Πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στην κεντρική πλατεία των Σερρών, μικροφωνική παρέμβαση αλληλεγγύης στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 (Αθήνα) -κι όλα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που δέχονται την κρατική καταστολή- λίγες ώρες μόνο μετά την εισβολή και εκκένωση από τα ΜΑΤ/ΕΚΑΜ.

το κείμενο που μοιράστηκε:

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία γύρω από τις αστυνομικές επεμβάσεις για την εκκένωση καταλήψεων. Τις τελευταίες εβδομάδες οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα blogs πλημμύρισαν ειδήσεις γύρω από την εκκένωση των “κέντρων ανομίας” που υπάρχουν διάσπαρτα στην Ελλάδα και βρίσκονται μέσα σε κατειλημένα κτήρια. Ως στοιχεία για την εγκληματική τους δράση παρουσιάζονται κυρίως άδεια μπουκάλια και οικιακά σκεύη. Έπειτα, δημοσιογραφίσκοι, εκπρόσωποι κομμάτων και τηλεοπτικοί μαϊντανοί, αναλαμβάνουν το ρόλο του τηλεδικαστή και καταδικάζουν τη δράση των καταληψιών, κρίνοντάς τους ένοχους χρησιμοποιώντας μισόλογα, σκόρπιες πληροφορίες και αποκρύπτοντας άλλες, προσφέροντας μασημένη τροφή στον τηλεθεατή, διαμορφώνοντας έτσι την κοινή γνώμη.

“Τι είναι οι καταλήψεις;”

Καταλήψεις είναι κάποια κτήρια, συνήθως εγκαταλελειμμένα εδώ και δεκαετίες, τα οποία αναστηλώνονται, κατοικούνται και στεγάζουν διάφορες δραστηριότητες κυρίως πολιτικού, πολιτιστικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Τα περισσότερα κτήρια που καταλαμβάνονται βρίσκονται σε κακή κατάσταση και οι καταληψίες τα επιδιορθώνουν με προσωπικά έξοδα και εργασία. Αφού επισκευαστούν, τα κτήρια επανέρχονται σε λειτουργία: στεγάζουν άλλοτε τους καταληψίες (καταλήψεις στέγης), άλλωτε τις ανησυχίες τους (καταλήψεις με κοινωνική- πολιτική δράση) και, τις περισσότερες φορές, και τα δυο. Ενδεικτικά, κάποιες από τις δραστηριότητες που που στεγάζονταν στις καταλήψεις που εκκενώθηκαν είναι: ομάδα χωρού, ομάδα θεάτρου, τυπογραφείο, βιβλιοθήκες, χώροι συναυλιών και προβολών ταινιών, εργαστήρια φωτογραφίας, αίθουσες υπολογιστών, γυμναστήρια κ.α. Προφανώς, όλες οι δραστηριότητες προσφέρονταν αφιλοκερδώς και ενθαρρύνονταν η συμμετοχή του κόσμου σε αυτές.

“Γιατί, όμως τέτοια επίθεση στους χώρους αυτούς;”

Οι καταλήψεις είναι το ζωντανό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η αυτοοργάνωση δεν είναι απλά μια ουτοπία, αλλά μια πραγματική και εφικτή πρόταση οργάνωσης ομάδων, κοινοτήτων, και τελικά ολόκληρης της κοινωνίας. Οι ομάδες που στεγάζονται στις καταλήψεις λειτουργούν βάσει της κεντρικής συνέλευσης, χωρίς αρχηγούς και ιεραρχία, με βάση την ισότητα μεταξύ των μελών της συνέλευσης αυτής. Άνθρωποι που αρνούνται να παραδώσουν τη ζωή τους στα χέρια πολιτικών και κομμάτων, αναλαμβάνουν δράση αδιαμεσολάβητα και χωρίς “ειδικούς” προκειμένου να οργανώσουν και να βελτιώσουν τη ζωή τους χωρίς τις αυταπάτες που προσφέρει η κάλπη. Δραστηριοποιούνται πολιτικά και κοινωνικά και δημιουργούν δομές για τους εαυτούς και τους συνανθρώπους τους χωρίς να περιμένουν από κάποιο εκλεγμένο αντιπρόσωπο να το κάνει γι αυτούς. Αυτό τους κάνει επικίνδυνους. Επικίνδυνους για όσους κερδοσκοπούν εις βάρος τις ζωής μας. Έτσι, μοιραία, έρχονται σε σύγκρουση με ένα σύστημα που προωθεί την ανισότητα, την απραξία, την ανάθεση και, κυρίως, την τυφλή υποταγή.

