>Παρέμβαση αλληλεγγύης στον Άρη Σειρηνίδη πραγματοποιήθηκε σήμερα στις Σέρρες εν όψει της δίκης του στην Αθήνα στις 8/6
μοιράστηκαν κείμενα σε 2 κεντρικά σημεία της πόλης και αναρτήθηκε πανό στην πλατεία Ελευθερίας

το κείμενο που μοιράστηκε:

O Άρης Σειρηνίδης κρατείται από τις αρχές Mαΐου 2010 με την κατηγορία ότι πυροβόλησε (χωρίς θύματα) εναντίον μιας κλούβας των ΜΑΤ στα Εξάρχεια τον Ιούλιο του 2009.

Tο σκηνικό της δίωξης έχει όλα τα σασπένς αστυνομικής ταινίας τρόμου και όλα τα χαρακτηριστικά κλασικής αστυνομικής σκευωρίας.

Aρχικά, τον κατηγόρησαν για ένοπλη ληστεία μετά φόνου, που έγινε στο Πράκτικερ της οδού Πειραιώς. Αφού τον κράτησαν 5 ολόκληρες μέρες, κατά παράβαση των δικονομικών κανόνων, απέσυραν τις κατηγορίες της ένοπλης ληστείας. H προσπάθεια να τον παρουσιάσουν ως «αιμοδιψή» ληστή απέτυχε, αλλά οι διώκτες του ήταν αποφασισμένοι να του φορτώσουν κατηγορίες. Aφού τον κράτησαν παράνομα στα κρατητήρια της ΓAΔA άλλες 5 μέρες, την τελευταία στιγμή, κι ενώ ετοιμάζονταν να τον αφήσουν ελεύθερο, του φόρτωσαν μια άλλη κατηγορία για μια άσχετη υπόθεση, τον πυροβολισμό εναντίον κλούβας των MAT στην οδό X. Tρικούπη ένα χρόνο πριν.

Θυμίζουμε πως όταν έγινε η επίθεση κατά της κλούβας των MAT, τον Ιούλιο του 2009, ακόμα και η αστυνομία δεν είχε δώσει διαστάσεις, θεωρώντας πως κανείς «τρομοκράτης» δε θα πυροβολούσε μέσα στον κόσμο ένα καλοκαιρινό βράδυ στα Εξάρχεια φορώντας σαγιονάρες, σομπρέρο και χειρουργική μάσκα. Tότε απέδιδε σε κάποιον «σαλεμένο» τον πυροβολισμό.

Στην πραγματικότητα κανένα στοιχείο και καμιά μαρτυρία δεν ταίριαζε στον Άρη Σειρηνίδη για να συρθεί στα δικαστήρια και τις φυλακές με τη βαρύτατη κατηγορία για 17 απόπειρες ανθρωποκτονίας κατά συρροή. Oι καταθέσεις του διοικητή της διμοιρίας των MAT που δέχθηκε την επίθεση και άλλων αυτοπτών μαρτύρων μιλούσαν τότε για έναν κοντό, ύψους 1.60 – 1.65 μ. μελαχρινό και με σχιστά μάτια.

O Άρης Σειρηνίδης ψηλός, 1.85 μ, ανοιχτόχρωμος, χωρίς «σχιστά» μάτια δεν ταίριαζε. Eπιπλέoν είχε ισχυρό άλλοθι, γιατί την ίδια ώρα πολλοί μάρτυρες τον είδαν σε καφενείο της πλατείας Eξαρχείων. Πώς θα μπορούσε με τις σαγιονάρες να τρέξει, να φτάσει στην οδό Xαριλάου Tρικούπη, τη στιγμή ακριβώς που περνούσε η κλούβα, να πυροβολήσει, να ξανατρέξει, και καταδιωκόμενος να αλλάξει ρούχα και να ξαναβρεθεί σε ελάχιστα λεπτά στο καφενείο της πλατείας Eξαρχείων;

Aυτό ξεπερνά τα όρια της πιό τολμηρής διωκτικής ανοησίας. Aν όμως η πραγματικότητα δεν ταιριάζει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Aφού τα πραγματικά στοιχεία δεν ταίριαζαν, οι αστυνομικοί διώκτες «ανακάλυψαν» 10 μήνες αργότερα άλλο «αποδεικτικό» υλικό. Bρέθηκε, λένε, γενετικό υλικό (DNA) του Άρη Σειρηνίδη σε χειρουργική μάσκα που κάποιος αυτόπτης μάρτυρας παρέδωσε στην αστυνομία 15 λεπτά μετά τον πυροβολισμό. Οι αστυνομικοί που καταδίωξαν το δράστη και πραγματοποίησαν επιτόπια έρευνα βρίσκωντας τον κάλυκα από τη σφαίρα, στη δικογραφία δεν αναφέρουν τίποτα περί χειρουργικής μάσκας. O ίδιος ο αυτόπτης μάρτυρας στην κατάθεσή του λέει ότι η μάσκα έπεσε από άτομο που κανείς δεν κυνηγούσε, εντελώς διαφορετικό από τον δράστη και τον κατηγορούμενο.

