>Πορεία 17 Νοέμβρη στην πόλη των Σερρών

>

Για ακόμα μια φορά συμμετείχαμε στην πορεία που για την 17Ν που πραγματοποιήθηκε στην πόλη των Σερρών.Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 7 το απόγευμα,οπως ειχε ανακοινωθεί, και παρα τον βροχερό καιρό η προσέλευση του κόσμου ηταν ικανοποιητική αν και εμφανώς μειωμένη συγκριτικά με άλλες χρονιές.Το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλοκ αριθμούσε 50-60 άτομα τα οποία εδωσαν δυναμικό παλμό ,ενώ μοιραστηκε κείμενο και πετάχτηκαν τρικάκιακαθ’όλη τη διάρκειατηςπορείας.Η παρουσίαμπάτσων ηταν διακριτική.Παρακάτω παραθέτονταιτο κείμενο, τα τρικάκια και φωτογραφίες απο την πορεία.





ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

ΝΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Οι εξεγέρσεις του χθες και του σήμερα είναι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μέσα στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη, τα οποία είναι ικανά να επιφέρουν καθοριστικές αλλαγές στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Πάγια είναι η πολιτική της εξουσίας, η οποία φοβούμενη τις συνέπειες για την ίδια προσπαθεί να βάλει ταφόπλακα και ταυτόχρονα να τις οικειοποιηθεί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα γεγονότα της 17 Νοέμβρη. Οι εξεγέρσεις αλλά και οι αγώνες των νέων και των εργαζομένων δεν αποτελούν απονευρωμένες επετείους, αλλά ολομέτωπο αγώνα για την κατάκτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στερούνται. Δικαιώματα που σήμερα δέχονται και πάλι σφοδρή επίθεση από ντόπιους και ξένους εξουσιαστές. Η κοινωνία μουδιασμένη και καθηλωμένη σε ρόλο δέκτη, υπομένει τις συνέπειες των πολιτικών της επιλογών χωρίς δικαίωμα αντίδρασης, είτε στοιχειώδους συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων. Απογυμνωμένη και αφημένη στο έλεός της, χωρίς κανενός είδους θεσμικής θωράκισης, προδομένη από κάθε λογής προστάτες όπως συνδικαλιστές-εργατοπατέρες, γίνεται έρμαιο της ακόρεστης επιθυμίας των αφεντικών για κέρδος.

Η νέα πραγματικότητα του εργασιακού μεσαίωνα επιβάλλει την όλο και συνεχόμενη μείωση των μισθών σε αντίθεση με ένα κόστος ζωής που αυξάνεται υπέρμετρα. H ανισότητα ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες διογκώνεται, δίνοντας λαβή στους δεύτερους να καταργούν κάθε είδους συλλογική σύμβαση, να “κόβουν και να ράβουν” στα μέτρα τους το νέο και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, με αυξημένα ωράρια εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες και απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις όταν το επιθυμούν. Φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι η καλπάζουσα αύξηση της ανεργίας και της εργατικής ανασφάλειας. Ακόμα και το τελευταίο δείγμα αξιοπρέπειας ξεφτιλίζεται, από τη στιγμή που ο εργαζόμενος καταδικάζεται στη δουλειά μέχρι τα γεράματα, ενώ όταν σταματήσει να είναι παραγωγικός ανταμείβεται με σύνταξη πείνας. Ενώ ο σκοπός δημιουργίας των κρατικών υπηρεσιών αποτελούσε την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και η διαχείριση των εσόδων τους είχε ως μοναδικό στόχο την οικονομική αυτοσυντήρησή τους, πλέον παρουσιάζονται σαν αποτυχημένες επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υποβαθμίζονται και τελικά ιδιωτικοποιούνται. Όλο αυτό το μωσαϊκό συνθέτει το σημερινό κοινωνικό κανιβαλισμό από τον οποίο για να ξεφύγουμε η κοινωνική αλληλεγγύη θα έπρεπε να αποτελεί μονόδρομο.

Παρόλο που τα αντιλαϊκά μέτρα στη Γαλλία δεν είναι τόσο αυταρχικά σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, ο γαλλικός λαός όντας δραστήριος ακολουθεί με άγριες απεργίες και καταλήψεις τους πρώτους απεργούς, υπερασπίζοντας έτσι τα ανθρώπινα δικαιώματά του, χτίζοντας γέφυρες αλληλεγγύης για τη συνέχιση των αγώνων. Αντίθετα, για την εσωστρέφεια του κινήματος στη Ελλάδα ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η ξεπουλημένη ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς η απουσία των εργαζομένων απ’ τους δρόμους είναι ξεκάθαρα δική της ευθύνη. Ένας ακόμη κατασταλτικός παράγοντας για το κίνημα είναι τα Μ.Μ.Ε., τα οποία φροντίζουν να εναντιώνουν το κοινωνικό σύνολο στους απεργούς, διαμορφώνοντας έτσι ανταγωνιστικές συνειδήσεις μεταξύ των καταπιεσμένων. Έχοντας πάρει θέση οι εντολοδόχοι των αφεντικών αποτρέπουν τον κόσμο απ’ το να συμμετέχει σε δυναμικές κινητοποιήσεις, καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που μπορούμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, καθώς δικά μας είναι τα δικαιώματα που χάνονται και δικές μας είναι οι ζωές που θυσιάζονται στο βωμό της κερδοφορίας. Να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, ορίζοντας εμείς τους όρους της επίθεσης. Θέτοντας τον εαυτό μας σε αυτοοργανωμένες συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές μας και όπου αλλού οι επιθυμίες μας το ορίζουν, αποτρέπουμε τα σχέδια των αφεντικών και δημιουργούμε εστίες αντίστασης μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ – ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΠΟΡΕΙΕΣ – ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *