ΑΨΗΦΙΣΤΕ ΤΟΥΣ

Παρόλο που στη μαθηματική επιστήμη το πρώτο και κυριότερο βήμα για την επίλυση ενός κοινού προβλήματος είναι πάντα η ουσιαστική κατανόηση του ίδιου του προβλήματος, και έπειτα η περαιτέρω λύση του, φαίνεται πως η αντιστοιχία αυτής της λογικής στα κοινωνικά δρώμενα, μάλλον αποτελεί το δυσκολότερο είτε και πολλές φορές απραγματοποίητο κατόρθωμα.
Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία η κοινωνία, δέσμια των εσωτερικών της αδυναμιών, βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Αφοπλισμένη από κάθε δύναμη αντίστασης, υιοθετώντας τον ρόλο του θεατή, παρακολουθεί τις αστραπιαία μεταβαλλόμενες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Η απαισιοδοξία και η απογοήτευση κυριαρχεί μέσα στους κόλπους της και δρα σαν ένας αυτοκατασταλτικός παράγοντας, ο οποίος πνίγει κάθε περιθώριο αντίστασης από τη γέννηση του. Μέσα απ’ την κατάσταση αυτή, δρομολογείται η άνευ όρων παράδοση της στις ορέξεις ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών.
Οι προθέσεις τους είναι πλέον φανερές, αφού η ακόρεστη όρεξη τους δεν αναγνωρίζει πλέον κανένα εμπόδιο, είτε φραγμό, καταπατώντας ακόμα και κοινωνικά κεκτημένα που αποτελούσαν ορόσημα αγώνων και κοινωνικών διεκδικήσεων δεκαετιών, ουσιαστικά καταργώντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση επιτάσσει, στο βωμό της ανάπτυξης, την περαιτέρω απελευθέρωση της παγκόσμιας αγοράς και το ελληνικό κράτος καλείται να προσαρμοστεί εκ νέου για να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός αλλάζει και τα στοιχεία-θεσμοί του παρελθόντος που δεν είναι πλέον αρκετά αποδοτικά για την εξουσία, καταργούνται ή αναπλάθονται από την αρχή.
Το ξεπούλημα των τελευταίων δημοσίων υπηρεσιών νομιμοποιείται στην κοινωνική συνείδηση ως αναγκαίο κακό, μέσα από την παρουσίασή τους ως ζημιογόνες, ρίχνοντας εκ νέου το βάρος στους εργαζόμενους. Η ταφόπλακα του, επί τόσα χρόνια διαφημισμένου, κοινωνικού κράτους είναι γεγονός. Οι ζωές, τα όνειρα και οι δυνατότητες όλων μας, πλέον καθορίζονται μέσα από ασφυκτικά καλούπια που θέτουν οι ψυχρές στατιστικές και οι οικονομικοί δείκτες. Οι περικοπές μισθών – συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και το ξεζούμισμα των εργαζομένων μέχρι τα γεράματα, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Η διαμόρφωση του νέου οικονομικού μεσαίωνα είναι προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία του πλέον ανεπτυγμένου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο το κράτος υπηρετεί και διαιωνίζει. Μπροστά σ’ αυτήν την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων, οι θεσμοθετημένοι τους εκπρόσωποι-προστάτες, οι οποίοι στο παρελθόν οικειοποιούνταν τους εργατικούς αγώνες, αυτοί που πλάθουν εγκώμια μέσα από υποκριτικές κραυγές, είναι οι ίδιοι που σήμερα έχουν εσκεμμένα ακολουθήσει το δρόμο της σιωπής. Το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς, στο σύνολό τους, παρουσιάζονται ανήμποροι να επεκτείνουν και πόσο μάλλον να διατηρήσουν τα κεκτημένα, είναι απόρροια ενός πεπαλαιωμένου και ξεπεσμένου πολιτικού συστήματος. Η παρακμή αυτή είναι εμφανής από τη στιγμή που το σύστημα παρουσιάζεται ανίκανο να πετύχει την κοινωνική νομιμοποίηση για τις αλλαγές που προωθεί, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιεί ξεπερασμένες πρακτικές και φρασεολογία που βρίσκονται σε αντίθεση με την ουσία των αλλαγών αυτών. Άμεσος μηχανισμός διατήρησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι η εκλογική διαδικασία, χωρίς να διαχωρίζουμε βουλευτικές και δημοτικές εκλογές.
Είτε θα συνεχίσουμε να ζούμε με αυταπάτες, όσο και αν αυτές επιβεβαιώνονται στην καθημερινότητα, είτε θα πρέπει να βρούμε οι ίδιοι τους τρόπους και τις μορφές αντίδρασης μας. Θεωρούμε πως η αποχή από τις προσχηματικές αυτές διαδικασίες, αποτελεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα πολιτικής καταδίκης του συστήματος και των αλλαγών που προωθεί στο σύνολό τους, χωρίς όμως η πράξη αυτή καθεαυτή να είναι από μόνη της αρκετή. Αντιπροτείνουμε την ουσιαστική δημιουργία και ανάπτυξη αυτοοργανωμένων δομών, από εμάς για εμάς, μέσα στους χώρους εργασίας αλλά και σε όλες τις φάσεις της καθημερινότητας μας, που θεωρούμε απαραίτητο. Καθώς έτσι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε και διεκδικούμε τις ανάγκες και τα θέλω μας.