Στις Σέρρες το 2006, και με αφορμή τις τότε κινητοποιήσεις για το εκπαιδευτικό (αρθρο 16), άτομα με κοινες ανησυχίες, προβληματισμούς και όνειρα αντιλήφθηκαν την ανάγκη για στέγαση αυτών των επιθυμιών και επέλεξαν να καταλάβουν έναν χώρο στο ΤΕΙ Σερρών που θα αποτελεί ένα σημείο αναφοράς κοινωνικών, ταξικών, ριζοσπαστικών δράσεων και λόγου, υπό το πρίσμα κοινών ιδεών, αρχών, ηθών και αναγκών. Το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Σερρών ήταν πια γεγονός. Ένα χρόνια παρατημένο και ερειπωμένο δωμάτιο σε ένα υπόγειο, απέκτησε ζωή, ανακαινίστηκε, έγινε βιώσιμο και έδωσε χώρο στου φοιτητές, και όχι μόνο, για την δραστηριοποίησή τους πάνω σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα, πέρα από παρατάξεις, διοικητικά συμβούλια και λογικές ανάθεσης των προβλημάτων μας σε τρίτους.
Στο Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Σερρών – όπως και σε κάθε αυτοοργανωμένο χώρο – ο τρόπος λήψης αποφάσεων είναι η ανοιχτή συνέλευση. Εκεί, οι αποφάσεις λαμβάνονται ισότιμα και αντιεραρχικά, μετά από συζήτηση και συνδιαμόρφωση όλων των συμμετεχόντων, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου και εθνικότητας.
Στα τόσα χρόνια λειτουργίας του, το στέκι αποτέλεσε έναν πυρήνα αντιπληροφόρησης και αντίστασης. Με το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ , συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις και συναυλίες σε ένα αποστειρωμένο ΤΕΙ, και με πορείες, κείμενα και μικροφωνικές, εκδηλώσεις και χαριστικά/ανταλλακτικά παζάρια σε μια νεκρή πόλη, προσπαθήσαμε να επανοικιοποιηθούμε τους χώρους που ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, και να επιβιώσουμε σε αυτούς. Σταθήκαμε δίπλα σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας που μάχεται με αξιοπρέπεια. Στηρίζοντας πάντα τις διεκδικήσεις των εργατών σε απεργίες, τον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ., τον αγώνα των κατοίκων της Νεράιδας και του Παλαιοκάστρου και την εναντίωση τους στα ΧΥΤΑ της περιοχής, τον αγώνα των κατοίκων στις εργατικές εστίες που απειλούνταν με κλείσιμο, τους απολυμένους καθηγητές της τριτοβάθμιας, τους αγώνες των φοιτητών ενάντια σε νομοθεσίες (άρθρο 16, νόμος πλαίσιο, σχέδιο Αθηνά) αλλά και οποιεσδήποτε άλλες διεκδικήσεις, τον μεγάλο αγώνα των κατοίκων στις Σκουρίες της Χαλκιδικής, τους αιχμάλωτους του ταξικού πολέμου, συμμετέχοντας και στηρίζοντας το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων αγωνιστών. Πάντα ενάντια σε φασιστικές πρακτικές, κατασταλτικούς μηχανισμούς, δικαστικές και σωφρονιστικές αρχές και κομματικές-παραταξιακές λογικές που προωθούν και συντηρούν την ολοκληρωτική κοινωνική εξαθλίωση.
Μετά απο 9 χρόνια λειτουργίας το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Σερρών κλείνει. Οι λόγοι ποικίλουν και αυτούς θα προσπαθήσουμε να αναγνώσουμε από την δική μας οπτική.
