>ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΜΙΣΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Ολόκληρη η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, από τη στιγμή που αυτές οργανώθηκαν ιεραρχικά και διαχωρίστηκαν σε τάξεις ∙ έχει σημαδευτεί από τους αγώνες των καταπιεσμένων για κοινωνική χειραφέτηση ενάντια στους εξουσιαστές. Ένα από τα σημαντικότερα όπλα των τελευταίων ενάντια στην κοινωνία ήταν ο σφετερισμός των μέσων παραγωγής και η διαχείριση της εργασίας προς όφελός τους. Η δυνατότητα παραγωγής των ανθρώπων, από μέσο βελτίωσης της ζωής όλης της κοινωνίας μετατράπηκε σε εργαλείο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης στα χέρια κράτους και αφεντικών. Η μισθωτή εργασία απόλυτα συνυφασμένη με τις επιταγές αλλά και την ίδια την ουσία του καπιταλισμού δε θα μπορούσε να παράξει τίποτα περισσότερο από σκλαβιά για τους εργαζόμενους και πλούτη για τ’ αφεντικά. Οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής κατέχουν το νόμιμο δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την υπεραξία της εργασίας μας και επομένως και εμάς τους ίδιους. Οι επιλογές είναι ενδεικτικές : ή συμβιβάζεσαι και δέχεσαι την εκμετάλλευσή σου, ή τίθεσαι στο κοινωνικό περιθώριο με αμφίβολες πιθανότητες για μια αξιοπρεπή ζωή. Γι’ αυτόν το λόγο θεωρούμε πως μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού η εργασία δεν αποτελεί δικαίωμα για την κοινωνία αλλά εκβιασμό.
Σήμερα, εν μέσω μιας γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος , οι ήδη εκμεταλλευτικοί όροι που αφορούν την εργασία αναδιαμορφώνονται και εντείνονται, εμπλουτίζοντας το οπλοστάσιο των προνομιούχων αυτής της κοινωνίας, ενάντια στους καταπιεσμένους. Όσο πιο ασταθής είναι η πολιτική και οικονομική εξουσία, τόσο πιο αδίστακτη γίνεται προκειμένου να εδραιωθεί. Η εργοδοσία από παραδοσιακά και λογικά εχθρική προς τις διεκδικήσεις και επιθυμίες των εργαζομένων τον τελευταίο καιρό γίνεται ασύδοτη.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εργαζόμενης μετανάστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, η οποία δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι. Η Κων/να ήταν μαχητική συνδικαλίστρια της Παν-αττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού. Ήρθε σε κόντρα με την εργοδοσία της ΟΙΚΟΜΕΤ. Εταιρεία καθαρισμού που υπενοικιάζει κυρίως αλλοδαπούς εργάτες –τριες, οι οποίοι δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες και με μηδενικά δικαιώματα. Εργάζονται 6 ώρες και πληρώνονται για 4-5 απολύονται, εκβιάζονται και τώρα τυφλώνονται και με οξύ.
Η τρομοκρατία και η εκδικητικότατα των αφεντικών ενάντια σε όσους τολμούν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα και να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους, αντικατροπτίζει τη «μηδενική ανοχή» του κράτους. Όχι φυσικά ως προς την ασυδοσία και τα μηδενικά μέτρα ασφαλείας στις επιχειρήσεις των αφεντικών (δεν τρέφουμε αυταπάτες), αλλά προς τις δυναμικές κοινωνικές διεκδικήσεις που υποσκάπτουν τα θεμέλια του κράτους και των καταπιεστών γενικότερα.
Η επίθεση στην Κων/να Κούνεβα, δεν ήταν τυχαία. Αν και η ίδια όπως και οι συναδέλφισσές της δεν είναι οι μόνες που ζουν τέτοιες συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα μέσα στο πλαίσιο μιας γενικευμένης επισφάλειας και τρομοκράτησης, παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα στοιχείο που ξεχωρίζει την περίπτωσή τους. Το σωματείο της Κων/νας ήταν ανεξάρτητο από την κομματική-συνδικαλιστική χειραγώγηση. Μέσα σε αυτό δεν εμπλέκονταν γραφειοκράτες- επαγγελματίες συνδικαλιστές. Επέλεξαν τη συνειδητή αυτοοργανωμένη και αυτόνομη δράση ως μέσο αγώνα, αφήνοντας στην άκρη διαμεσολαβητές, ειδικούς και ειδήμονες. Ήρθε ο καιρός να παραδειγματιστούμε και να κατανοήσουμε επιτέλους πως η ανάθεση, η αντιπροσώπευση και η διαίρεση των εργαζομένων, μπορούν να ωφελήσουν μόνο τα αφεντικά.
Μέχρι την ολική ανατροπή αυτής της τάξης που απομιζεί την κοινωνία και την οριστική αλλαγή των συνθηκών που γεννούν την καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προτάσσουμε τους αυτοοργανωμένους, αδιαμεσολάβητους, κοινωνικούς αγώνες και την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