Σ’ αυτή την αγνώστου προέλευσης ιατρική μάσκα (ανάλογες μπορούσε κανείς να βρει αρκετές στους δρόμους της περιοχής τον Iούλιο του 2009, ύστερα από τις επιθέσεις των MAT σε διαδηλωτές) 10 μήνες αργότερα «βρέθηκε» γενετικό υλικό του Άρη Σειρηνίδη. Στην πραγματικότητα, στα εργαστήρια της ΓAΔA βρήκαν υλικό από τουλάχιστον τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, όμως έκριναν(;) πως «το κυρίαρχο DNA» ανήκει στον Άρη Σειρηνίδη. Σημειωτέον ότι το DNA ελήφθη παράτυπα από το πορτοφόλι του κατηγορουμένου.

Aπό εκεί αρχίζει ο εφιάλτης και ο γολγοθάς του Άρη και της οικογένειάς του -που οδήγησε τον πατέρα του, Κώστα Σειρηνίδη, στο θάνατο από καρδιακή προσβολή ενώ προσπαθούσε να αποκαλύψει την αστυνομική σκευωρία.

Γιατί επελέγη ο Άρης Σειρηνίδης ως στόχος της αστυνομικής σκευωρίας;

O Άρης Σειρηνίδης δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Συνεπής αγωνιστής, γνωστός για τη δράση του στους κοινωνικούς αγώνες, στις κινήσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, στους τοπικούς και τους κεντρικούς αγώνες, σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία. Στην πραγματικότητα η δίωξή του είναι μέρος μιας ατέλειωτης σειράς διώξεων που έχουν εξαπολύσει οι μηχανισμοί του κράτους εναντίον μιας πλειάδας κοινωνικών αγωνιστών.

H αστυνομική και δικαστική σκευωρία είναι μέρος της αντι-εξεγερτικής εκστρατείας του κράτους που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις μετά την εξέγερση του Δεκέβρη του 2008 – εξέγερση που πυροδότησε η αναίτια και εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς στην ίδια περιοχή των Eξαρχείων.

Tο καινούργιο, στην περίπτωση του Άρη Σειρηνίδη, δεν είναι η αστυνομική σκευωρία, παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος όλων των κρατικών μηχανισμών, ιδίως σε εποχές κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και ηθικής σήψης.

Tο καινούργιο που εγκαινιάζει το κατηγορητήριο κατά του Άρη Σειρηνίδη είναι η χρήση γενετικού υλικού (DNA) ως κύριο αποδεικτικο υλικό στη δίωξη ενός ανθρώπου. H μέθοδος αυτή, επιστημονικοφανής εκ πρώτης όψεως, βάλλεται ως αναξιόπιστη από νομικούς και βιολόγους. Πρωτίστως γιατί το DNA εξετάζεται από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς, αδιαφανώς, με τελείως ελλιπείς, ανεπαρκείς και αντι-επιστημονικές μεθόδους. Δεύτερον γιατί το γενετικό υλικό (από τρίχα, σάλιο, ιδρώτα, αίμα, κλπ) μπορεί να αναπαραχθεί από τους ίδιους τους διωκτικούς μηχανισμούς και να σκορπιστεί σε τόπους που η αστυνομία θέλει να ενοχοποιήσει. Ως μέθοδος, η χρήση της σήμανσης μέσω DNA, είναι τόσο αναξιόπιστη που έχει περάσει ακόμη και στα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ.

Στην ουσία, με τη χρήση του DNA, ως κύριου και αποκλειστικού υλικού τεκμηρίωσης του κατηγορητηρίου, οι διωκτικοί μηχανισμοί εγκαινιάζουν μια νέα μέθοδο σκευωριών και κατασκευής ενόχων. Στο εξής, κάθε κατηγορούμενος, πολιτικός ή και ποινικός θα είναι ανήμπορος να υπερασπίσει με στοιχεία και μαρτυρίες την αθωότητά του, μπροστά στο υλικό DNA που θα προσκομίζει ο αστυνομικός διώκτης. Kανείς διωκόμενος ουσιαστικά δε θα έχει το δικαίωμα υπεράσπισης της αθωότητάς του. Tα δικαστήρια, από τη στιγμή που θα δεχθούν τη χρήση της μεθοδολογίας σήμανσης μέσω DNA, ανοίγουν επισήμως μια νέα μέθοδο παραβίασης κάθε νομικού δικαιώματος. Η δίωξη του Άρη Σειρηνίδη εγκαινιάζει μια νέα εποχή πολιτικών διώξεων, κατά την οποία κάθε αγωνιστής θα βρίσκεται όμηρος με βάση στοιχεία ενός γενετικού υλικού εντελώς έωλα, φερτά ή αναπαράξιμα από τις διωκτικές αρχές.