Η συνέλευση του στεκιού, από την αρχή ως και το τέλος της λειτουργίας του, αποτελούνταν, σχεδόν αποκλειστικά, από φοιτητές, με αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή στην σύνθεσή του. Φαυλικά, άτομα έρχονταν, συμμετείχαν, ζυμώντονταν, διαμόρφωναν πολιτική άποψη, έφευγαν, και με την σειρά τους νέα άτομα έρχονταν και ανακάλυπταν από την αρχή την πολιτική δράση, διαμορφώνοντας έτσι εκ νέου τον χαρακτήρα της συνέλευσης του στεκιού.Το γεγονός αυτό κατέστησε δύσκολο το να υπάρξει μια πολιτικά ‘’πηγμένη’’ συνέλευση με τακτικές και συνεπείς δομές, δράσεις και λόγο στην πόλη των Σερρών και κατ’ επεκταση να προσελκύσει τους εδώ μόνιμους κατοίκους. Αυτό για μας τους τελευταίους –καθώς δεν μπορούμε να μιλήσουμε εκ μέρους όλων αυτών που περασαν- δεν αποτέλεσε αδυναμία της συνέλευσης αλλά την ιδιομορφή της καθιστώντας την σημείο συλλογικοποίησης και πολιτικοποίησης φοιτητών, ουσιαστικά ένα ‘’φυτώριο’’ αγωνιστών. Από την άλλη , την προβληματική την εντοπίζουμε στην έλλειψη τακτικής παρέμβασης στο πεδίο δραστηριοποίησής μας ως φοιτητές, το ΤΕΙ, με εξαίρεση τις σπασμωδικές δράσεις για το άρθρο 16, τον νόμο-πλαίσιο και το σχέδιο Αθηνά, οι οποίες είχαν μαζικότητα και μεγάλη δυναμική (καταλήψεις , πορείες, συνελεύσεις). Τρόποι παρέμβασης και δράσης στις σχολές με γνώμονα την αυτοοργάνωση υπάρχουν πολλοί. Από την καταγγελία και το σαμποτάζ των ολιγαρχιών των διοικητικών συμβουλίων των συλλόγων φοιτητών και την διεξαγωγή αυτοοργανωμένων μαζικών συνελεύσεων για να αποφασίζουμε εμείς για εμάς, μέχρι παρεμβάσεις στην λέσχη και τα λεωφορία για δωρεάν σίτιση και μετακίνηση για όλους, ενάντια σε μονοπωλιακές επιχειρησεις που αντιμετωπίζουν τον φοιτητή ως χρήμα. Διότι όπως κάθε πεδίο της ζωής μας, (χώροι εργασίας, σχολεία, γειτονιές ), έτσι και οι σχολές καθώς είναι διαμορφωμένες από το καπιταλιστικό σύστημα, αποτελούν πεδιο πάλης και αγώνα.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο το στέκι έκανε τον κύκλο του, με εμάς να είμαστε ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα, γιατί δεν βρήκαμε τον επόμενο. Για εμάς όμως δεν τελειώνει τίποτα εδώ, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, ο καθένας στην πόλη του, ενάντια στην καταπίεση, την εξαθλίωση, το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με αυτούς τους οποίους βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος.
Για εμάς το στέκι ήταν ο χώρος που γνωρίσαμε στην πράξη τις αξίες της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας, ήρθαμε κοντά με άλλους ανθρώπους, μοιραστήκαμε κοινούς προβληματισμούς και επιθυμίες και επιβιώσαμε έτσι, σε μια κατά τα άλλα απάλευτη πόλη. Για εμάς το στέκι ήταν οι σχέσεις που αναπτύξαμε, οι δράσεις που συνδιαμορφώσαμε και συμμετείχαμε και οι συζητήσεις που κάναμε. Παρότι το στέκι για εμάς δεν ήταν τα τέσσερα ντουβάρια του υπογείου, αντιλαμβανόμαστε πως το οτι στεγάσαμε τις επιθυμίες μας σε έναν χώρο βοήθησε απεριόριστα στην υλοποίησή τους. Τα πραγματα (μικροφωνική/προτζέκτορα/βιβλία κλπ ) θα τα δώσουμε σε άλλους κινηματικούς χώρους, οπότε το υπόγειο θα είναι άδειο για οποιοδήποτε παρέα, ομάδα, συλλογικότητα έχει την ανάγκη να βρει στέγη στο ΤΕΙ.
ΜΑΡΤΙΟΣ 2016,
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΤΕΙ ΣΕΡΡΩΝ