“Γιατί τώρα;”

Καταλήψεις όπως η “Λέλας Καραγιάννη” και η “Βίλα Αμαλίας” λειτουργούν εδώ και δεκαετίες και πάντα ενοχλούσαν τους κυβερνώντες και μόνο με την ύπαρξή τους. Γι αυτό και οι περισσότεροι αυτοοργανωμένοι χώροι έχουν δεχτεί επιθέσεις, τόσο απο κρατικά όργανα (αστυνομία, εισαγγελείς κλπ), όσο και από παρακρατικές συμμορίες. Το τελευταίο διάστημα, όμως, βλέπουμε να εντείνεται η επίθεση στους χώρους αυτούς. Για να καταλάβουμε το λόγο, αρκεί να δούμε την ευρύτερη εικόνα: μια χώρα χρεοκοπημένη -οικονομικά και ηθικά- που κυβερνάται από λαμόγια και πλέον δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μην το ξέρει. Μια χώρα στα πρόθυρα κοινωνικών αναταράξεων και ανακατατάξεων.

Τα δάχτυλα που χρόνια τώρα έκρυβαν τους πολιτικούς και τις κομπίνες τους, τώρα τους δείχνουν και οι καταπιεσμένες μάζες ετοιμάζονται να εκδηλώσουν την οργή που τόσα χρόνια, δικαιολογημένα συσσωρεύονταν μέσα τους. Οι κυβερνήσεις δεκαετιών, έχοντας αποτύχει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, βγάζουν τώρα δόντια και καταστέλλουν οποιονδήποτε αγωνίζεται για κάτι καλύτερο. Άλλωστε, βολεύει να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις και κοινοβουλευτικά καυγαδάκια γύρω από την ορθότητα ή όχι των κινήσεων αυτων, όσο ξεσπούν σκάνδαλα όπως αυτό της λίστας Λαγκάρντ και όσο ψηφίζονται νέα, καταπιεστικότερα οικονομικά μέτρα προκειμένου η Ελλάδα να πάρει την επόμενη δόση από το ΔΝΤ.

“Ναι, αλλά τα ευρήματα της αστυνομίας δεν αποδεικνύουν την βίαιη δράση των χώρων αυτών;”

Τα ευρήματα της αστυνομίας είναι αστεία! Το κράτος, αδυνατώντας να φορτώσει στους συλληφθέντες σοβαρές κατηγορίες, κατασκευάζει ευρήματα και ενοχοποιεί τους συλληφθέντες, ουσιαστικά, για κατοχή οικιακών αντικειμένων. Όπως έχει κάνει κι άλλες φορές, παρουσιάζει αντικείμενα που έχουμε όλοι στο σπίτι μας ως αποδείξεις ενοχής. Η καλύτερη απάντηση έρχεται απί την ανακοίνωση της βίλας Αμαλίας:

“Με ποια λογική ακροβασία μπορούν άδεια μπουκάλια μπύρας να χαρακτηριστούν «υλικά κατασκευής μολότοφ» ; Σ’ ένα χώρο που λειτουργεί συναυλιάδικο και καφενείο είναι παράλογο να υπάρχει μεγάλος αριθμός άδειων μπουκαλιών μπύρας ; Τι θα πει «εύφλεκτο υλικό»; Μήπως μιλάνε για τα υγρά καθαρισμού της τυπογραφικής μηχανής που λειτουργεί στη κατάληψη; Να μιλήσουμε για τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που κάθε διαδηλωτής που σέβεται την υγεία του, οφείλει να διαθέτει; Να πούμε για τα στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας (δυναμιτάκια , σφεντόνες κτλ) σ’ ένα χώρο που έχει επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών (εμπρησμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί), με αποκορύφωμα το 2008 που ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Μαρκογιαννάκης επισκέφτηκε τους “κατοίκους” του Άγιου Παντελεήμονα και λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση του δεχτήκαμε επίθεση…”

Στη συνέχεια το κτίριο ανακαταλήφθηκε από συντρόφους.

Οι 14 καταληψίες και 2 αλληλέγγυοι που είχαν συλληφθεί αφέθηκαν ελεύθεροι, καθώς δε βρέθηκε από τους μπάτσους κάποιο στοιχείο που στην αρρωστημένη φαντασία τους μπορεί να θεωρηθεί “επικίνδυνο για την κοινωνική ειρήνη”.