«Aντιμετωπίζουμε ένα κραχ στην οικονομία και ένα κραχ στην ασφάλεια», είχε δηλώσει ο (πρώην) υπουργός Προστασίας του Πολίτη Xρυσοχοΐδης. Aνεξάρτητα από πρόσωπα, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, την αλλαγή της αμερικανικής στρατηγικής σε «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την εσωτερίκευσή της στην Ελλάδα με απαρχή το τρομοκρατικό καλοκαίρι του 2002, το ίδιο το κράτος μετατοπίζεται όλο και περισσότερο σε θέση εκτός των νομικών και συνταγματικών του ορίων, ενεργώντας όλο και πιο συχνά σαν “σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης”. Ειδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 νέα αντι-εξεγερτικά σώματα δημιουργούνται, όπως οι Ομάδες ΔEΛTA και ΔIAΣ και η αστυνομία στρατιωτικοποιείται, την ίδια στιγμή που ο στρατός αποκτά χαρακτηριστικά αστυνομικής δύναμης κρούσης όχι τόσο ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», όσο ενάντια στον συνεχώς διευρυνόμενο «εσωτερικό εχθρό». Στο δικαστικό/νομοθετικό επίπεδο, νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται εν κρυπτώ, η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις «που εκτρέπονται» γίνεται κακούργημα, και νέες μέθοδοι χρησιμοποιούνται (όπως η χρήση DNA) για την καταστολή κάθε εστίας κοινωνικής αντίστασης.

Στην περίοδο της μεγαλύτερης επίθεσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, της λεηλασίας των κοινωνικών κεκτημένων, αλλά και της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και συγκρούσεων, ο αγώνας μας οφείλει να περιλαμβάνει την υπεράσπιση κάθε διωκόμενου αγωνιστή.O Άρης Σειρηνίδης διώκεται για το φρόνημα και τη δράση του. Aνεξάρτητα από ιδεολογικές ή πολιτικές συμφωνίες και διαφωνίες, οφείλουμε όλοι να τον υπερασπίσουμε. H παράταση της προφυλάκισής του είναι ένα ακόμη δικονομικό σκάνδαλο. Απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης. Η απελευθέρωση του Άρη να γίνει ένα ακόμη ανάχωμα στα εξοντωτικά τους σχέδια.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΕΙΡΙΝΙΔΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

>Για σήμερα, 12/05 καλέστηκε συγκέντρωση- μικροφωνική, ενάντια στην κρατική βια στην χτεσινή πορεία της Αθήνας. Λόγω βροχής δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί η μικροφωνική, η προσέλευση του κόσμου ήταν μικρή και αρκεστήκαμε στο να μοιράσουμε κάποια κείμενα. Καλούμε ξανά αύριο σε συγκέντρωση – μικροφωνική – πορεία, στις 18:00 στην Πλατεία Ελευθερίας.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΠΟΣΟΙ ΑΚΟΜΑ;;;

Ένα χρόνο τώρα, μετά την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό «στήριξης» , βλέπουμε ένα- ένα τα εργασιακά δικαιώματα που με αγώνες είχαν κατακτηθεί, να καταργούνται. Στην πανελλαδική γενική απεργία της Τετάρτης 11/05, χιλιάδες κόσμος βγήκε στους δρόμους αντιδρώντας στα νέα μέτρα που πρόκειται να παρθούν από την κυβέρνηση και το χουντικό καθεστώς του ΔΝΤ. Συγκεντρώσεις, πορείες, κινητοποιήσεις, έλαβαν χώρα σε πολλές επαρχιακές πόλεις και με μαζικότερες αυτές στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Η απάντηση του κρατικού μηχανισμού σε αυτήν την ολοένα και αυξανόμενη δυσαρέσκεια και αντίδραση του λαού, είναι η απροκάλυπτα βίαιη απόπειρα καταστολής του. Οι δρόμοι γεμίζουν με αστυνομικές δυνάμεις, εξοπλισμένες με νέες τεχνικές και νέα όπλα, ενώ ταυτόχρονα τα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας πληθαίνουν.

