Το σάββατο 17 Νοέμβρη στις 18.00, μετά απο κάλεσμα του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας άτομα του Αναρχικού/Αντιεξουσιαστικού χώρου καθώς και κάποιοι μαθητές και μέλη της Ανταρσύα. Η πορεία με καλό παλμό και δυναμική συνόλικα γύρω στα 100+ άτομα έκανε αρκετά καλή διαδρομή στο κέντρο της πόλης, μοιράστηκαν αρκετά κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια. Τα φασιστοειδή για ακόμη μια φορά είχαν καλέσει τα φιλαράκια τους τους μπάτσους για να τους προστατέψουν με μια διμοιρία ΜΑΤ να κλείνει την προσβαση προς τα γραφεία τους. Η πορεία εν τέλη έστριψε απο άλλο δρόμο και κατέληξε στην πλατεία Κρονίου.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΣΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
ΧΤΙΖΟΥΝ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Κοντά 40 χρόνια πέρασαν από την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών, και αντικρίζουμε για ακόμα μια φορά το φασιστικό πρόσωπο του πολιτικού συστήματος. Καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στερήσεις ελευθεριών κι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης, συνθέτουν το πολύμορφο πορτρέτο της καθημερινότητάς μας.
Μια καθημερινότητα που είναι άμεσο αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος και των εκφραστών του. Οι πολιτικοί του σήμερα, που καταθέτουν στεφάνια στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, είναι οι ίδιοι που με την ανοχή μας έθεσαν τη χώρα σε κατάσταση οικονομικής δικτατορίας.
Μια δικτατορία η οποία στηρίζεται στον εκφοβισμό της κοινωνίας, με την απειλή της χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή. Τα τελευταία 3 χρόνια και με πιο πρόσφατο το ψήφισμα του πολυνομοσχεδίου την προηγούμενη εβδομάδα, δε σταματούν να παραμυθιάζουν τον λαό, ορίζοντάς το ως το τελευταίο πακέτο μέτρων με το οποίο θα ξεκινήσει η οικονομική ευμάρεια του κράτους. Άλλο ένα καλοστημένο παιχνίδι, που σκοπό έχει την εξυπηρέτηση των ντόπιων και ξένων εξουσιαστών. Πιο συγκεκριμένα, το εργατικό δυναμικό υποτιμάται συνεχώς, και μέσα από τη λαίλαπα των απολύσεων και της ανεργίας δημιουργείται ένας στρατός αναλώσιμων σκλάβων. Οι απανωτές μειώσεις μισθών σε συνδυασμό με τις φορολογικές επιδρομές και το ολοένα αυξανόμενο κόστος ζωής, μας οδηγεί στην αβεβαιότητα και σε ένα μέλλον που τίποτα δε μοιάζει εξασφαλισμένο.
Ένα όμως μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αντιστέκεται ενάντια στην οικονομική αφαίμαξη που βιώνει καθημερινά, με συνεχείς κινητοποιήσεις για τα έως τώρα εργασιακά κεκτημένα που χάνονται. Γενικές απεργίες και μαζικές πορείες, καταλήψεις εργασιακών χώρων, δημόσιων κτιρίων και υπουργείων, είναι μερικές μόνο από τις κινήσεις που γίνονται πανελλαδικά και δείχνουν την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στους εκμεταλλευτές και κερδοσκόπους.
Το κράτος όμως δε μένει άπραγο. Για να διατηρήσει την κυριαρχία του, δημιουργεί ένα νέο ολοκληρωτικό-αστυνομικό καθεστώς, το οποίο έχει σκοπό να καταστείλει οποιονδήποτε κοινωνικό-ταξικό αγώνα. Βίαιες συλλήψεις, ξυλοδαρμοί και βασανισμοί διαδηλωτών σε αστυνομικά τμήματα, εισβολές σε σπίτια, δημοσιοποίηση προσωπικών στοιχείων αγωνιστών που βρίσκονται σε διαδηλώσεις, συνθέτουν το “τιτάνιο” έργο της καταστολής. Επιπρόσθετα, φίμωση της ελευθερίας του λόγου, απαγόρευση συναθροίσεων και κινητοποιήσεων, ακόμα και παρουσία του στρατού για την προσωπική ασφάλεια πολιτικών (επίσκεψη Μέρκελ, 28η Οκτωβρίου) είναι κάποιες από τις τακτικές που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από το μακρινό 1967.
Εν μέσω τέτοιων πολιτικών-οικονομικών συγκυριών, αναθρέφεται και αναδεικνύεται έντονο το αίσθημα του εθνικισμού, ένας τρόπος του κράτους για να δαμάσει την κοινή γνώμη υπέρ του, όταν τα κατασταλτικά μέτρα δεν αποδίδουν. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στα πολιτικά τεκταινόμενα παλαιότερων ετών, βλέπουμε στη Γερμανία του ’30 που μαστίζεται από οικονομική κρίση, την άνοδο του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Το κράτος για να σωπάσει τις εντάσεις στο εσωτερικό του, προσπαθεί να ομογενοποιήσει τους καταπιεσμένους με τους καταπιεστές, κάτω από έναν εθνικό μανδύα.
Έτσι και στον ελλαδικό χώρο, το κράτος χρησιμοποιεί τα “ατίθασα” παιδιά του. Η δήθεν “αντισυστημική”, ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, όντας νόμιμο κόμμα και μπαίνοντας στη Βουλή, είναι αυτή που θα δώσει τον απαραίτητο χρόνο στους εξουσιαστές για να ανασυνταχθούν απέναντι στον αντιστεκόμενο λαό. Πολύ περίτεχνα, αποπροσανατολίζουν τον κόσμο για να εναντιωθεί στους αδύναμους αντί για τους εκμεταλλευτές του. Γι’ αυτό λοιπόν, για τη σημερινή κρίση στην Ελλάδα ενοχοποιούνται οι μετανάστες και όχι οι τραπεζίτες. Αλλά δε μένουν μόνο σ’ αυτούς. Όσο εμείς οι ίδιοι δεν αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο τους, τόσο περισσότερο θα κερδίζουν χώρο, επαναφέροντας στο σήμερα μαύρες στιγμές του παρελθόντος. Σαν γνήσιοι συνεχιστές του ναζιστικού καθεστώτος και νοσταλγοί της αιματοβαμμένης χούντας του Μεταξά και των συνταγματαρχών, στοχοποιούν όλους όσους δεν ταυτίζονται με τις απόψεις τους και δεν είναι όμοιοι των φυλετικών και κοινωνικών προτύπων τους. Εκτός λοιπόν από τους μετανάστες, στοχοποιούνται και ομοφυλόφιλοι, ΑΜΕΑ, αθίγγανοι κι όλοι όσοι απειλούν την “καθαρότητα της φυλής” τους.
Εμείς, ως Αναρχικοί, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Η καθημερινή μας εξαθλίωση κι ο συνεχής αγώνας επιβίωσης που μας επιβάλλουν οι εξουσιαστές, δε γνωρίζει χρώματα και φυλές. Τα ψεύτικα διλήμματα που μας θέτουν έχουν σαν στόχο τη δική τους μόνο σωτηρία, πατώντας πάνω στις δικές μας πλάτες. Δεν έχουμε τίποτα κοινό, λοιπόν, μαζί τους. Όσο κι αν προσπαθούν μάταια να γαντζωθούν και να παρατείνουν την ύπαρξή τους, προβάλλοντας συνεχώς το εκδικητικό τους πρόσωπο ενάντια σε όσους αντιστέκονται, η θέση τους και ο επίλογός τους είναι ήδη προδιαγεγραμμένα.
Οφείλουμε να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, χωρίς αντιπροσώπους και λοιπούς “υπευθύνους”, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά. Να ξεριζώσουμε κάθε φασιστικό μόρφωμα από την κοινωνία μας και να έρθουμε σε ολομέτωπη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. Να ενσαρκώσουμε την ελπίδα για μια άλλη ζωή, μακριά από τα δεσμά της καταπίεσης που σήμερα μας σκλαβώνουν και μαυρίζουν τις ζωές και τα όνειρά μας.
“Δεν μπορούμε να συντρίψουμε τον φασισμό σε συνεργασία με τη
δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά μόνο σε πείσμα της δημοκρατικής
κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί το ξερίζωμα
του φασισμού, επειδή οι αστοί είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν
σε αυτόν όταν βλέπουν ότι κινδυνεύουν να τους φύγει η εξουσία
από τα χέρια.”
Χοσέ Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι