>

Ακόμα κι αν μια σταγόνα είναι αρκετή για να ξεχειλίσει ένα ολόκληρο ποτήρι, φαίνεται πως η μουντάδα των καθημερινών εξελίξεων δεν είναι ικανή να ξυπνήσει για τα καλά τους ολοένα αυξανόμενους καταπιεσμένους. Μια κοινωνία η οποία μοιάζει να ξυπνάει διαρκώς από τον εφιάλτη των νέων «έκτακτων» μέτρων κι όμως η ίδια να παραμένει δέσμια του λήθαργου της. Ένας κοινωνικός λήθαργος ο οποίος χτίστηκε μέσα από δεκαετίες αποχαύνωσης, ποικίλων θεαμάτων, καταναλωτικής μανίας, μέσα από τον εκκωφαντικό ήχο των χειροκροτημάτων των σημερινών δημίων μας. Μιας υπόσχεσης για ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο σαν δόσεις δανείων καλούμαστε σήμερα να αποπληρώσουμε λόγο της ματαιοδοξίας μας . Κι όμως οι κρατικοδίαιτες φιλολαϊκές πολιτικές οικονομικής διαχείρισης του παρελθόντος δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ ξανά, και ο μόνος λόγος ύπαρξής τους ήταν η προϋπόθεση για την επιτυχία της σημερινής μας αφαίμαξης προς όφελος και σωτηρία των εξουσιαστών μας.

Άλλωστε τα κατάλοιπα των πολιτικών επιλογών του παρελθόντος είναι που δημιουργούν τους βίαιους κλυδωνισμούς στη Μέση Ανατολή και Αφρική, με αλυσιδωτές εξεγέρσεις και κοινωνικές εκρήξεις. Η αναπροσαρμογή των κρατών με κάθε κόστος είναι μία πραγματικότητα μέσα από την διαρκή πίεση των νέων οικονομικών συνθηκών. Κι όμως παρ’ όλες τις προσπάθειες της εξουσίας, οι λαοί επιμένουν να αντιστέκονται σε πείσμα των καιρών με δυναμικές αντιδράσεις ακόμα και σε χώρες κοντά στη δική μας πραγματικότητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά της Πορτογαλίας, Ιρλανδίας , Ιταλίας, Ισπανίας και Αγγλίας. Αγώνες ανθρώπων τόσο κοινούς με τους δικούς μας, δημιουργημένοι από κοινές αφορμές και αφετηρίες. Έτσι λοιπόν η ελληνική πραγματικότητα ορίζεται μέσα από νέες μειώσεις μισθών, με αυξήσεις άμεσων-έμμεσων φόρων, μείωση και ξεπούλημα των δημοσίων υπηρεσιών-παροχών, συνθέτουν μια επιβίωση που γίνεται όλο και δυσκολότερη για όλους μας.

Το τεταμένο και αφιλόξενο αυτό κλίμα όπως είναι επόμενο, έρχεται να εναντιώσει ένα κομμάτι της κοινωνίας στα νέα μέτρα , το οποίο αρνούμενο να ξεπουλήσει τα στοιχειώδη εναπομείναντα βιοτικά αγαθά , έμπρακτα επιλέγει την δική του πλευρά στη μάχη για επιβίωση με ποικίλους τρόπους δράσης , όπως οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις. Στον αντίποδα των αντιφρονούντων σ’ αυτήν την καταπίεση, τα αδηφάγα κοράκια των ΜΜΕ κατασπαράζουν τους αγώνες των απεργών διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Φορώντας την μάσκα της αντικειμενικής“ενημέρωσης”, τερατοποιούν τα γεγονότα και παρουσιάζουν τους απεργούς σαν θύτες και εχθρούς της κοινωνικής ειρήνης. Υπό τον φόβο της κλιμάκωσης των κοινωνικών εντάσεων και προσπαθώντας να μετριάσουν την ολοένα και αυξανόμενη οργή των καταπιεσμένων δημιουργούν αισθήματα τρομοκρατίας και προβάλουν την υποτιθέμενη λαϊκή απαίτηση για επέμβαση κατασταλτικών δυνάμεων.

Το κράτος καταστολής εδραιώνεται εκ νέου, με την ολοένα εντεινόμενη δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του, οι οποίοι ως μόνο σκοπό έχουν τον περιορισμό των ήδη μειωμένων ελευθεριών της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, που οι αγώνες των ντόπιων εργατών βαφτίζονται με νομοθετικά τεχνάσματα καταχρηστικοί και αντισυνταγματικοί, η πραγματικότητα για τους ξένους εργάτες είναι πολύ χειρότεροι με πρόσφατο παράδειγμα αυτό των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσ/νίκη . Ένα περιστατικό το οποίο φανερώνει, το δόγμα μηδενικής ανοχής το οποίο ακολουθείται από την εξουσία απέναντι σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, ακόμα και στις περιπτώσεις που τα αιτήματα των αγωνιζόμενων βρίσκονται μέσα στα πλαίσια των νόμων η οποία δημιούργησε. Έτσι το άσυλο καταλύεται, για πρώτη φορά χωρίς την παραμικρή ύπαρξη αξιόποινης πράξης, ενώ οι μετανάστες διώκονται σε ακατάλληλο χώρο με την προκαταβολική άρνηση των κυριάρχων για ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Οι επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε νόμιμα και παράνομα μέσα, δεν υπήρξαν ποτέ πιο δυσδιάκριτες, καθώς το σύνταγμα της χώρας και οι νόμοι της, αλλάζουν καταλύεται παραγγελία με διαδικασίεςexpress, όταν τα ντόπια ή ξένα αφεντικά το επιθυμούν.

Την ουσία αυτής της κατάστασης, ζήσαμε κοντά στην πόλη των Σερρών με την χρήση του μέχρι πρότινος ανενεργού χουντικού νόμου περί απαγορεύσεων των συναθροίσεων, σαν ένα κατασταλτικό μέσο για την αποσιώπηση του αγώνα των ντόπιων αγροτών του νομού μας, δυστυχώς με επιτυχία προς το παρόν. Φυσικά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να μην συνοδεύονται από την λύσσα των ένστολων σκυλιών η οποία αποτυπώνεται σε στατιστικές των ολοένα αυξανόμενων κρουσμάτων αστυνομικής αυθαιρεσίας, που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας.

Μέσα στο υπάρχον κλίμα αναβρασμού οι θεσμοθετημένοι συνδικαλιστικοί φορείς, αυτόκλητα αναλαμβάνουν τον ρόλο της βαλβίδας κοινωνικής αποσυμπίεσης, παίρνοντας πρωτοβουλίες πυροτεχνήματα, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής πορείας, χωρίς ουσία είτε στόχευση. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται περιχαρακωμένο από επαγγελματίες εργατοπατέρες οι οποίοι όχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά βρίσκονται σε αγαστή επικοινωνία και συνεννόηση με τα αφεντικά (ΣΕΒ), υπογράφοντας ακόμα και συμφωνίες για παγώματα μισθών προς όφελος της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρήσεων. Οι ίδιοι προσπαθούν να πατρονάρουν κάθε άμεση και πραγματική αντίδραση των εργατών, η οποία είναι εκτός των ορίων που οι ίδιοι θέτουν, λασπολογώντας είτε αποσιωπώντας πρωτοβουλίες ή περιστατικά. Είναι ζήτημα καθαρά δικό μας, εμάς των εξαθλιωμένων, να παλέψουμε μέσα από δικά μας πλαίσια, και τα δικά μας θέλω. Να πάψουμε επιτέλους να αναθέτουμε σε ‘αρμόδιους’ τόσο ουσιαστικά για μας ζητήματα επιδιώξεων.

Στις εποχές που διανύουμε αλλά και σε αυτές που πρόκειται να έρθουν, ο ασφυκτικός κλοιός, αυτοί οι συγκλειόμενοι τοίχοι της πίεσης του γενικευμένου ελέγχου, της εντεινόμενης καταστολής, της εργασιακής επισφάλειας και της ανάθεσης των αγώνων μας σε τρίτους, θα εντείνονται όλο και περισσότερο αν συνεχίσουμε να ενστερνιζόμαστε την απάθεια και τον εφησυχασμό. Μέσα από αυτοοργανομένες δομές από εμάς για εμάς, μέσα σε εργασιακούς χώρους, σχολές και γειτονιές, οφείλουμε στους εαυτούς μας να οργανώσουμε την πολύμορφη επίθεσή μας σε αυτόν τον σάπιο κόσμο. Να ενσαρκώσουμε την ελπίδα για μία άλλη ζωή μακριά από τα δεσμά της καταπίεσης που σήμερα μας σκλαβώνουν και μαυρίζουν της ζωές και τα όνειρα μας.

ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ

ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