Πιο συγκεκριμένα, στην Αθήνα , κατά τη διάρκεια της πορείας, στην αρχή της Πανεπιστημίου και με μηδαμινή αφορμή, οι δυνάμεις των ΜΑΤ εφόρμησαν κατά των διαδηλωτών, ξυλοκοπώντας τους τόσο βίαια, ώστε περισσότερα από 90 άτομα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με τραύματα και αιμορραγίες στο κεφάλι από τα χτυπήματα των «προστατών» του πολίτη. Ένας από αυτούς υποβλήθηκε σε σπληνεκτομία ενώ ένας άλλος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε κρίσιμη κατάσταση στο Κρατικό Γενικό Νίκαιας. Ο τραυματίας, Γιάννης K. νοσηλεύεται αυτή τη στιγμή διασωληνωμένος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και η κατάσταση της υγείας του χαρακτηρίζεται πολύ κρίσιμη, ενώ ιατρικές πηγές εκτιμούν ότι θα παραμείνει κρίσιμη για το επόμενο επταήμερο. Ακόμα, είναι πολύ πιθανό, εάν και εφόσον ξεπεραστεί ο κίνδυνος, το υποσκληρίδιο αιμάτωμα που του προκάλεσε το πλήγμα από κλομπ των πραιτόρων να του επιφέρει μόνιμες βλάβες.

Όσο και αν αυτό το απάνθρωπο σύστημα προσπαθεί μάταια να γαντζωθεί και να παρατείνειτην ύπαρξή του, προβάλλοντας συνεχώς το εκδικητικό του πρόσωπο ενάντια σε όσους αντιστέκονται, η θέση του και ο επίλογός του είναι ήδη προδιαγεγραμμένα, όπως και τόσων άλλων καθεστώτων του παρελθόντος.

Είναι η δική μας ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας τώρα, εμείς οι εκμεταλλευόμενοι, οι εγκλωβισμένοι, οι αδικημένοι, οι ανυπότακτοι, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι διαδηλωτές, οι απεργοί.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Επίσης μαζί με το κείμενο μοιράστηκε και η Ανακοίνωση της Τοπικής Επιτροπής ΕΙΝΑΠ Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας.

>
Εκδήλωση-Συζήτηση για το νέο τρομονόμο, τον εγκλεισμό και την καταστολή των κοινωνικών αγώνων

Κείμενο της Εισήγησης:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»…

Το έτος που διανύουμε οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της ένταξης στο ΔΝΤ είναι εμφανείς στα περισσότερα στρώματα της κοινωνίας, όπου κυριαρχείται από ένα κλίμα ανασφάλειας κι αβεβαιότητας. Την κατάσταση αυτή επιβαρύνουν τα ΜΜΕ, με τις γνωστές τακτικές εκφοβισμού και τρομολαγνείας που μόνο στόχο έχουν να αποτρέψουν τον λαό από το να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να αντισταθεί. Έτσι και το κράτος με τη σειρά του, προβλέποντας τις επερχόμενες κοινωνικές αναταραχές, προσπαθεί να εντείνει τον έλεγχο και την πειθάρχηση της κοινωνίας, περνώντας νόμους όπως το λεγόμενο «τρομονόμο». – Ο οποίος, ψηφίστηκε αρχικά το 2001, με πρώτη τροποποίηση το 2004 και τελευταία, μάλιστα μέσα σε μία μόνο συνεδρίαση, το καλοκαίρι του 2010, περίοδο δηλαδή όπου όλα τα κινήματα βρίσκονται σε ύφεση.

Το κράτος λοιπόν, στην προσπάθειά του να καταστείλει κάθε μορφή αντίδρασης, βαφτίζει κάθε τι που βρίσκεται εναντίων του, ως τρομοκρατία. Για εμάς από την άλλη, τρομοκρατία είναι η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση, η ανεργία, τα εργατικά «ατυχήματα», οι φυλακές, οι στρατοί, οι νεκροί και οι εξαθλιωμένοι των πολέμων, οι δολοφονίες των μεταναστών στα σύνορα, το τείχος της ντροπής της FRONTEX κ.ά. Καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από τους εξουσιαστές, οι οποίοι μαζί με την απαραίτητη συνεργασία των ΜΜΕ, παρουσιάζονται ως οι «προστάτες» της κοινωνίας ενώ ο αντιστεκόμενος λαός βαφτίζεται «εσωτερικός εχθρός». Έτσι εξαπολύεται ένας πόλεμος ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», ουσιαστικά ένας πόλεμος ενάντια σ’ όσους αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Αν πριν από 70 χρόνια ονόμαζαν τον εχθρό αυτό «κομμουνιστική απειλή», σήμερα τον ονομάζουν «τρομοκρατία». Με το φάντασμα της τρομοκρατίας να πλανιέται πάνω από τον λαό και να ακολουθείται από απειλές δίωξης και παραδειγματικής τιμωρίας, απονοηματοδοτούνται οι αγώνες και γίνεται απόπειρα για την πλήρη καταστολή αντιστάσεων ενάντια στην κυριαρχία.

Έχοντας σε ισχύ το νόμο από το 2001 έχουμε δει εώς τώρα το κράτος να τον χρησιμοποιεί για να καταστρατηγήσει όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις, «βαφτίζοντας» 11 ανήλικους στη Λάρισα ως τρομοκράτες στην εξέγερση του Δεκέμβρη, καταστέλλοντας απεργίες, ακόμα και συλλαμβάνοντας διαδηλωτές σε πορείες, και μετέπειτα προφυλακίζοντας τους χωρίς στοιχεία. Εδώ είναι όμως που ο «αθώος» νόμος παίρνει χαρακτηριστικά προληπτικής καταστολής και οδηγεί σε καταστάσεις ομηρίας. Συγκεκριμένα, μερικές από τις αλλαγές του τρομονόνου είναι οι εξής: η παρακώλυση συγκοινωνιών, η συμβολική κατάληψη κτιρίων και η κατασκευή οδοφραγμάτων, πλέον ανάγονται σε κακουργήματα. Η υλική ή άυλη υποστήριξη και αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους θεωρείται υποβοήθηση του «τρομοκρατικού έργου» και διώκεται ποινικά. Επίσης, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οποιοσδήποτε παρακινεί ,μέσω αφισών, προκηρύξεων κ.ά., στις παραπάνω πράξεις θα θεωρείται ότι απειλεί την «κοινωνική ειρήνη» και θα διώκεται. Στους δε μάρτυρες κατηγορίας το κράτος πλέον θα προσφέρει μια «αόρατη ρουφιανοκουκούλα», καθώς αφαιρεί απ’ τον κατηγορούμενο το δικαίωμα να γνωρίζει το όνομα αυτού που τον κατηγορεί. Με άλλα λόγια, δηλαδή, ο τρομονόμος προστατεύει πιο καλά τους ρουφιάνους, βάζει στο στόχαστρο τους αγωνιζόμενους ενώ παράλληλα οχυρώνει τη βία του κράτους.

Ένας ακόμη τρόπος περαιτέρω καταστολής και εκφοβισμού είναι ο εγκλεισμός των ανθρώπων που αντιστέκονται, στα κολαστήρια της «δικαιοσύνης», τις φυλακές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μέσα στη φυλακή βρίσκονται κλεισμένοι οι πιο φτωχοί και αποκλεισμένοι. Εκεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια περνάει σε δεύτερη μοίρα με τις άθλιες συνθήκες κράτησης, με στοιβαγμένους ανθρώπους μέσα στα κελιά, εξαιτίας του υπερπληθυσμού. Απειλές για πειθαρχικά και στέρηση άδειας, ξυλοδαρμοί ή βασανιστήρια από τους ίδιους τους δεσμοφύλακες, είναι μερικά στοιχεία από την καθημερινότητα των κρατουμένων.

Από τη δική μας σκοπιά, τα όποια ποιοτικά χαρακτηριστικά διαφοροποιούν τους πολιτικούς και ποινικούς κρατούμενους εξαντλούνται και αίρονται κάτω από τις εγκληματικές συνθήκες και όρια που επιβάλει η εξουσία για όλους. Θεωρούμε πως όλοι τους πρέπει να λαμβάνονται υπόψη ως κοινωνικοί έγκλειστοι ενός καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος όπου η ποινή έχει εκδικητικό και κατασταλτικό χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση σωφρονιστικό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

>

>

Τρίτη 12/4 ώρα: 16।00
“12” του Nikita Mikhalkov
-Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιωματικού.Οι μαρτυρίες τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος.Οι έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει “αθώος” και ξαναεξετάζει το θέμα από την αρχή.

>
Πέμπτη 31/3 ώρα: 16.00
ντοκιμαντέρ: ΑΝΤIFA Chasseurs De Skins
-Ένα ντοκιμαντέρ για την αντιφασιστική δράση στην Γαλλία μετα το ξέσπασμα του κινήματως των nazi-skinheads στις αρχές της δεκαετίας του 80

>την Τρίτη 22 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό σημείο του ΤΕΙ μικροφωνική παρέμβαση και μοιράστηκε κείμενο με σκοπό την γνωστοποίηση των απειλών που δέχτηκε το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι απο ομάδα διοικητικών μελών του ΤΕΙ

το κείμενο που μοιράστηκε:

Η ΑΝΟΧΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ… Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΧΙ

Την Πέμπτη 17/03/2011 κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου, δεχθήκαμε «επίσκεψη» διοικητικών μελών του ΤΕΙ (πρόεδρος ΤΕΙ, πρόεδρος ΣΤΕΦ), οι οποίοι με αυταρχικές διαθέσεις, δηλώνοντας επανειλημμένα πως δεν έχουν καμία διάθεση για διάλογο, μας είπαν τα εξής: Με πρόσχημα τις υποτιθέμενες διαμαρτυρίες καθηγητών για το θόρυβο και φοβούμενοι πως το καφενείο επιδρά αρνητικά στο κέρδος του κυλικείου, απαίτησαν την άμεση διακοπή λειτουργίας του. Το εξουσιαστικό παραλήρημα συνεχίστηκε με λεκτικές επιθέσεις ενάντια στον πολιτικό χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού και στα άτομα που συμμετέχουν και το στηρίζουν. Απαξιώνοντας τις πολιτικές μας πεποιθήσεις με προσβολές, κατηγορώντας μας ως τρομοκράτες, ο μονόλογος κορυφώθηκε με μια χυδαία επίδειξη δύναμης, με τον ισχυρισμό πως όποτε θέλουν, μπορούν να αδειάσουν τον χώρο, μιας και κατά τα λεγόμενά τους, θεωρούν πως το ΤΕΙ είναι τσιφλίκι τους.

