε τις ζωές μας να βαίνουν όλο προς το χειρότερο, υπό την ηγεσία των αντιπροσώπων που εκλέγονται για να μας κουμαντάρουν. Η απάθεια, η παθητικότητα και η ανάθεση, αφού βαφτιστούν «συμμετοχή», παρουσιάζονται ως σωστές και λογικές πρακτικές. Ενώ η αυτοοργάνωση και η αυτορύθμιση των αναγκών και επιθυμιών μας από εμάς τους ίδιους, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, φαντάζει ως μια ιδέα λανθασμένη, αναποτελεσματική και αδύνατη. Τους έχουμε καταλάβει. Όλα τα πολιτικά τους φερέφωνα μοιάζουν να μην έχουν πλέον τίποτα να επιδείξουν, ώστε να μας πείσουν να συνεχίσουμε να στηρίζουμε το καταστροφικό τους, για εμάς, σύστημα.

Καθένας από μας, κάθε γειτονιά, κάθε χωριό και πόλη, διαφοροποιείται και εξελίσσεται διαμέσου των ποικίλων αναγκών και συνθηκών λειτουργίας και διαβίωσης. Αντιιεραρχικά, χωρίς αρχηγούς και αντιπροσώπους, χωρίς νομιμοποιημένες διαδικασίες που τελματώνουν τις συνθήκες διαβίωσης, να μην μείνουμε θεατές μπροστά στη ζωή. Να ορίσουμε μόνοι μας την πραγματικότητα μας, εξαλείφοντας κάθε τέχνασμα της όποιας εξουσίας για να μας χειραγωγήσει. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: να διεκδικήσουμε να βγαίνουν όλες οι αποφάσεις μέσα απ’ τα δικά μας στόματα, μέσα από τις δικές μας σκέψεις, όντας οι ίδιοι πιο αρμόδιοι από τον κάθε επιτήδειο που θέλει να ορίσει το παρόν και το μέλλον μας.

Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις μας ως φοιτητές, δεν θα μπορούσαν παρά να αποτελούν ένα μόνο μέρος των επιθυμιών και των ονείρων μας για μια ζωή χωρίς ιεραρχία και εξουσία, για έναν κόσμο αυτοοργάνωσης και ελευθερίας.

ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

>

Αν η καταστολή είναι το πρώτο όπλο που ιστορικά χρησιμοποιούσαν οι εκμεταλλευτές για να φιμώσουν τα ανατρεπτικά κινήματα, το αμέσως επόμενο είναι αυτό της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία στη σύγχρονη κοινωνία έχει πλέον συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ∙ παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ, όπου τα διάφορα τηλεοπτικά τσιράκια φροντίζουν να διαστρεβλώνουν και να παραποιούν γεγονότα, πλασάροντάς τα σε όλους μας, έτσι όπως θα βόλευε όλους αυτούς που επιμένουν να ξεζουμίζουν τις ζωές μας. Η προσπάθεια τους είναι δεδομένη. Παρουσιάζουν τα ανατρεπτικά κινήματα στην κοινωνία σαν εχθρούς αυτής, ενώ τους πραγματικούς υπαίτιους της εξαθλίωσής της ως σύμμαχους.
Κάτι τέτοιο πραγματοποιήθηκε εξόφθαλμα στα γεγονότα της 5ης Μάη, πού έλαβαν τόπο στην Αθήνα, γεγονότα τα οποία άγγιξαν τα όρια μιας εξέγερσης, όπως αυτής του Δεκέμβρη του 2008. Μέσα από τους ατελείωτους ανθρώπινους χείμαρρους, όπου χιλιάδες οργισμένου κόσμου κατέκλισαν τους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τις ολοένα και καταπιεστικότερες συνθήκες επιβίωσης (μέσα σε όλο το φάσμα της μεταπολιτευτικής ιστορίας) , οι δημοσιογράφοι απέδειξαν για ακόμη μια φορά το πόσο κίτρινοι και ελεεινοί είναι. Την ίδια στιγμή που οι συγκρούσεις είχαν ανάψει για τα καλά σε όλο το κέντρο της Αθήνας, τα τσιράκια της εξουσίας έκαναν λόγο για οργανωμένο σχέδιο σύγκρουσης αντιεξουσιαστών σε πολλά μέτωπα με αποκορύφωμα την προσπάθεια κατάληψης της Βουλής. Κι όμως, η δύναμη της εικόνας υπερνικάει τα ψεύτικα λόγια των δημιοσιοκάφρων.
Είναι φανερό ότι στις συγκρούσεις συμμετείχε μία τεράστια μάζα ανθρώπων απαρτιζόμενη από διάφορα μπλόκα, όλων των αποχρώσεων και πολιτικών αντιλήψεων, έχοντας εμφανή τα διακριτικά όλων των πολιτικών φορέων. Η αποφασιστικότητα του κόσμου δεν πτοήθηκε μιας και άνθρωποι όλων των ηλικιών ωθούμενοι από την ανέχεια και την αγανάκτηση ήρθαν αντιμέτωποι με τις κατασταλτικές δυνάμεις παρά την εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να ακουστεί γι’ αυτό και “θάφτηκε”, ακόμα και από τους εκπροσώπους των κομμάτων, οι οποίοι βλέποντας την χρεοκοπία του πολιτικού τους συστήματος πάσχισαν με όλα τα μέσα να χαλιναγωγήσουν τα πλέον απείθαρχα πλήθη.
Μέσα σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί το τραγικό συμβάν του θανάτου των 3 εργαζομένων στην φλεγόμενη τράπεζα. Φυσικά και για όλους εμάς τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, η ανθρώπινη ζωή είναι μια από τις μεγαλύτερες αξίες που τόσα χρόνια υπερασπιζόμαστε απέναντι στους τόσους και τόσους θανάτους, που τα αφεντικά προκαλούν. Είτε μιλάμε για τα ατελείωτα εργατικά ατυχήματα, είτε για τις τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις από τα χέρια μπάτσων, είτε για θανάτους προσφύγων στα σύνορα, είτε, είτε, είτε, …
Η υποκρισία των πολιτικών ξεπερνά κάθε προηγούμενο, καθώς μέσα από τους δακρύβρεχτους λόγους εντός του κοινοβουλίου κρυβόταν η προκλητική καπηλεία του θανάτου των 3 εργαζομένων σε μία προσπάθεια καταστολής του αισθήματος της κοινωνικής οργής, το οποίο τους απείλησε περισσότερο από ποτέ. Δεν είναι οι αγωνιζόμενοι αυτοί οι οποίοι αγνοούν ή δεν σέβονται το υπέρτατο δικαίωμα, όχι απλά της ζωής αλλά και της επιβίωσης του κάθε ανθρώπου, αλλά οι εξουσιαστές, οι οποίοι μπροστά στην κερδοφορία τους δεν διακατέχονται από κανέναν ηθικό φραγμό.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις ακριβείς συνθήκες εμπρησμού της εν λόγω τράπεζας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που βρήκαν φρικτό θάνατο μέσα στον φλεγόμενο ναό του χρήματος, δεν σήμαιναν ούτε σημαίνουν τίποτα για τους κεφαλαιοκράτες-τραπεζίτες. Το κάθαρμα Βγενόπουλος και το συνάφι του χωρίς να διακινδυνεύσει τη σωματική του ακεραιότητα και χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί αυτή των εργαζομένων του, τους κράτησε εκβιαστικά κλειδωμένους με την απειλή της απόλυσης, όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, παρόλο που ήταν μέρα γενικής απεργίας. Η τράπεζα κρατήθηκε τυπικά κλειστή έτσι ώστε να αποτραπεί η παρέμβαση των συνδικαλιστών στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Όλα αυτά παρότι γνώριζε τις έκρυθμες κοινωνικές συνθήκες, το δρομολόγιο της πορείας και την ενδεχόμενη επίθεση από μέρους των διαδηλωτών. Αυτός είναι ο πραγματικός υπεύθυνος, πράγμα το οποίο αποκρύφτηκε ακόμα και 24ωρα μετά το τραγικό συμβάν.
Σαν όλα αυτά να μην είναι αρκετά ακολούθησε ο αποκλεισμός ολόκληρου του κέντρου της Αθήνας. Στη συνέχεια σημειώθηκαν εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις ενώ οι τραμπούκοι πραίτορες δεν δίστασαν να εισβάλουν σε σπίτια συναγωνιστών. Με πρόφαση τη σύλληψη των υπαίτιων για τον εμπρησμό της Marfin, εφόρμησαν σε κοινωνικούς χώρους αντίστασης, όπως στην αναρχική κατάληψη Ζαΐμη, προτάσσοντας τα όπλα, αλλά και στο Στέκι Μεταναστών όπου προέβησαν σε εκτεταμένες ζημιές.
Δεν είμαστε σε καμιά περίπτωση γνώστες του ποιος επιχείρησε τον εν λόγω εμπρησμό, αλλά γνωρίζουμε πως κανένας σύντροφος ή συναγωνιστής, από οποιονδήποτε πολιτικό χώρο, δεν θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας ότι απειλούνται ανθρώπινες ζωές, ενώ αν προχώρησαν στον εμπρησμό γνωρίζοντας τον κίνδυνο για τους εργαζόμενους, λειτούργησαν καλύτερα από παρακρατικούς για λογαριασμό των αφεντικών, πράγμα το οποίο είναι ενάντια στα πολιτικά και ηθικά πιστεύω μας που τόσα χρόνια υπερασπιζόμαστε στο δρόμο μέσα από όλες μας τις ενέργειες. Δεν προσπαθούμε να πείσουμε κανέναν για την ειλικρίνεια των λεγόμενών μας, μιας και οι πράξεις μας μιλούν από μόνες τους και η κοινωνία είναι ικανή να καταλάβει την πραγματικότητα, πέρα από τις αθλιότητες και αλητείες των δημοσιογράφων.
Ας θεωρήσουμε, τέλος, τους 3 αυτούς αδικοχαμένους συνανθρώπους μας, σαν κάποια ακόμα θύματα που έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα, αυτά του κοινωνικού πολέμου.