Οι άνθρωποι αυτοί που τόσο υποκριτικά περιφέρουν τις απόψεις τους για την διαφύλαξη του ασύλου και την κοινωνική μέριμνα για τους φοιτητές, είναι οι ίδιοι που επικεντρώνονται στις οικονομικές απολαβές από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρο εντός και εκτός ιδρύματος (λέσχη, αστικά, κυλικείο, βιβλιοπωλείο) εις βάρος του καθενός από εμάς. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τις δηλώσεις του ίδιου του προέδρου του ΤΕΙ (Νομαρχιακό συμβούλιο, 22/02/2010) όταν σε συζήτηση για το τμήμα Γραφιστικής, αναφέρει πως ο φοιτητής είναι η καλύτερη επένδυση για την πόλη, κοστολογώντας τον καθένα μας ως 600€ μηνιαίως. Το μεγαλείο της ειρωνείας είναι φανερό μιας και ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθούν για την μείωση του κόστους ζωής (πχ παραχώρηση εστιών) βλέπουν τον φοιτητή απλά ως “ ζεστό χρήμα ”

Το φαινόμενο αυτό, της απόπειρας καταστολής, στο βωμό του κέρδους, των ελεύθερων ιδεών και χώρων, είναι γενικευμένο και όλο και εντεινόμενο τα τελευταία χρόνια. Παράφωνη νότα στην επιβεβλημένη κανονικότητα είναι οι μικρές μα ουσιαστικές στιγμές ελευθερίας. Από πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις φωτογραφίας-ζωγραφικής, συναυλίες και πάρτι, μέχρι πολιτικές εκδηλώσεις, όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις και παρεμβάσεις, ο χώρος του ΤΕΙ μπορεί να γίνει ουσιαστικά βιώσιμος και οικείος. Η ελευθερία της έκφρασης εντός και εκτός του ΤΕΙ, είναι κοινωνικά νομιμοποιημένη και δεν επιδέχεται κανενός είδους θεσμική νομιμοποίηση. Οι δημόσιοι χώροι αποτελούν κοινωνικό κεκτημένο και δεν χρειαζόμαστε καμία άδεια από θεσμικούς φορείς για να τους χρησιμοποιήσουμε. Δεν ζητιανεύουμε από κανέναν όσα μας ανήκουν. Τα επανοικειοποιούμαστε.

Την ίδια στιγμή που οι συνθήκες για την πραγματοποίηση μιας οποιασδήποτε δραστηριότητας από μέρους των φοιτητών γίνονται όλο και πιο δυσχερείς, το ίδιο αυτό αφιλόξενο περιβάλλον μετατρέπεται σ’ ένα πεδίο επιχειρηματικής εκμετάλλευσης από τους κάθε λογίς επιχειρηματίες, στο βωμό του κέρδους. Ενώ χαμόγελα υποκρισίας ξεφυτρώνουν κατά τη διάρκεια γκλαμουράτων εκδηλώσεων στα αμφιθέατρα του ΤΕΙ, οι ανεξάρτητες φοιτητικές δραστηριότητες λασπολογούνται και απαξιώνονται. Με τακτικές εκφοβισμού, όπως η επίδειξη φοιτητικού πάσο στην είσοδο, ενώ το άσυλο είναι ελεύθερο για όλους και με απειλές εναντίων ελεύθερων χώρων και εκδηλώσεων, επιχειρείται η αυτοκαταστολή τους. Δεν νοείται η ύπαρξη κανενός περιορισμού στην πρόσβαση και την ελεύθερη έκφραση οποιουδήποτε εντός του ΤΕΙ.

Ως αναρχικοί/ αντιεξουσιαστές, με γνώμονα την αυτοοργάνωση και τις οριζόντιες δομές, δημιουργούμε καθημερινά μικρές ρήξεις και εναντιωνόμαστε σε λογικές κέρδους, εμπορευματοποίησης και διαμεσολάβησης. Εφαρμόζοντας έμπρακτα τις ιδέες μας αυτές, από το 2006, έχουμε δημιουργήσει έναν ανοιχτό πολιτικό/κοινωνικό χώρο, αποτελούμενο από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, προσπαθώντας μέσα από συζητήσεις, διαφωνίες και συμφωνίες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί να διαμορφώσουμε μια πιο οικεία πραγματικότητα στον αποστειρωμένο χώρο του ΤΕΙ. Ένα πρωτοβουλιακό εγχείρημα του είναι και η έναρξη λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου. Ένα εγχείρημα που σκοπό δεν έχει το κέρδος, ούτε κινείται στην λογική πελάτη-υπαλλήλου-αφεντικού. Με αυτή τη μικρή εστία αυτοδιαχείρισης ελπίζουμε και προτείνουμε για περισσότερες δράσεις από εμάς για εμάς. Πέρα από προέδρους, διοικήσεις, συμβούλια, εξουσιαστές, εμπορικές σχέσεις, κατασταλτικές τακτικές. Να δώσουμε σάρκα και οστά στις επιθυμίες μας. Να διεκδικούμε ακατάπαυστα όσα δικαιωματικά μας ανήκουν.

ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ

>

Ακόμα κι αν μια σταγόνα είναι αρκετή για να ξεχειλίσει ένα ολόκληρο ποτήρι, φαίνεται πως η μουντάδα των καθημερινών εξελίξεων δεν είναι ικανή να ξυπνήσει για τα καλά τους ολοένα αυξανόμενους καταπιεσμένους. Μια κοινωνία η οποία μοιάζει να ξυπνάει διαρκώς από τον εφιάλτη των νέων «έκτακτων» μέτρων κι όμως η ίδια να παραμένει δέσμια του λήθαργου της. Ένας κοινωνικός λήθαργος ο οποίος χτίστηκε μέσα από δεκαετίες αποχαύνωσης, ποικίλων θεαμάτων, καταναλωτικής μανίας, μέσα από τον εκκωφαντικό ήχο των χειροκροτημάτων των σημερινών δημίων μας. Μιας υπόσχεσης για ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο σαν δόσεις δανείων καλούμαστε σήμερα να αποπληρώσουμε λόγο της ματαιοδοξίας μας . Κι όμως οι κρατικοδίαιτες φιλολαϊκές πολιτικές οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ ξανά, και ο μόνος λόγος ύπαρξής τους ήταν η προϋπόθεση για την επιτυχία της σημερινής μας αφαίμαξης προς όφελος και σωτηρία των εξουσιαστών μας.

Άλλωστε τα κατάλοιπα των πολιτικών επιλογών του παρελθόντος είναι που δημιουργούν τους βίαιους κλυδωνισμούς στη Μέση Ανατολή και Αφρική, με αλυσιδωτές εξεγέρσεις και κοινωνικές εκρήξεις. Η αναπροσαρμογή των κρατών με κάθε κόστος είναι μία πραγματικότητα μέσα από την διαρκή πίεση των νέων οικονομικών συνθηκών. Κι όμως παρ’ όλες τις προσπάθειες της εξουσίας, οι λαοί επιμένουν να αντιστέκονται σε πείσμα των καιρών με δυναμικές αντιδράσεις ακόμα και σε χώρες κοντά στη δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά της Πορτογαλίας, Ιρλανδίας , Ιταλίας, Ισπανίας και Αγγλίας. Αγώνες ανθρώπων τόσο κοινούς με τους δικούς μας, δημιουργημένοι από κοινές αφορμές και αφετηρίες. Έτσι λοιπόν η ελληνική πραγματικότητα ορίζεται μέσα από νέες μειώσεις μισθών, με αυξήσεις άμεσων-έμμεσων φόρων, μείωση και ξεπούλημα των δημοσίων υπηρεσιών-παροχών, συνθέτουν μια επιβίωση που γίνεται όλο και δυσκολότερη για όλους μας.

Το τεταμένο και αφιλόξενο αυτό κλίμα όπως είναι επόμενο, έρχεται να εναντιώσει ένα κομμάτι της κοινωνίας στα νέα μέτρα , το οποίο αρνούμενο να ξεπουλήσει τα στοιχειώδη εναπομείναντα βιοτικά αγαθά , έμπρακτα επιλέγει την δική του πλευρά στη μάχη για επιβίωση με ποικίλους τρόπους δράσης , όπως οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις. Στον αντίποδα των αντιφρονούντων σ’ αυτήν την καταπίεση, τα αδηφάγα κοράκια των ΜΜΕ κατασπαράζουν τους αγώνες των απεργών διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Φορώντας την μάσκα της αντικειμενικής“ενημέρωσης”, τερατοποιούν τα γεγονότα και παρουσιάζουν τους απεργούς σαν θύτες και εχθρούς της κοινωνικής ειρήνης. Υπό τον φόβο της κλιμάκωσης των κοινωνικών εντάσεων και προσπαθώντας να μετριάσουν την ολοένα και αυξανόμενη οργή των καταπιεσμένων δημιουργούν αισθήματα τρομοκρατίας και προβάλουν την υποτιθέμενη λαϊκή απαίτηση για επέμβαση κατασταλτικών δυνάμεων.