Οι Αναρχικοί
Σέρρες

>

Η πορεία στις Σέρρες πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 150 ατόμων εκ των οποίων τα 70 άτομα συγκροτούσαν τα μπλοκ του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού και του αγωνιστικού συντονισμού εργαζομένων. Τα δύο αυτά μπλοκ μπήκαν στην κεφαλή της πορείας , με σκοπό να γυρίσει η πορεία , στους δρόμους των Σερρών και να αποτραπεί η ξεφτίλα της ΓΣΕΕ (ο γνωστός περίπατος από τη νομαρχία ως την πλατεία ελευθερίας που για όσους γνωρίζουν από την πόλη των Σερρών είναι μία απόσταση 100 περίπου μέτρων).

Όταν σύντροφος έγραφε συνθήματα σε τράπεζες, οι μπάτσοι επενέβησαν για να προστατέψουν την περιουσία των αφεντικών τους και προσπάθησαν να συλλάβουν έναν άλλο σύντροφο. Οι μπάτσοι έπεσαν επάνω του, ρίχνοντάς τον κάτω αλλά η αλληλεγγύη για άλλη μια φορά έδειξε τη δύναμή της, καθώς οι διαδηλωτές που συγκροτούσαν τα δύο μπλοκ έπεσαν επάνω τους για να πάρουν το σύντροφό τους.

Πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

Από τις αρχές του 16 αιώνα , ένα νέο οικονομικό σύστημα έμελλε να δημιουργηθεί από τις ιδέες μερικών Άγγλων αλλά κυρίως Γάλλων φιλοσόφων , με το περίφημο “leusair-fair” ( “ας περάσει”) αναφερόμενοι στην ελευθερία των αγορών αλλά και γενικότερα σε μια ιδεατή κοινωνία , της οποίας η ανάπτυξη αλλά και η ευμάρεια θα πήγαζε από τον ακατάπαυστο ανταγωνισμό μεταξύ των μελών που την απαρτίζουν . Έτσι γεννήθηκε ο πλέον περίφημος σε όλους μας καπιταλισμός? ένα οικονομικό σύστημα το οποίο διαφημίστηκε σαν το τελειότερο που έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να είναι ένας επαναλαμβανόμενος βρόγχος οικονομικών κρίσεων και εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων, έχοντας προκαλέσει δύο παγκοσμίους πολέμους στην προσπάθεια του να ανακάμψει. Δύο από τις πιο φημισμένες κρίσεις που έχει προκαλέσει είναι το κραχ του 1929 στην Αμερική και η πρόσφατη που εξελίσσεται μέχρι σήμερα.

Η κρίση αυτή δημιουργήθηκε μέσω της δυνατότητας των τραπεζών να καθορίζουν την ρευστότητα, τη διάθεση και την αγοραστική διανομή του χρήματος. Μέσω των δανείων έχουν την ικανότητα να παράγουν χρήμα το οποίο πραγματικά δεν υπάρχει, καθώς και μέσω καταθέσεων εκδίδουν δάνεια τα οποία υπό τη μορφή χρέους απαιτούνται από τους δανειολήπτες. Έτσι πλασματικά απαιτούν χρήματα τα οποία ποτέ δεν υπήρχαν μετατρέποντας τα ατομικά χρέη σε τραπεζικό κεφαλαίο.

Μέσα σε όλη αυτή τη δύνη των κοινωνικοπολιτικών αλλαγών, το ελληνικό κράτος από την δημιουργία του κιόλας, αναπτύχθηκε σαν ένα αδύναμο και δορυφορικό καπιταλιστικό κράτος, μιας και δεν είχε , ούτε έχει γερές βάσεις (βαριά βιομηχανία), έχοντας στο δυναμικό του ένα πολύ μεγάλο χρέος ως απόρροια παλαιότερων δανείων, και τέσσερις πτωχεύσεις στην σχετικά πρόσφατη ιστορία του, κατευθύνεται και χειραγωγείται από τις διεθνείς επιλογές και στόχους των “μεγάλων δυνάμεων”. Όλοι αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους το ελληνικό κράτος αποτέλεσε έναν από τους πιο αδύναμους κρίκους στην Ε.Ε. και ένα από τα πρώτα κράτη που ένιωσαν τους βίαιους κλυδωνισμούς της παγκόσμιας κρίσης.

Η σημερινή κατάσταση την οποία βιώνουμε δείχνει ξεκάθαρα την ουσία του καπιταλισμού, την κοινωνική-ταξική ανισότητα, ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Η αμείωτη επιθυμία των κεφαλαιοκρατών για την αύξηση του πλούτου τους, ήταν η αιτία της οικονομικής κρίσης.

Για μια ακόμη φορά, είμαστε θεατές στο φαινόμενο της συνεργασίας αφεντικών, κράτους και Μ.Μ.Ε. που προσπαθούν να σπείρουν την μοιρολατρία στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Ειδήσεις του πολιτικού παρασκηνίου λογοκρίνονται, παραποιούνται ακόμα και αποκρύπτονται . Σαν βάση της λύσης για την χρεοκοπία της χώρας, τίθεται η προσπάθεια δημιουργίας της αίσθησης για εθνική ενότητα και η συνδρομή όλων για να βοηθήσουμε το κράτος να ξεχρεώσει, αποσιωπόντας την ευθύνη του εκάστοτε κρατικού μηχανισμού, του κεφαλαίου και των τραπεζών για την τροπή της σημερινής κατάστασης. Στόχος ήταν να πείσουν πως ο εργάτης και ο εργαζόμενος πρέπει να κάνει θυσίες για να ξεπεράσει το πρόβλημα. Τα μέτρα τους δεν άργησαν να εφαρμόζονται. Έτσι το εργατικό δυναμικό παντός είδους επιχειρήσεων δέχεται επίθεση μαζικών απολύσεων, μείωση μισθών και συντάξεων, ανεργία, πληθωρισμό, αύξηση Φ.Π.Α. και νέα νομοθεσία περί εργασιακών συμβάσεων.