Το κράτος καταστολής εδραιώνεται εκ νέου, με την ολοένα εντεινόμενη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του, οι οποίοι ως μόνο σκοπό έχουν τον περιορισμό των ήδη μειωμένων ελευθεριών της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, που οι αγώνες των ντόπιων εργατών βαφτίζονται με νομοθετικά τεχνάσματα καταχρηστικοί και αντισυνταγματικοί, η πραγματικότητα για τους ξένους εργάτες είναι πολύ χειρότεροι με πρόσφατο παράδειγμα αυτό των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσ/νίκη . Ένα περιστατικό το οποίο φανερώνει, το δόγμα μηδενικής ανοχής το οποίο ακολουθείται από την εξουσία απέναντι σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, ακόμα και στις περιπτώσεις που τα αιτήματα των αγωνιζόμενων βρίσκονται μέσα στα πλαίσια των νόμων η οποία δημιούργησε. Έτσι το άσυλο καταλύεται, για πρώτη φορά χωρίς την παραμικρή ύπαρξη αξιόποινης πράξης, ενώ οι μετανάστες διώκονται σε ακατάλληλο χώρο με την προκαταβολική άρνηση των κυριάρχων για ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Οι επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε νόμιμα και παράνομα μέσα, δεν υπήρξαν ποτέ πιο δυσδιάκριτες, καθώς το σύνταγμα της χώρας και οι νόμοι της, αλλάζουν καταλύεται παραγγελία με διαδικασίεςexpress, όταν τα ντόπια ή ξένα αφεντικά το επιθυμούν.

Την ουσία αυτής της κατάστασης, ζήσαμε κοντά στην πόλη των Σερρών με την χρήση του μέχρι πρότινος ανενεργού χουντικού νόμου περί απαγορεύσεων των συναθροίσεων, σαν ένα κατασταλτικό μέσο για την αποσιώπηση του αγώνα των ντόπιων αγροτών του νομού μας, δυστυχώς με επιτυχία προς το παρόν. Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην συνοδεύονται από την λύσσα των ένστολων σκυλιών η οποία αποτυπώνεται σε στατιστικές των ολοένα αυξανόμενων κρουσμάτων αστυνομικής αυθαιρεσίας, που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας.

Μέσα στο υπάρχον κλίμα αναβρασμού οι θεσμοθετημένοι συνδικαλιστικοί φορείς, αυτόκλητα αναλαμβάνουν τον ρόλο της βαλβίδας κοινωνικής αποσυμπίεσης, παίρνοντας πρωτοβουλίες πυροτεχνήματα, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής πορείας, χωρίς ουσία είτε στόχευση. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται περιχαρακωμένο από επαγγελματίες εργατοπατέρες οι οποίοι όχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά βρίσκονται σε αγαστή επικοινωνία και συνεννόηση με τα αφεντικά (ΣΕΒ), υπογράφοντας ακόμα και συμφωνίες για παγώματα μισθών προς όφελος της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρήσεων. Οι ίδιοι προσπαθούν να πατρονάρουν κάθε άμεση και πραγματική αντίδραση των εργατών, η οποία είναι εκτός των ορίων που οι ίδιοι θέτουν, λασπολογώντας είτε αποσιωπώντας πρωτοβουλίες ή περιστατικά. Είναι ζήτημα καθαρά δικό μας, εμάς των εξαθλιωμένων, να παλέψουμε μέσα από δικά μας πλαίσια, και τα δικά μας θέλω. Να πάψουμε επιτέλους να αναθέτουμε σε ‘αρμόδιους’ τόσο ουσιαστικά για μας ζητήματα επιδιώξεων.

Στις εποχές που διανύουμε αλλά και σε αυτές που πρόκειται να έρθουν, ο ασφυκτικός κλοιός, αυτοί οι συγκλειόμενοι τοίχοι της πίεσης του γενικευμένου ελέγχου, της εντεινόμενης καταστολής, της εργασιακής επισφάλειας και της ανάθεσης των αγώνων μας σε τρίτους, θα εντείνονται όλο και περισσότερο αν συνεχίσουμε να ενστερνιζόμαστε την απάθεια και τον εφησυχασμό. Μέσα από αυτοοργανομένες δομές από εμάς για εμάς, μέσα σε εργασιακούς χώρους, σχολές και γειτονιές, οφείλουμε στους εαυτούς μας να οργανώσουμε την πολύμορφη επίθεσή μας σε αυτόν τον σάπιο κόσμο. Να ενσαρκώσουμε την ελπίδα για μία άλλη ζωή μακριά από τα δεσμά της καταπίεσης που σήμερα μας σκλαβώνουν και μαυρίζουν της ζωές και τα όνειρα μας.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ

ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

>
Ας δώσουμε το παρών όλοι και όλες στις 23 φεβρουαρίου στις 10।00 π।μ। στην πλατεία Κρονίου για να διαδηλώσουμε ακόμα μια φορά ενάντια στον τρόμο διεκδικώντας για ακόμα μια φορά τα αυτονόητα.