Και εφόσον το πρόβλημα δεν επιλήφθηκε, η δήθεν άμεση λύση του κράτους είναι ακόμα ένας αφέντης πάνω από τις ζωές μας. Η Ελλάδα υποδέχεται μετα βαΐων και κλάδων, τον ληστρικό οργανισμό Δ.Ν.Τ.. Και φυσικά απαιτούνται περισσότερες θυσίες για να βγούμε από τον βούρκο. Και αυτός που θα θυσιαστεί και θα πληρώσει είναι και πάλι ο εργάτης. Θα πληρώσει κάτι που δεκαετίες πλήρωνε και κάτι που δεν δημιούργησε αυτός αλλά τα αφεντικά του. Εκτός των άλλων με την “βοήθεια” αυτού του οργανισμού η Ελλάδα οφείλει να εναρμονίσει τους νόμους της στην πλανητική κυριαρχία του χρήματος, του κεφαλαίου και της εξουσίας αυτών. Κάτι τέτοιο είδαμε πριν χρόνια να συμβαίνει και στην Αργεντινή όπου καταργήθηκαν όλα τα δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, διαλύοντας κάθε μορφής κίνημα ενάντια στο καπιταλιστικό μοντέλο.

Κατά την διάρκεια του κοινωνικού αυτού στραγγαλισμού, το κράτος επιστρατεύει όλους τους μηχανισμούς του . Την ίδια στιγμή που οι εργατικοί-κοινωνικοί αγώνες αποτελούν μονόδρομο , κρατικοδίαιτοι εργατοπατέρες της ΓΣΣΕ και της ΑΔΕΔΥ όταν δε σιωπούν, φροντίζουν απλά και μόνο να προβαίνουν σε κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο, αφήνοντας τους εργαζόμενους έρμαια στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών.

Φυσικά οι επερχόμενες αναταραχές και η κοινωνική οργή δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και για το λόγο αυτό ήδη έχουν επιστρατευτεί οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Η ολοφάνερη τρομοκράτηση της κοινωνίας μέσα από αστυνομοκρατούμενες πόλεις, βίαιες συλλήψεις, ξυλοδαρμούς διαδηλωτών και μέσα από την ποινικοποίηση πολιτικών χώρων, όπως του αντιεξουσιαστικού, αποδεικνύουν περίτρανα την πραγματική ουσία της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, η οποία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από παλιότερα απολυταρχικά καθεστώτα.

Είναι επιτακτικότερη από ποτέ για τους καταπιεσμένους , η επιλογή στο δίλημμα της εκ΄ νέου υποταγής στα νέα συμφέροντα των αφεντικών , ή της ολομέτωπης σύγκρουσης και της υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς τους. Ας ανθίσουν παντού οι αυτο-οργανωμένοι αγώνες των εργατών και ας μαραθεί στις συνειδήσεις τους η συνδιαλλαγή με την εξουσία. Πρωταρχικό μέλημα των καταπιεσμένων είναι να βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση και εξέγερση με το κράτος και κεφάλαιο , με γενικές απεργίες συνδιαμορφώνοντας μέσα από αυτο-οργανωμένες συνελεύσεις , αντι-ιεραρχικά , χωρίς κομματικές χειραγωγήσεις και εργατοπατέρες .

<> Ρήγας Φεραίος

Φωτογραφιες απο την πορεια: